اخیراً که با دانشجویان و طلاب علم بیش‌تر سر و کار دارم، مدام یاد آن شعر فکاهی دوران دبستان می‌افتم که می‌گفت «چوب معلم گُله؛ هر کی نخوره خُله!»
آن موقع این‌را بهانه‌ای برای کتک زدن بچه‌ها توسط معلمان بی‌رحم دبستان می‌دیدم اما حالا به این نتیجه رسیده‌ام که اتفاقاً آن شعر کتک‌های مدرسه، معنی درستی داشته و در پس آن تعبیر بچگانه، معنای خوبی نهفته بوده و آن، صبر در یادگیری‌ست. شاید باورتان نشود، افرادی هستند -خصوصاً در میان خواهران- که با وجود این‌که آمده‌اند تا الفبای فلان مبحث را یاد بگیرند اما وقتی به آن‌ها ایرادشان را متذکر می‌شوی از کوره درمی‌روند؛ عصبانی می‌شوند و حتی قهر می‌کنند!

حالا چرا این‌طور واکنشی نشان می‌دهند؟ بنظرم دلیل عمده‌اش، فراموشی هدف و یا شاید ندانستن آن است. طرف فراموش کرده که آمده تا بیاموزد و آموختن جز با رفع ایرادات از سوی معلم ممکن نیست؛ باید گوش کند و قلبِ پذیرای نقد داشته باشد؛ باید آماده‌ی سختی یادگیری باشد اما چنین ظرفیتی ندارد؛ این را فراموش کرده و یا اصلاً از ابتدا یاد نگرفته است. فرزند نازپرورده‌ای بوده که با تعریف و تمجید بیش از حدود واقعی بزرگ شده و همیشه انتظار دارد بقیه او را مورد تعریف و ستایش قرار بدهند و نقش معلم را هم به مؤید حال خودش تقلیل داده است. حقیقتاً کسی‌که نمی‌تواند ایرادات صادقانه‌ی معلم را بپذیرد، چه‌طور می‌تواند آن علم را بیاموزد؟
خلاصه که چوب معلم گله؛ هرکی نخوره خله. این‌ شعر را به نسل‌های جدید بیاموزید :)

عنوان: حباب لذت | آیا ملحد به لذت مداوم خواهد رسید؟

نویسنده: کویستان ابراهیمی
تهیه شده توسط: مای پروجکت

یکی از مفاهیمی که ماهیتاً حق است ولی عمدتاً برای مقاصد باطل استفاده می‌شود، لزوم «میانه‌روی» است. این توصیه را من چندین بار از اطرافیان خودم شنیده‌ام و احتمالاً شما هم در موقعیت مشابهی بوده‌اید.

واقعیت این است که شناختن افراط و تفریط از میانه‌روی مستلزم داشتن معیار است. آن‌هایی که شخص‌ِ مقید به شریعت را به میانه‌روی سفارش می‌کنند، باید ابتدا بگویند معیارشان برای قضاوت چیست؟ کدام معیاری رفتار اهل دین را افراط می‌داند؟

عمدتاً قضاوت‌های مردم نسبت به دیگران بر اساس عُرف است. عرف واضحاً فاقد مبناست و تحت تأثیر افکار و باورهای مختلف و ملغمه‌ای از عوامل بعضاً ناهمگون است. معلوم است که قضاوت بر اساس معیاری که خودش فاقد مبناست نمی‌تواند صحیح باشد.

@abribarsar ?

رسانه‌های فارسی‌زبان وابسته به غرب دنیای وارونه‌ی خودشان را دارند.
برای این‌که هم‌جنس‌بازی را طبیعی جلوه دهند، حتی به حیوانات رفرنس می‌دهند. بی‌بی‌سی خبر مرگ یک پنگوئن «هم‌جنس‌گرا» را انتشار می‌دهد و رادیو فردا، برای مرگ آن پنگوئن، مرثیه‌سرایی می‌کند.
اسلام‌شناس رادیو فردا زنی‌ست که کشف حجاب کرده و اسلام‌شناس بی‌بی‌سی، یوسفی اشکوری است. او می‌گوید از نظر او اعتباری به روایات نیست چون دویست سیصد سال بعد نوشته شده‌اند و «عشره‌ی مبشره» جعلی و غیرعقلانی‌ست؛ اما به همان روایات استناد می‌کند و عمر فاروق را فردی عجول معرفی می‌کند که در لحظه تصمیم به گردن زدن این و آن می‌گرفت!

