اقدام نیکوی محمدجواد ظریف و مریم (ظریف)

گرچه مدتی است که مرا با دولتمردان جمهوری اسلامی کاری نیست اما امروز ویدئویی دیدم که مرا به تحسین واداشت؛ به گونه ای که مفید دیدم آن ر اعلام کنم.
در این ویدئو آقای ظریف در کنار همسرش خانم مریم در کلیسایی در تهران حضور یافته و دو نفری به صورت مشترک کریسمس را به مسیحیان ایران و جهان شادباش گفتند.
آنچه موجب تحسین شد چند نکته بود:
اول. تبریک کریسمس از یک مسلمان شیعه ایرانی آن هم به طور رسمی و علنی در یک مکان مذهبی شناخته شده.
دوم. شادباش کریسمس توسط یک مقام دولتی و آن هم به عنوان نامدارترین عضو دولت و به ویژه شناخته شده ترین سیاستمدار و دولتمرد کشوری با مختصات جمهوری اسلامی ایران.
سوم. همراه با همسرش در این شادباش مذهبی و البته سیاسی دوشادوش هم. ابتکار این اقدام آن بوده که این زوج کلمات مورد نظر را به تناسب تقسیم کرده و در هرحال مشترکا اجرا کردند. این واقعیت در کشوری که جنبش زنانه زن، زندگی، آزادی را در دو سال قبل پشت سر گذاشته است، بسیار مهم است.
چهارم. حضور در یک کلیسای مسیحی که در جای خود حایز اهمیت است.
پنجم. سخن گفتن به زبان جهانی انگلیسی که همه مردم در هرجای جهان قادر به شنیدن و فهمیدن آن است.
ششم. در وجه سیاسی ابتکار آن بوده که در این سخنان کوتاه و مجمل و خطاب به مردم جهان به روشنی و در حد وافی به مقصود به فاجعه غزه و وحشی گری ها و جنایات آزار دهنده دولت و ارتش اسرائیل اشاره شده است.
هفتم. در نهایت دعوت به رواداری مذهبی و شعار صلح خواهی از سوی یک مسلمان و یک دولتمرد شناخته شده در سطح جهانی نیز در جای خود مهم و قابل توجه بوده است.
هشتم. در هرحال در قلمرو دیپلماسی عمومی چنین ابتکاری به سود مردم ایران و کشور ایران و صد البته به سود نظام جمهوری اسلامی هم هست.
سه شنبه 4 دی 1403
#یوسفی_اشکوری #اجتماعی_سیاسی

