اگه از دهن بیفته این "دوستت دارم" و نرسه به گوش تو، اگه این حسِ در من شکل گرفته به پیش تو ابراز شدن نرسه و در عوض، بعنوان یک سوتفاهم عاطفی به دست فراموشی سپرده شه، اگه تراپیستت علت کشش بین مارو، نه یک عشقِ بی مقدمه، بلکه یک لغزش روانی زاده از زخمهای گذشته تعبیر کنه، اگه بدین نتیجه برسیم که اونقدرا هم از عهد قصه و شعر نیستیم، اگه بفهمیم که ما هم، یه خطای انسانی بی صدا، یه گناهِ یومیه، یه زوج شکست خورده ی دیگه و یه اشتباه اصلاح پذیر بودیم، اگه همه چیز برسه به انتها و حتا برای اعلام اینکه داره دیر میشه هم دیر بشه، اونوقت چی؟ بازم شعار، دروغ یا وعده ی عمل ناپذیری در چنته داری تا باهاش به پایان خوشی امیدوارم کنی که هیچ یک از قصه های ما، جنبه ی داشتنش رو نداره؟

با آدمای کیری بحث نمی‌کنم دیگه همین مجازات او را بس که من دیگر او را آنطور که می‌دیدم نمی‌بینم.

بد ترین دردا همونایین که ندارن زخم

بزرگ شدیم جای الف و ب

امشب انقدر سلامتیش زدم
تا خودشو از وجودم بالا آوردم

تلاش برای فراموش کردن کسی که روحت رو لمس کرده، بیهوده است.

قلب تو بلوره، قلب من سنگ. اینکه بتپم برات، یه لطف نیست. یه خطره.

عقربی که قبلا نیشت زده
به مرور زمان کبوتر نمیشه