?فایل صوتی

کاوه بهبهانی
«پژوهشگری»

به همت موسسه آموزش عالی حافظ شیراز

.
? @sokhanranihaa? @EthnoAnthro
? #کانال‌سخنرانی‌ها
?

بازتاب بحث درباره‌ی دموکراسی و تئوکراسی در روزنامه‌ی هم‌میهن امروز.

توضیح: واژه‌ی epistocracy در متن اشتباه چاپ شده است.

?فایل صوتی

? دربارهٔ کتاب «زیبایی‌شناسی خوردوخوراک»

? کاوه بهبهانی

? مهر ماه ۱۳۹۷

⏳ ۵۱ دقیقه

.
*? @sokhanranihaa
? @
? #کانال‌سخنرانی‌ها
?***

https://t.me/hezaroyekpodcast/123

سوالات مهم فلسفه در فیزیک

برای شما که از علم لذت می برید.
به زودی!

https://youtu.be/r_R0xsqN-Q4

@lyceumpodcast

YouTube

دانشمندان چطور فکر میکنند؟ همراه با معرفی کتاب تفکر علمی در گفتگو با کاوه بهبانی

علم از مهم‌ترین سرچشمه‌های حقیقت است که ثمره‌اش زندگی آدمیان را راحت‌تر کرده و آنچه را پیش‌تر توضیح‌ناپذیر به‌نظر می‌رسید برای هاضمه‌ی خرد آدمیان معقول و خردپذیر کرده است. از فراورده‌های فناورانه‌ی رنگ رنگ تا پیشرفت‌های چشمگیر در عرصه‌ی طب و سلامت تا فتح…

کاوه بهبهانی از «پژوهشگری» می‌گوید…

به همت موسسه آموزش عالی حافظ شیراز

| اِتــنـو |

پنهان مشو که روی تو بر ما مبارک است
نظاره‌ی تو بر همه جان‌ها مبارک است

یک لحظه سایه از سر ما دورتر مکن
دانسته‌ای که سایه‌ی عنقا مبارک است

بر خاکیان جمال بهاران خجسته باد
بر ماهیان طپیدن دریا مبارک است

هر دل که با هوای تو امشب شود حریف
او را یقین بدان تو که فردا مبارک است

نوروز جشن همبستگی ملی مبارک

با امید فردای لبریز از زنانگی و زندگی و آزادی

@bankema کانال بایگانی

?فایل صوتی

? اخلاق انتخابات

? کاوه_بهبهانی

?پیوند(های) اخلاق و سیاست لایه‌لایه و پیچیده است. سیاست بدون تأملات اخلاقی صرفاً جولانگاهِ قدرت‌های وحشی و برهنه است. در جلسۀ "اخلاقِ انتخابات" از این خواهم گفت که مشارکت در انتخابات، حتی در جوامع کاملاً دموکراتیک، به‌لحاظ اخلاقی وظیفۀ شهروندان نیست و حتی قوی‌تر از این گاه شهروندان، حتی در جوامع کاملاً دموکراتیک، اخلاقاً موظف‌اند در انتخابات مشارکت نکنند.

.
*? @sokhanranihaa
? @Sedanet
?کانال سخنرانی ها
?***

راستش «خود» یا «من» یک دروغ فلسفی است. آدمی چه «خودی» دارد؟ کدام «من»؟ آن تولۀ ناراضیِ طلبکار با این نرّۀ راضیِ شاکی چه شباهتی دارد؟ چه باوری، چه آرزویی، چه رؤیایِ مشترکی در سر هردوشان هست؟ و تازه شباهت داشته باشند، چرا باید به آن شباهت بگویم «خود»؟ چرا باید «خود» را به آن فروبکاهم؟ 

«من» که‌ام؟ کدامیک از این دو نفر خودِ من است؟ و اصلاً از بین این‌همه «من» که گاه و بیگاه در من بروز می‌کنند کدامشان «من» است؟ «من» سرِ کلاس درس، «من» نزد یار، «من» در جمع دوستان یک مهمانی، «من» توی اتاقِ خواب و «من‌های» دیگر. یا شاید منِ دیگری پساپشتِ همۀ این «من‌ها»ست؟ این «من‌ها» هم «منی» دارند؟ «منِ من»؟ «زین دوهزاران من و ما/ ای عجبا این چه منم؟» نکند «من» هزارتویی از «من‌ها»ست؟

اما کار آدمی اینطور راه نمی‌افتد. ما باید فرض کنیم که «منی»، «خودی» یا «خویشتنی» داریم، که به‌قدر کافی منسجم و «عاقل» است تا بتوانیم با دیگران مراوده کنیم. «من» یا «خود»، فرضی بی‌محتواست. فرض می‌کنیم هست و منسجم و یکپارچه‌اش می‌کنیم برای اینکه کارِمان راه بیفتد و دچارِ اسکیزوفرنیِ جمعیِ فرهنگی نشویم و شهریت یا مدنیت یا تمدن بسازیم.

این «منِ» فرضیِ منسجم و معقول، به‌قولِ فیلسوف‌ها «مفروض صوری» (formal postulate) است؛ مفروض است یعنی وجودش را فرض کرده‌ایم، صوری  است یعنی محتوایش را با زندگی زیسته‌مان، با قصه‌هایی که از خودمان برای گفتن داریم پُر می‌کنیم. چه کسی آن را پُر می‌کند؟ نکند باید «منِ من؟» را هم مفروض بگیریم؟

من که‌ام؟ قصه‌هایی که برای گفتن دارم. و کیست که نداند قصه «فکت» یا واقعیت نیست، فسانه و «فیکشن» است. فرض می‌کنم «خویشتنی» دارم که راوی این قصه‌هاست. «خویشتنی» که نه بدنش در گذر زمان یکسان می‌ماند، نه همۀ محتوای ذهنی‌اش.  (کیت وینسِلت تایتانیک را مقایسه کنید با کیتِ این اواخر، البته هردو به‌نحوی زیبا هستند، ولی بدنِ یکسانی ندارند)

فیلسوفان گفته‌اند (السدِر مک‌اینتایر فیلسوف معاصر اسکاتلندی) که «انسان حیوان قصه‌گوست». قصۀ اصلی اینکه ناگزیریم فرض کنیم نخِ تسبیحی «من»‌های بسیار را یکپارچه می‌کند. مجبوریم. می‌فهمید؟ مجبوریم!

از بین دروغ‌های بسیاری که برای رسیدن به مدنیّت و تمدن ساخته‌ایم یکی همین «خود» است. دروغی که از آن گریزی نیست.

حالا وقتش رسیده که این «من» یا «خود» را عزیز هم بداریم.