توصیه های اخلاقی در سنت سیاستمداری جمهوری اسلامی

چندی پیش که یادداشت های مجلس اول را برای انتشار آماده می کردم، دیدم که از سال 1361 به بعد پس از گزارشی از سخنرانی های آیت الله خمینی (به ویژه در مواردی که با حضور نمایندگان مجلس انجام می شد و من هم حضور داشتم)، یکی از نقدهایی که بارها به سخنان ایشان مطرح کرده ام، آن بوده است که آیت الله خمینی بیشتر به توصیه های اخلاقی و نصیحت و اندرز به حاکمان و مسئولان وقت نظام بسنده می کند و به سیاست ورزی و در واقع به مدیریت های عملی لازم، آن هم در حد و اندازه مدیریت یک نظام نوپا و انقلابی، کمتر توجه می کند. بارها یادداشت کرده ام که «امام» گویی می پندارد با نصیحت و پند و اندرز مملکت اداره می شود و حال آن که «نظام» بیش از همه محتاج مدیریت درست و عاقلانه و کارساز است و حداقل نصیحت های اخلاقی و حتی گاهی تندی و خشونت کلامی به تنهایی مفید فایده نخواهد بود. به همین دلیل هم بود که در عمل نه تنها مثلا اختلافات به درستی حل و حتی مدیریت نشد که در گذر ایام تشدید هم شد. البته شاید در آن دوران شخصیت و نفوذ دینی و مرجعیت معنوی و اخلاقی شخص خمینی بود که تا حدودی مؤثر واقع می شد و در عمل نوعی سرپوش موقت بر تضادها و اختلافات می گذاشت.
اما این سنت پس از آیت الله خمینی هم به نحوی ادامه پیدا کرد. بسیاری از مدیران عالی و دانی کشور همواره به ویژه در محافل عمومی و سخنرانی های موسمی و پرتکرار در جمع های به اصطلاح مردمی، تلاش کرده و می کنند که توصیه های اخلاقی را جانشین مدیریت و کارآمدی مدیران نظام بکنند. شاید این سنت غیر مفید و در مواردی مضر، برآمده از یک سنت حوزوی و علمایی باشد؛ زیرا، روحانیون و عالمان دینی، که فعلا مدیران ارشد نظام ولایی – روحانی هستند، بیشتر تخصص شان در «ارشاد» و «موعظه» و «تبلیغ» است و در واقع هنر اصلی شان «منبر رفتن» و موعظه کردن است! حال که رهبر و رئیس و وزیر و وکیل شده اند، طبعا نمی توانند از سنت جاافتاده دیرین خود دست بکشند. در واقع، سخن فردوسی بزرگ را تعیّن بخشیده و «تخت» و «منبر» را اشتباه گرفته اند.
حال این سنت به جناب مسعود پزشکیان رسیده و اوست که در قامت «رئیس جمهور» بیش از پیش به سنت موعظه و توصیه های اخلاقی روی آورده است. این در حالی است که پزشکیان روحانی و به اصطلاح «آخوند» نیست اما در عین حال از بسیاری از آخوندها، آخوندتر است! برای رفع هر نوع بدفهمی، لازم است بگویم که نه آخوند بودن لزوما مذموم است و نه توصیه های اخلاقی بد و نادرست؛ بلکه مراد آن است که مدیریت و مملکتداری بیش از همه به سیاست ورزی و مدیریت درست و عقلانی (آن هم عقلانیت زمانه و دورانی) نیاز دارد و نه به موعظه های اخلاقی و نصیحت.
از باب مثال، جناب پزشکیان در این حدود پنج ماه بیش از همه روی عنصر «وفاق» تأکید دارد و حتی دولت خود را «دولت وفاق» نامیده است. اما گفتن ندارد که وفاق، که در جای خود خوب و ممدوح است و لازم، هم در عرصه نظر محتاج نظریه پردازی است و هم مهم تر در عرصه عمل و مدیریت و کشورمندی، محتاج ابتکار و نهادسازی و در هرحال تعیین مشخص مصادیق عینی و عملی است. به تعبیر مشهور با حلوا، حلوا، گفتن؛ دهان، شیرین نمی شود! انتظار این است که پزشکیان پس از چهل و پنج سال تجربه در قامت وزیر و وکیل، باید دانسته باشد که موعظه و توصیه های اخلاقی و نصیحت پدرانه هیچ مشکلی در قلمرو مدیریت حل نخواهد شد. دیگر با نهج البلاغه خوانی و مواعظ اخلاقی نمی توان مشکل وفاق را حل کرد و در عمل «ناترازی ها» را در باب انرژی و معیشت و مهم تر از همه، مصیبت ویرانگر سیاست خارجی جمهوری اسلامی را برطرف کرد و یا کاهش داد. شاید همان سخن ملک الشعراء بهار درست باشد که در ارتباط با فضای پس از مشروطیت ایران گفت: از بدبختی های مملکت ما این است که سیاستمداران ما روضه خوان شده اند و روضه خوان های ما، سیاستمدار! این مصیبت کمی نیست!
امیدوارم این اشارات کفایت کند. در باب چند اقدام کوچک اما مفید جناب پزشکیان در یادداشت دیگری خواهم گفت.
یکشنبه 2 دی 1403 #یوسفی_اشکوری #اجتماعی_سیاسی

تظاهرات گسترده دانشجویی به مناسبت 16 آذر در دانشگاه های مختلف و شعارهایی بر ضد حکومت