این‌ها نمونه بود. تعداد رسانه‌های غربی فارسی کم نیست و هر کدام‌شان را نگاه کنید وضع همین است. آن‌ها هزینه‌های زیاد برای رسانه می‌کنند تا هدایت افکار عمومی را به دست بگیرند؛ هدف‌شان کنترل شیوه‌ی نگاه ما مردم به دنیاست. این کار را که کردند، وقتی توانستند مردم را تابع نگاه خودشان کنند، می‌گویند خب چرا نمی‌گذارید مردم خودشان «آزادانه» دست به انتخاب بزنند؟ و باز نقشِ آدم خوبه‌ را بازی می‌کنند که طرفدار آزادی انتخاب است. آن‌ها می‌دانند نتیجه همانی‌ست که می‌خواهند؛ ولی اگر همین آزادی انتخاب به ضررشان عمل کند، همان کاری را می‌کنند که با انتخابات ۲۰۱۲ مصر کردند و می‌خواستند سال ۲۰۱۶ در ترکیه تکرار کنند.

نقش و وظیفه‌ی ما چیست؟
آن‌ها کار خودشان را به صورت جدی با صرف هزینه‌های هنگفت، ۲۴ ساعته و در تمام طول هفته انجام می‌دهند؛ ما هم اگر به شکلی منفعل، صرفاً دنباله‌رو آن‌ها باشیم، نتیجه تقریباً معلوم است.
وظیفه‌ی ما، انجام کاری‌ست که آن‌ها نمی‌خواهند. ابتدا باید عینک آن‌ها را برای نگاه به دنیا از چشم خود و دیگران برداریم و در مرحله‌ی بعد آن‌را با نوع بهتری جایگزین کنیم. ما رسانه‌های فارسی که مبتنی بر فطرت و خوانش اسلامی باشد، در آن حد و اندازه‌ای که مورد انتظار است نداریم؛ اما مطالبه‌ی آن ضروری‌ست. چیزی را اگر مطالبه نکنید آن‌را به شما نمی‌دهند و عرضه‌ی خدمات در دنیای ما، تابع تقاضاست. ایجاد تقاضا با من و شماست.

@abribarsar ?

گاهی در کلام برادران و خواهران خودم، حس ضعف و یأس می‌بینم. امروز که ارزش‌های دینی کم‌رنگ‌تر از قبل شده، زندگی برای کسی‌که می‌خواهد مقید به آن باقی بماند سخت‌تر از قبل است. این درست! اما این به معنی عزلت‌گزینی و ترک دنیا نیست؛ نمی‌شود به بهانه‌ی دین‌داری از جامعه فرار کرد. عزلت جستن، آن خصلت محمود مسلمانان نیست؛ بلکه آن‌چه خداوند آن‌را در کلام خودش می‌ستاید برخاستن افراد این امت و تلاش‌شان برای تغییر اوضاع است.

كُنتُم خَيرَ أُمَّةٍ أُخرِجَت لِلنّاسِ تَأمُرونَ بِالمَعروفِ وَتَنهَونَ عَنِ المُنكَرِ وَتُؤمِنونَ بِاللَّهِ

همین ویژگی هم بود که باعث شد اسلام از آن وضعیت ضعف خودش و تعداد کم‌شمار پیروش، به دین عالم‌گیر و غالب بدل شود. هر مسلمانی وظیفه دارد به تأسی از رسول اللهﷺ در جامعه زندگی کند، از بدی‌هایشان پرهیز کند و دیگران را هم به ترک بدی‌ها سفارش کند. رها کردن مردم به حال خود و ترک آن‌ها با معاصی‌شان، همان حکایت اجازه برای تخریب کشتی‌ست؛ وضعیتی که همه را می‌تواند هلاک کند.

حتی غریب در کلام رسول اللهﷺ معنایی فعالانه دارد؛ مؤمن غریب آن کسی‌ست که در دوران فساد، برای احیای سنت به پا خاسته‌ و اصلاح می‌کند.

پس ای برادر و خواهر گرامی من!
با تکرار غریب بودنت، حس ضعف را به خودت القا نکن! آن‌چه می‌توانی انجام بده و آن‌چه می‌دانی بگو! اگر توان تو برای اصلاح کم است، همان را قدر بدان و فراموش نکن که سرورمانﷺ فرمود: «هیچ چیز از امور معروف را کم نشمارید، حتی اگر آن کار، گشاده‌رویی با برادرت باشد».

