بهر تو ز عقل و دین بیگانه شدم، آری.

کَس به چشمم در نمی‌آید که گویم مثل اوست.

خوب‌ترین حادثه می‌دانمت
خوب‌ترین حادثه می دانی‌ام؟
حرف بزن ابر مرا باز کن
دیر زمانی است که بارانی‌ام
حرف بزن حرف بزن سالهاست
تشنه‌ی یک صحبت طولانی‌ام!
«محمد‌علی بهمنی»
«روح ایشان شاد و قرین آرامش»

شانه‌ات را دیر آوردی سرم را باد برد
خشت خشت و آجر آجر، پیکرم را باد برد
آه ای گنجشک های مضطرب شرمنده‌ام
لانه‌ی بر شاخه های لاغرم را باد برد
من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند
نیمم آتش سوخت، نیم دیگرم را باد برد
از غزلهایم فقط خاکستری مانده به جا
بیتهای روشن و شعله‌ورم را باد برد
با همین نیمه، همین معمولی ساده بساز
دیر کردی نیمه‌ی عاشقترم را باد برد
بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت
وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد
«حامد عسکری»

اگر عمر دوباره‌ای داشته باشم، مرتکب اشتباهات بیشتری خواهم شد.

دانی که رسیدن، هنر گامِ زمان است؟

سالهاست که در هیاهوی سرم زندگی می‌کنم.

گمشده ام در انزوای قلب و مغز؛
من میانِ خفقانِ احساسات،
درد را نفس و زندگی را به سلول کشیده‌ام.