2
دیروز 16 آذر بود و طبق اعلام و آمادگی قبلی در تمام دانشگاه های معتبر ایران در شهرهای بزرگ و مراکز استان تظاهرات دانشجویی صورت گرفت. البته بهانه و مناسبت آن گرامی داشت حادثه 16 آذر سال 32 بود که در آن سه دانشجو کشته شدند اما مانند دیگر مناسبت های این ماه ها فقط بهانه ای است برای تجمع مردم و دانشجویان و اعلام اعتراض علیه حکومت و دولت کودتا.
از گزارش های تصویری و رسانه های دیگر بر می آید که هم تجمع دانشجویان در داخل دانشگاه ها زیاد بوده و هم شعارها تندتر و رادیکال تر شده است. شعار مرگ بر خامنه ای به شعار معمولی و عادی تبدیل شده است. گرچه شعارها در مجموع تکرار همان شعارهای گذشته ها بود اما چند شعار تازه هم بود (و شاید به گوش من نخورده است). از جمله آنها:
حسین حسین شعارشون / تجاوز افتخارشون
چه زندان چه تبعید / جنبش ادامه دارد (اشاره به حکم تبعید زیدآبادی)
تجاوز، جنایت / دو پایه ولایت
بسیجی دروغگو / کارت دانشجوییت کو
این شعار اخیر اشاره به این واقعیت دارد که همه یا بسیاری از کسانی که به نام دانشجویان بسیجی در چنین برنامه هایی شرکت می کنند، اصلا داشجو نیستد و از خارج هدایت و اعزام می شوند.
در دانشگاه تهران شلوع ترین تظاهرات صورت گرفت. بین دانشجویان و بسیجی ها درگیری و برخوردی نیز رخ داد. مردم نیز در اطراف دانشگاه بودند ولی مأموران و نیروهای امنیتی مانع پیوستن مردم بیرون به دانشجویان می شدند. در دانشگاه بوعلی همدان نیز برخورد فیزیکی صورت گرفت و دختری را از طبقه دوم ساختمان به پایین پرتاب کردند و کارش به بیمارستان کشید. در دانشگاه هنر خانم رهنورد حضور پیدا کرد و مورد حمله قرار گرفت و به صورتشان گاز فلفل پاشیدند که موجب آسیب دیدگی ایشان شد و مردم او را از دست زنان حزب اللهی نجات دادند. نوشته اند که وی در جدال لفظی با این زنان مأمور گفته است اگر مرا بکشید تسلیم نمی شوم و از گور من هم صدایی جز آزادی و دموکراسی نخواهید شنید. به نظر می رسد ایشان و موسوی به اصل خود یعنی حسینیه ارشاد باز گشته اند. امیدوارم بتوانم در این مورد چیزی بنویسم.
در دانشگاه های شریف، علم و صنعت، آزاد، امیر کبیر، تربیت معلم و . . . نیز تظاهرات گسترده ای انجام شده است. در دانشگاه امیر کبیر نیز درگیری ها شدید بوده و دانشجویان درب ورودی را شکستند و مردم ایستاده در خارج را به داخل بردند. در یکی از دانشگاه ها فائزه هاشمی نیز شرکت کرده بود و دانشویان با دین او شعار می داند «فائزه متشکریم». البته گفته شده که ایشان چند ساعتی هم بازداشت شدند. در شهرهای دیگر نیز چنین بوده است. اصفهان، شیرا، مشهد، کرمان، زاهدان، اهواز، کرج، تبریز، شهرکرد و . . . بویژه گفته شده در دانشگاه آزاد کرج حدود 5000 نفر شرکت داشتند. طبق اعلام رئیس پلیس تهران دیروز بیش از 200 نفر بازداشته شده اند. افراد مجروح ظاهرا چندان زیاد نبوده است. از کشته شده ها نیز تا امروز خبری در دست نیست.
امروز (17 آذر) نیز دانشجویان دانشکده فنی (یعنی مرکز تظاهرات دیروز) به عنوان اعتراض دست به اعتصاب زده و سر کلاس نرفته و تظاهرات کردند و همین امر موجب درگیری دانشجویان با نیروهای امنیتی و بسیجی شده است.
روشن است که دولت کودتا تا کنون نتوانسته است که جنبش اعتراضی را مهار کند اما تا کجا پیش خواهد رفت، تحولات آینده نشان خواهد داد. محسنی اژه ای امروز تهدید کرده و گفته است که دیگر این وضع را تحمل نخواهند کرد اما راستی چه کار می توانند بکنند؟ احتمالا این تهدید ناشی از ترس است اما در نهایت می توانند و یا در نظر دارند که دست به سرکوبی بیشتر بزنند. اما به گفتة درست موسوی دیگر مسأله انتخابات مطرح نیست و اعتراض و خشم فرو خفته سی ساله فوران کرده است.
یادداشت های روزانه – ادامه قسمت یکصدو هشتادو یکم
چهارشنبه 28 آذر 1403 #یوسفی_اشکوری #اجتماعی_تاریخی

با سپاس فراوان از جناب الهامی عزیز و از بزرگواری ایشان و حسن ظن شان ممنونم. امیدوارم ایشان و دوستان آن حوالی همواره در سلامت باشند و موفق.

