کتاب فلسفی چینی «راز گل طلایی» می‌گوید: «وقتی هدف برای رسیدن به بی‌هدفی استفاده شود، آن چیز درک شده است.»

جامعه‌ای که بدون هدف خاصی به بقای خود ادامه می‌دهد، جامعه‌ای است که هیچ تمهیدی برای رفتارهای بی‌هدف - یعنی اعمالی که مستقیماً برای بقا انجام نمی‌شوند و در زمان حال انجام می‌شوند و لزوماً پاداش آینده‌ای را به دنبال ندارند - در نظر نمی‌گیرد.

اما به‌طور غیرمستقیم و ناخواسته، چنین رفتاری برای بقا مفید است زیرا به بقا معنا می‌بخشد - البته نه زمانی که به این دلیل دنبال شود. بازی کردن برای استراحت و تجدید قوا برای کار، بازی کردن نیست و هیچ کاری خوب و عالی انجام نمی‌شود مگر اینکه خود نیز نوعی بازی باشد.

الن واتس

?@ravantahlil  | گروه آموزشی روان تحلیل ?

"قهرمان نماد خورشید است (یعنی نماد خودآگاهی)، شکم ماهی نماد جهان زیرین (قلمرو ناخودآگاه)، و نماد شبی است که خورشید در آن سفر می‌کند."

یولانده جاکوبی
اسطوره "سفر دریای شب"

?@ravantahlil  | گروه آموزشی روان تحلیل ?

حدود بیست و پنج سال پیش، من کتاب "باتلاق‌های روح" را نوشتم که با چیزهای خوشایندی مانند فقدان، خیانت و گناه سروکار داشت. یک نفر گفت: "هی، تو شرم را فراموش کردی". به ذهنم رسید که در بررسی حدود دوازده نوع مختلف باتلاق که دیر یا زود همه ما خود را در آن می‌یابیم، من کاملاً شرم را نادیده گرفته‌ام.

شرم مربوط به کاری نیست که ما انجام داده‌ایم یا نداده‌ایم. این در مورد دو چیز است: یا خاطره‌ای از جایی که ما نتوانستیم انتظارات را برآورده کنیم یا جایی که به طور ظریفی توسط شرایط خود تعریف می‌شویم. به عبارت دیگر، مردم می‌توانند از فقر، اعتیاد به الکل، سوء استفاده، نژادپرستی و تبعیض جنسی و غیره شرمنده شوند. وقتی می‌پرسید "این چه ربطی به روح یک کودک دارد؟" پاسخ البته هیچ است، اما باز هم کودک این را نمی‌داند. آنها توسط آن جو، توسط آن شرایط تعریف می‌شوند. دلیل ناکافی و تجربه زندگی کودک اغلب منجر به این مغالطه می‌شود: / من همان چیزی هستم که برای من اتفاق افتاده است؛ من پیام محیطی خودم هستم.

من مجبور شدم از خودم بپرسم، چرا شرم را فراموش کردم و چرا نتوانستم حضور همه‌جانبه آن را در زندگی‌مان تشخیص دهم؟ شرم اغلب از طریق اجتناب یا جبران بیش از حد یا گاهی اوقات خودبزرگ‌بینی ما ظاهر می‌شود. وقتی فکر کردم، متوجه شدم که من و خانواده‌ام در شرم بزرگ شده‌ایم. خانواده من فقیر بودند، نمی‌توانستند تحصیل کنند یا امیدی به آینده بهتر داشته باشند. پیام اصلی آنها این بود که "ما انتظار این چیزها را نداریم. ما لیاقت آنها را نداریم. بیایید جمع شویم و سعی کنیم تا جایی که می‌توانیم از یکدیگر مراقبت کنیم." این یک اخلاق قابل درک برای بقا بود، اما شرم چیزی بود که ما برای صبحانه داشتیم. تصادفی نیست که در نگاه کردن به باتلاق، شرم را فراموش کردم. بنابراین من در کتاب‌های بعدی، از جمله اینجا، نکته‌ای را مطرح کردم تا مطمئن شوم که در مورد شرم صحبت می‌کنم زیرا این یک تسخیر توسط گذشته است، توسط یک دیگری مطلق که توسط من، توسط کودک درونی شده است و در زندگی بزرگسال به عنوان نوعی کشش گرانشی همه‌جانبه به سمت پایین به باتلاق در همه زمان‌ها باقی می‌ماند.

جیمز هالیس، یک زندگی معنادار: جابجایی حس معنوی گرانش شما

?@ravantahlil  | گروه آموزشی روان تحلیل ?

اما نیازی نبود که از اشک‌ها شرمنده باشد، زیرا اشک‌ها گواهی می‌دادند که مرد دارای بزرگ‌ترین شجاعت، شجاعت رنج کشیدن، است.

فرانکل

?@ravantahlil  | گروه آموزشی روان تحلیل ?