"She was written by Audrey hepburn!"

گفت: اگر من بخشی از افسانه تو باشم، روزی به من بازخواهی گشت!

می‌گفت:«تو از مشکلات و بیماری های زیادی گذشتی، مطمئنم این دفعه هم قراره همینطور باشه! »
وقتی این جملات رو گفت، لبخند زده بود و میخواست بهم دلگرمی بده، ولی حقیقت این بود که چشماش پر از اشک بود لباش می‌لرزید و مدام نگاهشو می‌دزدید تا نبینم حتی اونم چقدر نا امیده!

"Black is the color
of my true love's hair! "

And I said:
- So I decided to plant my heart for her, let it grow and grow big enough to rest under it's shade, read a book and swing from it's branches.
The heart that'll give her the fruit of love every day and it'll never die!
so I plant my love, for her,
for "Always and forever! "

از تو، چنان رنجی به من رسیده که هرگز انتظارش را از هیچ جنبنده‌ای نداشتم. حتی امروز، فکرت در ذهنم با رنج آمیخته است. اما با تمام این مَرارت‌ها، صورتت برای من هنوز خوشبختی‌ست، خود زندگی‌ست..!
"آلبر کامو"

ممبر جدید Sami-na خوش آمدید،

Abandoned Prince!

همیشه اولش همینطور است موریس!
با یک لبخند آغاز میشود، با ماندن رایحه‌ی عطرش روی لباست و بوییدن پیراهنی که از او به جا مانده و نگاه کردن به دستخطش در دفترت شاید هم ساعتها خیره ماندن به عکس هایش. انگار که تمام خوشبختی های دنیا برای ما باشد، روزهای خوشی را با هم پشت سر میگذاریم باهم از آینده و روزهای بهتر رویا پردازی می‌کنیم، از مسافرت ها و عکاسی روی پل عشاق و مزرعه داری در یک روستای خوش آب و هوا، از اینکه من برایت تاج گلی از گل های بابونه ببافم و تو با پیراهن سفیدت در دشت گل‌ها با من قدم بزنی و بعد هم باهم به تماشای غروب آفتاب در کنار برکه‌ای بنشینیم و من به او نگاه کنم و بگویم که از غروب آفتاب هم برایم تماشایی تر است! بعد هم آنقدر کادو، هدیه میدهیم و بخشنده می‌شویم که دوست داریم اختیار جانمان را هم به یکدیگر بدهیم.
گهگاهی بحثمان می‌شود و بعد دوباره از یکدیگر دلجویی میکنیم، گاهی در تنهایی‌مان می‌ترسیم از اینکه نکند این دعوای آخر، تیر خلاصی بر روزهای خوشمان باشد!
دلتنگی و دلتنگی! نامه های عاشقانه برای یکدیگر مینویسیم و عکس هایی به یادگار میگیریم تا در فراق یکدیگر نمک روی زخممان باشد!
آنقدر به یکدیگر قول و وعده های رنگارنگ میدهیم که حضور هیچ تلخی یا بدبختی را احساس نمی‌کنیم، چه برسد فکر آنکه شاید، تمامی این خانه‌ی امید به یکباره با یک طوفان بر سرمان خراب شود!
او مرا به ماه و من او را به خورشید تشبیه میکنم
او مرا شبی تاریک و من او را یک روز بهاری میپندارم. که او گرمای تن من، و من آغوش امن و خانه‌ی او هستم!
یکدیگر را تعریف و تمجید میکنیم و اقرار می‌کنیم که حتی نواقص یکدیگر را هم خالصانه می‌پذیریم. و او حتی درحالی که دستش را بر صورتم گذاشته و با آسمان پر ستاره چشمانش به چشمانم نگاه می‌کند، می‌گوید: «آدم عجیب غریبی هستی و من این را دوست دارم! اینکه بقیه می‌گویند هیولایی را قبول ندارم، البته حتی اگر هیولا باشی هم تو را عاشقانه دوست خواهم داشت!»
بعد هم در نهایت به یکباره به‌ خاطر همان عجیب غریب بودنم از من متنفر می‌شوند و میگذارند و می‌روند!