مَرو که با تو هرچه هست می‌رود.
-هوشنگ ابتهاج

تنها اندکی نیاز دارم که به شانه‌ای تکیه کنم.شاید هم بیشتر از کمی.نمیدانم،آغوشی امن میخواهم برای اشک های پایانی‌ام،میخواهم که بگذارم و بروم،به جایی بروم که دیگر حتی از آشنایانم هم نتوانند حالم را بپرسند،دیگر کسی من را نیابد.

خیلی دوست دارم ببینم که من از دید چشمای تو چه‌جوری‌ام.

اون روز یه توییتی دیدم که می‌گفت «قلبشُ بشکن تا همیشه مال تو باشه» این توییت اعصابمُ خورد کرد. واضح نشون می‌ده که چطور بعضی‌ها فقط به‌خاطر توجه با طرف مقابل قرار می‌ذارن. اینکه اصلاً چطور ممکنه دلت بخواد قلب یکی دیگه رو بشکنی حال آدمُ به‌هم‌می‌زنه. طرف اومده واسه توی به‌دردنخور وقت گذاشته، بعد تو اومدی در مورد شکستن دلش توییت می‌زنی. این بدبخت محتاج توجهه. عشق یعنی ساختن هم‌دیگه. نه که واسه جلب‌توجه طرفُ خورد کنی.

نمی‌دونم تو چی داری ولی نمی‌خوام از دستش بدم چون می‌دونم که هیچ‌وقت نمی‌تونم توی آدم دیگه‌ای پیداش کنم.

شاید توی یه دنیای دیگه من رو انتخاب کنی.

کجا تویی؟
خوشبحالِ مردم همانجا.

من خوب نیستم.
ولی اشکالی نداره،
چون تو خوبی.
و این تمام چیزیه که اهمیت داره.

از آغوشت فقط حسرتش سهم من بود‌.