امید است در هفتاد سالگی عمر ایشان همیشه به مانند باران بهاری پر طراوت و به گلبرگی سبز شاد و به مانند گل سرخ سرزنده و عمری همانند سرو سترگ تنومند وپایدار باشد استاد دانش و اندیشه سال گرد تولدتان مبارک باد.

@majidelhami_nazar

#علی_شریعتی
#عبدالمجید_الهامی
#یوسفی_اشکوری
@NewHasanMohaddesi

نگفتم، سیادونه اِس؟!

امروز آقای خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی در جمع هواداران همیشگی و دست چین شده اش در واکنش به تحولات غیرمنتظره سوریه و سقوط آزاد رژیم حاکم به عنوان ستون خیمه موسوم به «محور مقاومت» در خاورمیانه سخنانی گفت. این سخنان را رسانه های مختلف گزارش کرده اند. اول متن برخی اقوال ایشان را نقل کنم و بعد ملاحظه خودم را بیاورم. متن زیر برگرفته از سایت بی بی سی فارسی است:
آیت‌الله خامنه‌ای در ادامه سخنرانی خود گفت: «به حول قوه‌ی الهی گستره‌ مقاومت بیش از گذشته تمام منطقه را فرا خواهد گرفت.»
?او گفت «جبهه مقاومت اینچنین است، هرچه بجنگید گسترده‌تر خواهد شد، هر چه فشار بیاورید محکم‌تر خواهد شد، هر چه جنایت کنید با انگیزه‌تر می‌شود.»
رهبر جمهوری اسلامی گفت «آن تحلیلگرِ نادانِ بی‌خبر از معنای مقاومت خیال می‌کند که مقاومت که ضعیف شد، ایران اسلامی هم ضعیف خواهد شد و من عرض می‌کنم ایران قوی، مقتدر است و مقتدرتر هم خواهد شد.»
«مناطق تصرف‌شده سوریه به دست جوانان غیور سوری آزاد خواهد شد.»

ملاحظه:
به محض اطلاع از این اقوال ضرب المثل عامیانه ایرانی در ذهنم بارها تکرار شد. نقل آن، خود حاوی بسیار روشنگر است.
گفته اند که در دروازه اصفهان مأموران حکومتی با کاروانی برخورد می کنند و مشغول بازرسی محموله های آن می شوند. در این روند با محموله ای انباشته از باروت برخورد می کنند. مأمور بازرس به صاحب محموله می گوید، این چیست؟ طرف می گوید: این سیادونه اِس! مأمور می گوید، این که باروت است! طرف مقابل باز همان ادعای قبلی اش را تکرار می کند. چند بار این اصرار از یک طرف و انکار از سوی دیگر تکرار می شود. در نهایت مأمور کلافه شده و باروت را در کف دست انکارکننده می گذارد و آن را آتش می زند.
باروت شعله ور می شود. صاحب آن، در همان حالی که باروت در دستانش شعله می کشید و دستش به سختی آسیب دیده و می سوخت، فریاد می زد و با لهجه اصفهانی می گفت: نگفتم، سیادونه اِس!! نگفتم، سیادونه اِس؟!! مرتب این جمله را تکرار می کرد!
چهارشنبه 21 آذر 1403 #یوسفی_اشکوری #اجتماعی_سیاسی

گردشی در شهر و گزارشی از چند دیدار

شنبه 14 آذر 88 / 5 دسامبر 2009
1
شب گذشته آقای علی شاکری ما را به شام دعوت کرده بود و به این مناسبت به گفتة خودش چهل نفر را هم دعوت کرده بود. اکثر قریب به اتفاق آنان پزشک و مهندس و استاد دانشگاه بودند. آقای مهندس بازرگان و همسرشان نیز بودند. چند ساعتی در بارة مسائل ایران و تحولات جاری کشور بحث و گفتگو صورت گرفت. گرچه طبق معمول محور گفتگو من بودم و از من پرسش می شد.
2
امروز صبح آقای کیارش پارسا، از دوستان قدیم، و همسرشان آمدن و ما را به ساحل دریا بردند و از این سواحل زیبا و چشم نوار کلی لذت بردیم. گرچه طبق معمول از بسکه حرف می زدیم و غرق در افکار و گفتار بودیم که کمتر متوجه اطراف می شدیم. البته ناهار را هم ما را در یک رستوران افغانی مهمان کردند که غذای ایرانی داشت و ما جوجه کتاب و برخی هم برگ خوردیم. به هرحال روز خوبی بود و به اصطلاح رایج خوش گذشت!
3
طبق گزارش عصر امروز 15 تن از مادران عزادار در پارک لاله تهران دستگیر شدند. از همان اوایل کشته شدن ندا هنگام عصر ساعت 7 بعد از ظهر هر شنبه (ساعت شهادت ندا) مادران کشته شده ها در پارک لاله جمع می شوند تا یاد عزیزانشان را گرامی بدارند و ضمنا اعتراض خود را هم نشان دهند. تا کنون گویا این تجمع ادامه داشته و امروز با دستگیری جمعی این مادران می خواهند به این حرکت نمادین و مؤثر پایان دهند.
4
مقاله ای با عنوان «سیر نابخردی» نوشته و در سایت جرس منتشر شده است. موضوع آن نقد عملکرد دولت کودتا دربارة برنامه های هسته ای اخیر است.

