✨ بیانیه انجمن دوستدارن کودک پویش، نسبت به خشونت‌های اخیر به زنان و دختران

به گزارش شرق ؛ خشونت علیه زنان و دختران یکی از معضلات پیچیده و پرضرر در جوامع مختلف، از جمله جامعه ایرانی است. این مشکل نه تنها بر سلامت جسمی و روانی زنان تأثیر می‌گذارد، بلکه بر رشد اجتماعی و اقتصادی جامعه نیز اثرات منفی دارد. اتفاقات تلخی مثل خشونت‌ اخیر در بوکان که منجر به قتل و آزار جنسی دختر بچه توسط پدر شد و دیگری دختر 17 ساله از پیرانشهر که آنهم توسط پدر خانواده به قتل رسید، نشان می‌دهد که وضعیت در برخی مناطق نیاز به توجه فوری و اصلاحات اساسی دارد.

برای کاهش خشونت علیه زنان و دختران، چند اقدام کلیدی می‌توان در نظر گرفت:

۱- آموزش و آگاهی رسانی : یکی از مهمترین قدم‌ها، آگاه‌سازی جامعه و به ویژه جوانان در مورد حقوق زنان و دختران است. آموزش در مدارس، دانشگاه‌ها و رسانه‌ها می‌تواند به تغییر نگرش‌ها و اصلاح فرهنگ‌ها کمک کند. باید تأکید شود که هیچ‌گونه خشونتی پذیرفته نیست و حقوق بشر برای همه افراد به ویژه زنان باید محترم شمرده شود.

۲-تقویت قوانین و نظارت: برای مقابله با خشونت علیه زنان، نیاز به قوانینی است که به طور خاص این نوع خشونت‌ها را مجازات کند. باید اطمینان حاصل شود که این قوانین به درستی اجرا می‌شوند و در صورت وقوع خشونت، مجازات‌های جدی برای مسببین در نظر گرفته شود.

۳- پشتیبانی از قربانیان : ایجاد مراکز پشتیبانی و مشاوره برای زنان و دخترانی که مورد خشونت قرار می‌گیرند، می‌تواند کمک زیادی به آنان کند. این مراکز باید شامل مشاوره‌های روانشناسی، حقوقی و حتی پناهگاه‌های امن برای آن‌ها باشد.

۴- تغییر فرهنگ : باید فرهنگ جامعه نسبت به جایگاه زنان تغییر کند. این تغییرات نیاز به همکاری نهادهای مذهبی، آموزشی و رسانه‌ها دارد تا همگان درک کنند که زنان و دختران باید در یک محیط امن و برابر زندگی کنند.

۵- مشارکت مردان : برای کاهش خشونت علیه زنان، لازم است مردان نیز در این مبارزه شریک شوند. باید آنان را از کودکی به احترام به حقوق زنان آموزش داد و به عنوان الگوهای مثبت در خانواده‌ها و جامعه معرفی کرد.

این تغییرات نیازمند زمان و همکاری تمامی بخش‌های جامعه است. بدون شک، با همت جمعی و تصمیمات قاطع، می‌توان از گسترش خشونت علیه زنان جلوگیری کرد و جامعه‌ای امن‌تر برای زنان و دختران ساخت.

🆔@pooyeshngo

✨ طرح سبد خواندن با خانواده، طرحی است که در آن کودکان کتاب خواندن در کنار خانواده را تجربه می‌کنند. این امر یک تجربه ارزشمند است که ارتباط عمیق‌تری بین اعضای خانواده ایجاد می‌کند. آن لحظات احساسی که با داستان‌ها به اشتراک گذاشته می‌شود، نه تنها دانش کودکان را افزایش می‌دهد بلکه بستری را برای درک بهتر احساسات و ارادت به یکدیگر فراهم می‌سازد. در پیچیدگی‌های دنیای امروز، کتاب‌ها به عنوان پنجره‌هایی باز به دنیای همدیگر هستند و این تجربه مشترک می‌تواند نه تنها اطلاعات مفیدی را منتقل کند بلکه احساسات و ارزش‌های خانوادگی را تقویت کند.

