تو را یافتم و دردم دوا شد. نه این که مداوا شده باشد؛ دوا شد!
پیش از تو به خود می‌پیچیدم اما زخم محقری داشتم. نمی‌ارزید! دردم مرا بزرگ نمی‌کرد اما تو درد مرا بزرگ کردی. حالا من فقط میزبان این زخم باشکوهم!

حالا عظمت درد من می‌تواند دردهای کوچک دیگران را خوب کند. که از زخم من کلمه چکه می‌کند. که از ناله‌ام فکر می‌بالد. که از اشک من شعر می‌تراود... که درد من داروست!
خوب نشد دردم، «دوا» شد، که خوب شد!

مصطفا موسوی

@Ghamyazeh

.

همه وعده‌ها دروغه. نه این که چون قرار نیست محقق بشه. اصلا «وعده دادن» دروغ گفتنه. چون به آینده مشغولت می‌کنه. آینده دروغه.

مصطفا موسوی
@ghamyazeh

هنوز هم بعضیاتون وویس‌های آواز خوندنای قشنگتون رو می‌فرستین برام!
بیش باد :)

اگر می‌دانستی چقدر دلم برایت تنگ است، بی‌شک برایم غمگین می‌شدی

هربار کسی می‌شدم که دیگری می‌خواست و هر کسی مرا طور دیگری می‌خواست هربار یک نفر بودم و کم‌کم هزاران نفر شدم از من نپرس چرا همیشه زخم داری در من هزاران نفر زندگی می‌کنند و بین‌شان هزاران جنگ برپاست هربار یکی‌شان می‌برد و هربار بازنده منم! مصطفا موسوی ١۶ آبان…

هربار کسی می‌شدم که دیگری می‌خواست
و هر کسی مرا طور دیگری می‌خواست
هربار یک نفر بودم
و کم‌کم هزاران نفر شدم

از من نپرس چرا همیشه زخم داری
در من هزاران نفر زندگی می‌کنند
و بین‌شان هزاران جنگ برپاست
هربار یکی‌شان می‌برد
و هربار بازنده منم!

مصطفا موسوی
١۶ آبان ١۴٠٣

.

دقیق‌ترین چیزی که باهاش به افرادی جز خودمون اشاره می‌کنیم «دیگری» هست. هر آدمی، هرچقدر نزدیک به ما، در نهایت تماما از ما جداست و با ما غریبه.
آدم‌ها دیگران‌اند.

مصطفا موسوی
@Ghamyazeh

.

شغلم داشتن توست. مزدش داشتن توست.

مصطفا موسوی
@Ghamyazeh

.

مثل لحظه‌ی کشف یک مضمون جدید از بیتی که قبلا هزار بار خوانده بودی...

مصطفا موسوی
@Ghamyazeh

.

اگه من سال باشم، تو بهارمی. اگه بهار باشم، تو اردیبهشتمی. اگه اردیبهشت باشم تو شیرازمی. اگه شیراز باشم تو حافظمی. اگه حافظ باشم تو غزلمی. اگه غزل باشم تو شاه‌بیتمی. اگه شاه‌بیت باشم تو مضمونمی. اگه مضمون باشم تو کلمه‌می. اگه کلمه باشم... نه! از این جلوتر نمی‌شه رفت. من کلمه باشم، تو هم کلمه باش. کلمه همه‌چیزه. ما با هم همه‌چیزو می‌سازیم!

مصطفا موسوی
@ghamyazeh