سه شنبه 17 آذر 88 / 8 دسامبر 2009
1
روز یکشنبه گفتگویی رادیویی با یک ایستگاه رادیویی به نام «رادیو ایران 670» در لوس آنجلس داشتم. گوینده و مجری آن آقای رضا گوهرزاد بود. به گفتة خودش ایشان سالیانی در ایران بود و بعد به آمریکا آمده و اکنون در این کشور فعالیت مطبوعاتی و خبرنگاری دارد. دوستان اینجا ایشان و رادیواش را بی مشکل دانستند و از این رو من نیز قبول کردم. چرا که در خارج کشور و بویژه لوس آنجلس باطلاقی است که من و امثال من باید به شدت مراقب باشیم که در آن فرو نرویم.
قرار ما ساعت 6 بعد از ظهر بود. از آنجا که از ایرواین تا لوس آنجلس حدود یک ساعت (البته ساعات معمولی و بدون ترافیک) راه است، ساعت 4 عصر با ایشان حرکت کردیم و پس از یک ساعت و نیم به محل رادیو رسیدیم. برنامه یک ساعت بود اما گفتگو ما حدود 35 دقیقه بود که در دوقسمت اجرا شد. قسمت اول دربارة 16 آذر و موقعیت جنبش سبز و قسمت دوم دربارة نواندیشی دینی و ارتباط آن با جنبش مدنی کنونی در ایران. در مجموع برنامه خوبی بو و بویژه در رسانه های اینجا این امکان پیدا شد که ولو به اختصار دربارة اسلام نوگرا سخنی گفته شود.
پس از آن طبق قرار قبلی آقای گوهرزاد ما (من و همسرم) را به منزل آقای دستمالچی رساند که مهمان شان بودیم. با خانم فرهنگ (دستمالچی) از قبل قرار گذشته بودیم. در آنجا چند نفر ار دوستان این خانواده هم دعوت شده بودند که از جمله آنها خانم دکتر شیرین غفوری بوده است. تا پاسی از شب گفتگو کردیم. فردا نیز تا بعد از ظهر بودیم و پس از آن همین خانم غفوری همراه همسرشان و دوست دیگر اصفهانی با اتومبیل شخصی شان ما را به ارواین رساندند که حدود دو ساعت طول کشید. البته به گفتة خودشان می خواستند از فرصت استفاده کرده و گفتگو کنند. در طول راه از نکات قابل توجه که شنیدیم این بود که در اتوبان باندی وجود دارد که مخصوص حرکت ماشین هایی است با بیش از دو سرنشین که البته خلوت تر است و از این رو حرکت تندتر صورت می گیرد.
منزل دستمالچی در یک نقطه ای قرار دارد که بر بلندی قرار گرفته و میحط آن مرتفع و سرسبز و پوشیده از درختان زیبا و چشم نواز است. نام آنجا را اکنون به یاد نمی آورم. می گویند منطقه اعیان نشین لوس آنجلس است.
یادداشت های روزانه – قسمت یکصدو هشتاد و یکم
چهارشنبه 11 آذر 1403
#یوسفی_اشکوری #اجتماعی_تاریخی

https://azadiandisheh.com/product/%da%98%d9%88%d8%b1%d9%86%d8%a7%d9%84-%d8%a2%d8%b2%d8%a7%d8%af%db%8c-%d8%a7%d9%86%d8%af%db%8c%d8%b4%d9%87-%d8%b4%d9%85%d8%a7%d8%b1%d9%87-%db%b1%db%b5/

https://www.ddinstagram.com/reel/DDJPBbHCDb4/?igsh=MXhiaXlyMWQwdG9meA==