✨ از این رو در زیر روایتی از حضور یک مادر در جلسه سبد خواندن می‌خوانیم؛

✨ روایتی از دل خانه کودک

چشمان پر فروغی دارد، اوایل چون تمام مدت سرش را پایین می‌گرفت ما راز چشمانش را نمی‌فهمیدیم. اما حالا چرا، روزهای اول که در کارگاه های سبد خواندن با خانواده، حاضر می‌شد، نه با کسی حرف می‌زند و نه حتی تلاشی برای معاشرت با زنان دیگر داشت. زن جوانی بود که از سن کم مادر شدن را تجربه می‌کرد.
آنقدر در این سال‌ها درگیر بچه‌های قد و نیم و خانه داری بوده که کم‌تر بیرون از خانه پا گذاشته بود. هر چند که ممنوعیت‌های مردسالارانه هم در این ماجرا نقش داشتند. 
به هر حال بی‌سوادی این زن جوان هر چه بود باعث بیشتر شدن گوشه گیری‌اش می‌شد.
حالا چند ماهی از اولین روز حضورش در این کارگاه ها می‌گذرد. اما حرف می‌زند، با زنان و مادران دیگر معاشرت می‌کند و راز چشم‌هایش را ما فهمیدیم.
او زنی توانمند است که می‌خواهد رشد کند.

🆔@pooyeshngo

✨حال خوبِ خودِ مادر مهم است

🖋فاطمه حسینی، روانشناس و مشاور انجمن پویش

چند روزی است در فکر فرو رفته‌ بودم. به مادران می اندیشیدم. به این زنان مقدس، به کسانی که تمام وجودشان را در اختیار خانواده و دیگری گذاشته اند.
اول با خود فکر کردم که کارگاه‌های فرزندپروری برایشان بگذارم تا ارتباط مادران با کودکانشان را بهبود یابد. اما کمی که فکر کردم به این نتیجه رسیدم که چگونه می شود، مادری، زنی، دختری و انسانی حالش خوب نباشد و به دیگری حال خوب هدیه دهد؟
تصمیم خود را گرفتم. قرار شد کلاس هایی را برای شخصِ خود " مادر" برگزار کنم. کلاس هایی که مادر را به عنوان یک انسان در نظر می گیرد و برای بهبود حالش، برای افزایش آگاهی، برای افزایش تاب آوری، قدمی بر می‌دارد. یک مادر، پیش از مادر شدن، یک زن است و پیش تر از آن یک انسان است. اما این موضوع را به کلی فراموش کرده است.
در دوره هایی که برگزار کردم، قبل از حضور مادران در کارگاه و بعد از حضور‌شان، تغییرات محسوس و جالبی دیده می‌شد. احساس سبکی و آرامش خاطر که در چهره های تک‌تک‌شان می‌دیدم.
شاید با خود بگویند:<< جایی را یافتم که مرا فقط بخاطر خودم و بخاطر انسان بودنم درک می کنند، می پذیرند، گوش فرا می دهند و دوست می دارند.>>
در آخر کارگاه شعاری را با یکدیگر می خوانیم که نشان دهنده ی اتحاد و انسجام و عشق ما به یکدیگر و به خودمان است.
شعار ما این است؛ ما زنان توانمندی هستیم، که برای حالِ بهتر تلاش می کنیم . ما انسان های ارزشمندی هستیم که خودمان را دوست داریم. ما مادرانی هستیم که برای آگاهی بیشتر قدمی بر می داریم.

🆔@pooyeshngo

کلاس‌های پیش دبستان، فرصتی طلایی برای بچه‌هاست که قبل از شروع پایه تحصیل بتوانند با اعتماد به‌نفس بیشتر وارد مسیر تحصیل شوند. اینجا جایی است که هر کودک می‌تواند اولین گام‌های خود را به سوی آینده‌ای روشن بردارد. کودکانی که در تابستان آموزش پیش دبستان را فرا گرفته اند حالا در کلاس اول در حال تحصیل‌اند.

✨باهمراهی در کمپین مهرآبان این کودکان را حمایت کنیم تا کلاس اول را با آموزش بهتر به پایان برسانند.

همراهی از طریق لینک زیر?
https://agp.ngo/iloyS7NjsG

?@pooyeshngo

? بازی حق کودکان است

✨روایتی از دل خانه کودک

همه‌ی کودکان عاشق بازی کردن هستند. در واقع اصل کودکی کردن با بازی گره خورده است. 
بنابراین اولین آسیب کار کودک،  می‌تواند حذف بازی کردن کودکان باشد که منجر به  از بین رفتن تجربه  کودکی کردن می‌شود.
ما این موارد را در بین کودکان پویش به خوبی می‌بینیم.

? مثلا  قرار بود  بعد از  اتمام امتحان ترم بچه‌ها در انجمن پویش  یک دورهمی در پارک داشته باشیم و  بعد از صرف نهار  همه  با هم بازی کنیم.  چند تا از کودکان ما که کار می‌کنند  هم بعد از امتحان همراه ما آمدند. موقع ناهار  که شد بچه‌ها همه پای سفره‌ای که پهن کردیم نشستند و شروع به  خوردن غذایی خوشمزه کردیم.

