روزگارِ من و مویت، به پریشانی رفت.

بایستی قبول کنیم، نمی‌شود مدام نقابِ آدمکِ خوشحال را به صورت زد، گاهی باید به چهره‌ی واقعی‌مان نیز فرصت زیستن دهیم.
در این ایامِ تلخ نمی‌دانم که دیوانه باشم یا واقع‌گرا.

امشب برای زیستن نیاز به اعتراض دارم، اعتراض به زندگی‌ای که خودمان نخواستیم این باشد، اعتراض به مردمانی که عقلشان را از دست داده‌اند، اعتراض به چیزی که انتخابمان نبود، اجبارمان بود.

بهر تو ز عقل و دین بیگانه شدم، آری.

کَس به چشمم در نمی‌آید که گویم مثل اوست.

خوب‌ترین حادثه می‌دانمت
خوب‌ترین حادثه می دانی‌ام؟
حرف بزن ابر مرا باز کن
دیر زمانی است که بارانی‌ام
حرف بزن حرف بزن سالهاست
تشنه‌ی یک صحبت طولانی‌ام!
«محمد‌علی بهمنی»
«روح ایشان شاد و قرین آرامش»

شانه‌ات را دیر آوردی سرم را باد برد
خشت خشت و آجر آجر، پیکرم را باد برد
آه ای گنجشک های مضطرب شرمنده‌ام
لانه‌ی بر شاخه های لاغرم را باد برد
من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند
نیمم آتش سوخت، نیم دیگرم را باد برد
از غزلهایم فقط خاکستری مانده به جا
بیتهای روشن و شعله‌ورم را باد برد
با همین نیمه، همین معمولی ساده بساز
دیر کردی نیمه‌ی عاشقترم را باد برد
بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت
وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد
«حامد عسکری»

اگر عمر دوباره‌ای داشته باشم، مرتکب اشتباهات بیشتری خواهم شد.