نمیدونم. بیخیالش.

فقط من دلم تنگ میشه؟

مثل اینه وسط باتلاقی باشی که نه میتونی یهو داخلش خودت رو خفه کنی نه میتونی ازش بیای بیرون. فقط باید صبر کنی.

“من برای تو کی هستم؟”

کلی سوال برای پرسیدن دارم که حتی نمیدونم جوابشون دردی ازم دوا میکنه یا نه. اصلا نمیدونم حتی میخوام جوابشون رو بدونم یا نه.

نمیدونم من کور هستم یا تو.

منه آشفته خودش به تنهایی یک طوفان حساب میشه واقعا.

حتی از مراعات کردن هم خسته شدم دیگه. از درک کردن هم خسته شدم. از نگه داشتن هم خسته شدم. از هرکسی که کور کورانه داره جلو میره هم خسته شدم. از منتظر موندن برای اینکه کسی قضیه لازم رو بفهمه هم خسته شدم. واقعا از تمام لازمه‌های ادامه پیدا کردن یک ارتباط خسته شدم.

البته از دید کلی بخوایم نگاه کنیم من چه خر باشم چه نباشم اون پنج انگشتی که عسلی شده در هرصورت به یک نحوی گاز گرفته میشه. حالا یا با یکم شادمانی بیشتر یا با بدبختی و اذیت بیشتر.

راستش الان دیگه خودم هم نمیدونم چی درد رو دوا میکنه.