? اما چند تا از کودکانمان که بعد از مدرسه کار میکنند، عطای آن نهار را به لقایش بخشیدند و در همان زمان اندکی که می‌توانستند کنار ما باشند فقط بازی کردند.

? بچه‌های دیگر نهار خوردند ولی آنها بازی کردند. آنقدر بازی کردند، دنبال هم دویدند و توپ بازی کردند تا زمانشان تمام شد و به سرعت خداحافظی کردند و برای کار رفتند.
آنها فقط به دنبال زمانی برای بازی کردن بودند.

? این داستان بسیاری از کودکان انجمن پویش است. بچه‌ها بعد از تمام شدن کلاس درس تا آخرین لحظه که می‌توانند  در حیاط انجمن بازی می‌کنند تا  وقتی که به محل کارشان بروند.  

? کودکان نیاز به بازی کردن دارند و کودکان کار از این حق محرومند.

?امید است در کمپین مهرِآبان بتوانیم برای کودکان کار فرصت بیشتری برای آموزش با کیفیت و بازی و تفریح‌شان ایجاد کنیم.

?@pooyeshngo

✨چند روزی از شروع سال تحصیلی در خانه کودک می‌گذرد. مسئول آموزش و مربیان کودکان ، تمام تلاش‌شان را می‌کنند که کودکان بیشتری را در خانه کودک پذیرا شوند.
از این رو در این هفته هم چند کودک جدید به خانه کودک آمدند.

?روایتی از این روزها را به قلم یکی از مربیان پویشی بخوانید.

توی اتاقی که مربوط به پرونده‌های حاوی اطلاعات کودکان است نشسته بودم. قصد داشتم پوشه‌ها را مرتب و دسته بندی کنم. در روزهای ثبت‌نام، پر کردن فرم اطلاعات کودکانی که تازه وارد خانه کودک می‌شوند، بر عهده من بود.  روزهای قبل که فرم‌ها را پر کرده بودم خیلی به چشمم نیامده بود. اما امروز که کاغذها را کنار هم گذاشتم، گزینه‌ی علت ترک تحصیل و مدت ترک تحصیل برایم پر رنگ‌تر از قبل شد. تعداد فرم‌هایی که این قسمت عدد نوشته شده بود بیشتر و بیشتر شدند. در همین فکر بودم که مادر و دختری وارد شدند. گفتند با ما تماس گرفتید بیاییم برای ثبت نام. گفتم بله.
اطلاعات اولیه را پرسیدم. دخترک ۹ یا ۱۰ ساله‌ای بود که یک پیراهن گلی گلی کهنه ولی مرتب به تن داشت، لپ‌های گل انداخته‌‌اش از میان روسری سیاهی که بر سر داشت خودنمایی می‌کرد. اما غمگین بود و سرش را بالا نمی‌آورد. از مادرش پرسیدم، شکوفه تا به‌حال به مدرسه‌ای رفته؟
مادر آه بلندی کشید و گفت:《 امسال سومین سالی است که می‌خواهم به مدرسه برود اما نشده که نشده. هیچ مدرسه‌ای ثبت‌نامش نکردند و هر سه سال از مدرسه جاماند. اینجا را هم همسایه‌مان معرفی کرد. تازه به این محل آمده‌ایم‌. دخترم غصه می‌خورد که هر سال از مدرسه جا می‌ماند. امسال هم که به مدرسه مراجعه کردم، گفتند سنش به کلاس اول نمی‌خورد و بزرگ شده.》
فرمش را پر کردم. مسئول آموزش با مهربانی چند نکته در‌باره ساعت آمدن و حضورش به‌ او گفت و او را برد تا لباسی شبیه بقیه دختران خانه‌کودک به او بدهد. وقتی با هم برگشتند، شکوفه انگار واقعا شکفته بود. صورت زیبایش این بار در میان آن مقنعه سفید رنگ می‌درخشید و یک لبخند پر از رضایت بر لبش بود، مادرش تا او را دید گفت چقدر خوشگل شدی! حالا شدی شبیه زهرا دختر همسایه که هر روز به مدرسه می‌رود و تو نگاهش می‌کنی. دخترک ریز خندید.
مداد و دفتری که در دست داشت را محکم‌تر بغل کرد و با راهنمایی مسئول اموزش به سمت کلاس اول رفتند.
برقی که در چشمان دخترک بود از آن برق‌هایی بود که امید بخش بود. با خودم فکر کردم که شاید به یکی از آرزوهایش رسیده باشد.

?@pooyeshngo

?رادیو پویش

✨ تصویرم را منتشر نکن

گوینده: حمیده انصاری

منبع: روزنامه شرق
نویسنده: نسترن فرخه
#رادیو_پویش