@abribarsar ?

#مبینا_نعمت‌زاده بعد از این‌که در المپیک، یک مدال برنز برای ایران گرفت؛ گفت چون وقتش را برای ورزش گذاشته و فرصت درس خواندن نداشته، تقاضا دارد او را بدون کنکور وارد رشته‌ی پزشکی دانشگاه تهران کنند!

از این حرف‌های او حاشیه‌ها درست شد؛ آن‌ها به کنار! آن مقدمه‌ی کلامش درست است. آن مقدمه‌ای که می‌گوید چون من این کار را کردم، نتوانستم آن کار دیگر را بکنم! آن مقدمه‌ای که می‌گوید برای همیشه وقت برای همه‌ی کارها نیست درست است. نتیجه‌ی این مقدمات اما آن چیزی نیست که او فکر می‌کند.

آدمی ناچار به انتخاب است؛ نمی‌تواند همه را با هم داشته باشد؛ مجبور است برای وقت کم‌اش دست به انتخاب بزند؛ یکی را تیک بزند و روی آن یکی خط بکشد. دنیا، بازار انتخاب‌های ما آدمیان است. الدنیا سوقٌ؛ ربح فيها قوم و خسر آخرون. عده‌ای با انتخاب‌های درست، سودش را برده‌اند؛ سودی در مقیاس ابدیت! و عده‌ای هم تلاش‌های بیهوده کردند و سعی‌شان ضرر بود.

﴿قل هل ننبئكم بالأخسرين أعمالا۝الذين ضل سعيهم في الحياة الدنيا وهم يحسبون أنهم يحسنون صنعا۝أولئك الذين كفروا بآيات ربهم ولقائه فحبطت أعمالهم فلا نقيم لهم يوم القيامة وزنا﴾

@abribarsar ?

احتمالاً اصطلاح «سلیقه‌ی موسیقایی» را از زبان اهل موسیقی شنیده‌اید. جانِ کلام‌شان این است که اگرچه ذائقه‌ی موسیقی هر شخص با دیگری متفاوت است و ظاهراً هرکس سلیقه‌ی خودش را دارد؛ اما همین سلیقه هم تربیت‌پذیر و تغییریافتنی‌ست.

خب این حرف ایشان درست است و اختصاص به موسیقی ندارد. حب و بغض‌ها تا حد زیادی تابع آموخته‌هاست؛ تابعی‌ست از آن‌چه یاد گرفته و سعی کرده خود را با آن بسازد. احتمالاً هر کدام از ما می‌توانیم مثال‌هایی از خودمان بزنیم که در زمان تقید ضعیف‌تر به شریعت به چه چیزهایی علاقه داشته‌ایم و با پای‌بندی بیش‌تر به دین، این علاقه‌ها تغییر کرده است. هر چه میزان همراهی ما با یک مسیر و طریق بیش‌تر باشد، میزان نزدیکی سلایق و علاقه‌ها هم به موازات نزدیکی اندیشه بیش‌تر می‌شود. شما در مورد موافقات عمر فاروق شنیده‌اید؛ ایشان آن‌گونه خودش را ساخته بود که وحی با ایده‌ی او موافقت می‌کرد؛ رضی الله عنه!

راه ساخت سلیقه دینی در تقواست؛ کسی‌که پای‌بند به اوامر و نواهی خداوند باشد و از عاقبت کارش بترسد، همان چیزی را دوست خواهد داشت که باید داشته باشد و از چیزی کراهت خواهد داشت که بر او لازم است.

﴿يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا إِن تَتَّقُوا اللَّهَ يَجعَل لَكُم فُرقانًا وَيُكَفِّر عَنكُم سَيِّئَاتِكُم وَيَغفِر لَكُم وَاللَّهُ ذُو الفَضلِ العَظيمِ﴾
ای کسانی ‌که ایمان آورده‌اید، اگر از الله پروا کنید، براى شما [نیروى‌] تشخیص [حق و باطل‌] قرار مى‌دهد و گناهانتان را از شما مى‌زداید و شما را مى‌آمرزد و الله داراى بخشش بزرگ است.

@abribarsar ?