“ولی من خوبم. اگر راستش را بخواهید، همیشه خوبم. و این تنها عیب من است. چون آدم نباید همیشه خوب باشد.”

📚 ابله
✍🏻 فئودور داستایفسکی

‏”من همیشه فکر کرده‌ام روزی خواهد رسید که من قرار بگیرم، در سر جایم باشم. و آن‌وقت خواهم توانست روشن باشم. دقیق باشم و بستگی خودم را با دوستان به آن نهایت دلپذیر و کمیاب برسانم. اما همیشه رابطه‌‌ی من با حوالی خودم نازک بوده است...”

✍🏻 نامه سهراب سپهری به ابراهیم گلستان

“او گاهی بعد از رنجی طولانی بیش از همه چیز دلش می‌خواست که کسی برایش مثل طفل بیماری غم‌خواری کند. دلش می‌خواست مثل طفلی که ناز و نوازشش می‌کنند، رویش را ببوسند یا برایش اشک بریزند و دلداری‌اش بدهند.”

📚مرگ ایوان ایلیچ
✍🏻 لئو تولستوی

“بعضی وقت‌ها وضع طوری است که انسان مجاز است که پل‌های پشت سر خود را خراب کند و دیگر به خانه باز نیاید.”

📚ابله
✍🏻 فئودور داستایفسکی

“اما در نهایت، انسان برای زندگی به شجاعت بیشتری نیاز دارد تا برای خودکشی.”

“نرنجیده بودم من. آسان می‌توان از غریبه نرنجید. رنجیدن از خودی است، همیشه. از توقع است و از غریبه توقع نیست. توقعی نباشد اگر، از چه رنجیدن، از که رنجیدن، چرا رنجش؟”

📚برخوردها در زمانه برخورد
✍🏻 ابراهیم گلستان

“تنهایی‌ام پر از آدم‌هاست.”

یک بار برایم نامه نوشته بود که«نمی‌توانم گریه کنم. می‌خواهم گریه کنم اما نمی‌توانم گریه کنم.
باید گریه کنم اما نمی‌توانم…»