چه "accept all"هایی که برای خوندن چهارتا جمله جدید زدم در صورتی که حتی نمی‌دونستم اون "all" چی بود.

به امیدِ این که دیگه امروز، وقتی چند لایه لباس پوشیدم، هیچ یخ‌نزننده‌ی تی‌شرت پوشی نبینم.

در تمام زمان‌هایی که کسی نبود تا من را مجبور به زندگی کند، تمایل عجیبی داشتم به این که خودم را با خوشنودی در معرض مرگ قرار دهم.

گاهی انسان بعد از دیدن برخی اتفاقات با خود می‌گوید "خب من که چنین چیزی را تجربه نخواهم کرد" ولی در واقع همان‌جا که این جمله را گفته، گند زده. اتفاق مذکور، دو دستی به بند کیفش، گردنش، مچ پایش و یا حتی مچ دستش می‌چسبد. دیگر مشکل فقط آن اتفاق نخواهد بود؛ مشکل قانع کردن خودش که چرا دقیقا برعکس آن‌چه پیش‌بینی می‌کرده را تجربه کرده هم درد روی درد است و این دردها با قرص ژلوفن یا آمپول کترولاک خوب نمی‌شوند. حالا شما بیا برای من که از بچگی میزان درد را با تعداد قرص‌های مسکنی که آن‌ را خوب می‌کنند می‌سنجیدم، توضیح بده که چه‌گونه می‌توان دردی را که دارو نمی‌فهمد، هندل کرد.

خیلی خسته و خسته‌کننده‌ام. دلم می‌خواد از بدنم بیام بیرون.

نمیدونم برای بار چندمه که امروز اینو می‌گم ولی جدن دلم می‌خواد برم توو یه غار و خوراک خرس‌ها شم.

اگر هر دفعه که گفته بودم من یه شغل چالش‌برانگیز می‌خوام و دوست ندارم کارمندی باشم که یه کار روتین انجام می‌ده، مامان و بابام از هر طرف، یکی زده بودن توو گوشم و گفته بودن "تو به ریش هفت جدت خندیدی"، الان وضعیتم این نمی‌بود.

کاش هر روز یه پرنده بودم، روو شونه‌ی تو.

کاش امروز یه پرنده بودم، روو شونه‌ی تو.

اوکییییی ارورهام رفع شدن و حالا با خیال راحت می‌تونم به کلان‌غصه‌هام فکر کنم و ذره‌ذره خودم رو بخورم تا تموم شم.