love, we can be crazy if you want.

آفتاب گردان های دنیایم سربرگردانده و مغشوش اند عزیزتر از جانم، آفتاب به طلوع دل نمی دهد و برآشفتگی نامتناهی ای ز خود نشان می دهد؛ آن زمان که آبادی عشق را به نسیان نشاندی، رهاورد آفتاب به گل هایمان غضب شد؛ پس آغوش هایی که وعده ی دل کرده ای کجایند عزیزم؟!

_دنبال کی می‌گردی؟
_خودم
_مگر کجایی؟
_توی دست‌های تو، لای موهای تو،
کارم ساخته شده.

_عباس معروفی

چه غمی بر جانم افتاده؛ از آنهاییست که بر من چنگ زده و قصد دل کندن ندارد.

قطعه‌‌ای از من كنار توست؛ و قطعهای كنار خودم!
و قطعاتم دلتنگ یکدیگرند، می‌شود بیایی؟

_محمود درویش

جایی خواندم اندیشه های پر پیچ و خم_ شب_ فراغ_سردی پاهایم که از پتو بیرون مانده_ اکنون دریافتم اینها یاداشتی در دفتر خویش بود.

من مثل دانش آموزی که درس هندسه اش را دیوانه وار دوست دارد، تنها هستم.

_فروغ فرخزاد

_لیلی، بذار ببوسمت، بذار انحنای گردنت بشه خونه ی بوسه هام؛ لیلی بذار دست هات بشن آغوش دستام.

بیا دست همو بگیریم، کوچه پس کوچه ها رو گز کنیم.