«عزیزدلم، اگر بچه‌های فقیر خیابان را خوشحال می‌کنی، مرا هم خوشحال کن؛ من کمتر از آنها درمانده نیستم.»

• فرانتس کافکا، نامه به فلیسه ۱۹۱۲-۱۹۱۷

«چرا این‌گونه با خشونت با من رفتار می‌کنید؟ مگر گناه من چیست؟ این‌که دوستت دارم و نمی‌توانم بدونِ تو زنده بمانم؟ این چه ترحّم غریبی‌ست که به شما شهامتِ لازم را نمی‌دهد که قلبِ موجودِ سیه‌روزی را که با ترحّم به او نگاه می‌کنی پاره پاره کنی؟ از من چه می‌خواهید؟ که ترکتان کنم؟ مگر نمی‌بینید که قدرتش را ندارم. این شمایید که باید قدرت را در قلبی پیدا کنید که از من خسته شده و در مقابلِ این‌همه عشقِ من خلعِ سلاح نمی‌شود. می‌دانم این کار را نمی‌کنی، مرا آن‌قدر در اَشک و آه نگه می‌داری تا زیر پایت جان دهم. به من بگو، دیاری هست که دنبالت نگردم؟ خلوتی هست که در آن پنهان نمانم تا نزدیک شما باشم بی‌آنکه باری سنگین در زندگیتان بشوم؟ امّا نه، شما نمی‌خواهید. شما را در جماعتی رها می‌کنم که برای ملحق شدن به آنان شتاب دارید؛ و شاید روزی دلزده از قلبِ خشک آن‌ها، دلتان برای قلبی تنگ شود که به‌خاطرِ شما می‌تپید، که برای شما حاضر بود با هزار خطر بجنگد، و شما حتّی حاضر نبودید با نگاهی به آن پاداش دهید.»

• بنژامِن کُنستان، آدُلف ۱۸۱۶

«امروز، وقتی من هرچه داشتم دادم و احساس کردم که تو هم داری بهترین بخشِ وجودت را می‌دهی، پِی بردم که بهترین بخشِ وجود تو دیگر برایم جالب نیست.»

«انسان ابداعِ دورانِ اخیر است؛ ابداعی که می‌توانیم شرط ببندیم مانند چهره‌ای ترسیم‌شده بر شنهای کناره‌ی دریا، محو خواهد شد.»

• میشل فوکو، الفاظ و اشیا ۱۹۶۶

«دیزنی‌لند بعنوان تخیّلی معرفی می‌شود تا با خیال راحت کاری کنند ما فکر کنیم بقیه‌ی چیزها واقعی هستند!»

• ژان بودریار، وانموده‌ها و وانمود ۱۹۸۱

‏«می‌گوید: یا رب، آخر سوختم. از این بنده چه می‌خواهی؟ فرمود: همین که می‌سوزی!»

• شمس تبریزی، مقالات

❞مارتین بوبر فیلسوفِ اتریشی عمیقاً بر این باور بود که چیزی به نام خداشناسی وجود ندارد: تنها می‌توان خدا را «خطاب» کرد، وگرنه خدا هرگز به «بیان» در نمی‌آید و «اندر زبان نگجد».❝

«در جهانی که موفقیت تنها فضیلت است، او تن به شکست داده بود.»

• جوزف هلر / تبصره‌ی ۲۲، ۱۹۶۱

«عشق سر فرودآوردنِ دو تنهایی است.»

• ‏از نامه‌های راینر ماریا ریلکه | آوریل ۱۹۰۴