پیوسته در تنهایی به همان معمای ناگشودنی می‌اندیشید.
«یعنی چه؟ آیا به‌راستی باید مرد؟»

و ندای درونش جواب می‌داد: «بله، حقیقت است و باید مرد.» می‌پرسید: «ولی آخر این‌همه رنج برای چیست؟» و ندا جواب می‌داد: «دلیلی نیست! برای هیچ!» و همین.

در انظار مردم، در راه اعتبار و عزت بالا می‌رفتم و زندگی با همان شتاب از زیر پایم می‌گذشت و از من دور می‌شد... تا امروز که مرگ بر درم می‌کوبد.

📚 مرگ ایوان ایلیچ
🖋️ لئو تولستوی

“لوین احساس می‌کرد که در این جهان تنهاست؛ حتی در میان خانواده‌اش، حتی در میان دوستانش، او تنها بود. همه چیز به نظرش بی‌معنی و پوچ می‌آمد. او می‌دانست که هیچکس نمی‌تواند درد او را بفهمد. هیچکس نمی‌تواند به او کمک کند. او به کتاب‌هایش، به زمین‌هایش، به هرچیزی که می‌توانست پناه می‌برد. اما در نهایت، همه این‌ها فقط به او یادآوری می‌کردند که چقدر تنهاست.”

📚آنا کارنینا
🖋️ لئو تولستوی

“ولی من خوبم. اگر راستش را بخواهید، همیشه خوبم. و این تنها عیب من است. چون آدم نباید همیشه خوب باشد.”

📚 ابله
✍🏻 فئودور داستایفسکی

‏”من همیشه فکر کرده‌ام روزی خواهد رسید که من قرار بگیرم، در سر جایم باشم. و آن‌وقت خواهم توانست روشن باشم. دقیق باشم و بستگی خودم را با دوستان به آن نهایت دلپذیر و کمیاب برسانم. اما همیشه رابطه‌‌ی من با حوالی خودم نازک بوده است...”

✍🏻 نامه سهراب سپهری به ابراهیم گلستان

“او گاهی بعد از رنجی طولانی بیش از همه چیز دلش می‌خواست که کسی برایش مثل طفل بیماری غم‌خواری کند. دلش می‌خواست مثل طفلی که ناز و نوازشش می‌کنند، رویش را ببوسند یا برایش اشک بریزند و دلداری‌اش بدهند.”

📚مرگ ایوان ایلیچ
✍🏻 لئو تولستوی

“بعضی وقت‌ها وضع طوری است که انسان مجاز است که پل‌های پشت سر خود را خراب کند و دیگر به خانه باز نیاید.”

📚ابله
✍🏻 فئودور داستایفسکی

“اما در نهایت، انسان برای زندگی به شجاعت بیشتری نیاز دارد تا برای خودکشی.”

“نرنجیده بودم من. آسان می‌توان از غریبه نرنجید. رنجیدن از خودی است، همیشه. از توقع است و از غریبه توقع نیست. توقعی نباشد اگر، از چه رنجیدن، از که رنجیدن، چرا رنجش؟”

📚برخوردها در زمانه برخورد
✍🏻 ابراهیم گلستان