یادمه یکبار بهم گفتی "مهم نیست چندبار گریه کنم یا شکست بخورم، پرده‌ی پایان بالاخره کشیده میشه و کسی که برنده است منم." بعدش لبخند زدی. الان هم من اینجام، منتظرم پرده آخر کشیده بشه.

Not everyone's a lesson. Sometimes, you just fail.

آدمیزاد دنبال همینه، اینکه به اطراف نگاه بکنه و ببینه که حتی فقط یک نفر دیگه هست، که درد مشابهی رو تجربه می‌کنه. این تسکین که من تنها کسی نیستم که درد رو به دوش می‌کشم بزرگترین تسکینه. علت اصلی‌‌ای که گروه درمانی‌ها ایجاد شدند و اینقدر هم موثر هستند، همینه. همونطور که شاملو می‌گه: من درد مشترکم، مرا فریاد کن.

برف روی زمین، گرمای چای، پیراهن پشمی و پتویی که دورم پیچیده شده.
چاووشی میخونه: غم دلتنگیت رو هرشب رو سرم هوار کردی.
با من گوش دهید و شب‌بخیر؛

خوشحالی امروزم برف بود. به قول لورالای گیلمور:
Everything's magical when it snows.

من قوی هستم. یعنی عادت کرده‌ام که قوی باشم. یا به قولِ تو به خودم تلقین کرده‌ام که باید قوی باشم، که باید هیچ انتظاری از کسی نداشته باشم.
- هوشنگ گلشیری

همه دنیا به درک واصل شود یا من چایم را ننوشم؟ من می‌گویم بگذار دنیا به درک واصل شود اما من باید همیشه چایم را بنوشم.
- یادداشت های زمینی، فئودور داستایفسکی

مرگ بر کلاس ۸ صبح.

تراپیستم پرسید: الان چه حسی داری؟ خشمگینی؟‌
جواب دادم: نه، فقط ناتوانم.
+ ناتوانی؟ یعنی چی؟
- یعنی غمگینم ولی نه اون نوع غمگینی که تو یه اتاق تنها نشستی و حالت بده. غمگینم انگار که دارم جون میکنم از صخره برم بالا ولی نیرویی که منو میکشه پایین خیلی قوی تره. زورم بهش نمیرسه و هی پرت میشم عقب‌تر.

نوشته بود: ما تو روزهایی زندگی می‌کردیم که زنده موندن معجزه میخواست.