هم زمان دارم به جمله نزار قبانی فکر می‌کنم که عشق از آن مردان شجاع است، برای ترسو ها مادرانشان زن می‌گیرند.

هم زمان دارم به جمله نزار قبانی فکر می‌کنم که عشق از آن مردان شجاع است، برای ترسو ها مادرانشان زن می‌گیرند.

دفتر خاطرات نوجوانی مادرم را پیدا کردم میان خرت و پرت هایی که در انباری خانه‌ بود.

امروز که داشتم انباری را مرتب میکردم پیدایش کردم و احساس کردم بخشی از خودم را، آن بخشی از زندگی ام که متعلق به من بوده ولی کسی دیگر زیسته را پیدا کرده ام.

دفترش جلد نارنجی دارد و کاغذ هایش
با آهسته ورق زدن هم از هم می‌پاشد.
مامان خیلی خوش خط است، ولی دفتر خاطراتش زیاد خوش خط نیست به نظرم بیش‌تر زمان ها وقتی سراغش می رفته حالش خوب نبوده و حتی جایی جوهر خودکار به کاغذ رنگ داده،
حدس میزنم که شاید گاهی هم پای بعضی کلمات گریسته و رد اشکش بر کاغذ ها با نوشته ها باقی مانده.

نمی‌دانم الان که می‌خواهم بخشی از خاطراتش را بازگو کنم راضی است یا نه!
ولی واقعا دلم می‌خواهد حتی اگر راضی نباشد بعضی از نوشته هایش با کاغذ هایش برای همیشه نپوسد و جایی باقی بماند.

مامان در نوجوانی عشقی پاک را تجربه کرده، وقتی راهنمایی بوده او را برای پسرخاله اش خواستگاری می‌کنند،
ماجرا هایی که احساساتی را در قلب مادرم به جریان می‌اندازد، میگذارم برای وقتی که از او اجازه بگیرم و بعد نشر کنم.

مادربزرگ در جواب شوهر خاله می‌گوید کوچک است و می‌گوید بعد از
سربازی پسرخاله وصالشان رخ دهد.

پسرخاله در دهه شصت که تازه دیپلم گرفته راهی جبهه می‌شود و برای همیشه مفقودالاثر، مثلا جایی اسم پسر خاله را مخاطب قرار داده و چنین نوشته:
« بخشی از من هم برای همیشه با تو مفقود شد و دیگر به خانه برنگشت.»

هر چیزی قابلیت ترمیم و نو شدن داره.
میوه کرم خورده ای که از درخت می‌افته، همون کود میشه برای درخت تا دوباره میوه های دیگری شکوفه بزنن.
هر چیزی قابلیت ترمیم و نو شدن داره حتی قلب های شکسته.

بچه ها واقعا پرنده بودن سخته!
ولی هیچ کس تاکید میکنم هیچ کس و هیچ نیرویی نباید اجازه داشته باشه تا جریان زنده‌ی درون مون رو متوقف کنه.

هر چیزی که باعث حالمون خوبمون بود یک روز داره می‌ره سطل آشغال.

تراپی رفتن قرار نیست معجزه کنه قراره شناخت بهت بده، البته شناخت از هر چیزی برای من معجزه است!
همین که بفهمی اینی که رفته زیر ملحفه سفید رنگ و ادای ترسناک بودن در میاره یک بچه بازیگوشه که یک جا گیرت انداخته.

به تراپیستم گفتم من از ورود کسی به زندگیم میترسم، اونقدر ترس دارم که دلم میخواد گاها تا آخر عمر مجرد بمونم در جواب بهم گفت: تو اونقدر به نظم و تربیتی که تو تنهایی هات داری عادت کردی که از تغییر میترسی، اون آدم با این ویژگی ها که بهانه می‌کنی برای دوری ازش تو رو نمی‌ترسونه، گرفتن تنهایی و نظمت تو رو به تشویش می‌ندازه.

احساس میکنم خیلی هیچ کاره ام در برابر وقوع اتفاقات زندگیم، مثلا به دنیا اومدنم، خانواده ام، اومدن آدم ها، رفتنشون، بودنم یا نبودنم‌! من فقط میتونم یک کار خارق العاده بکنم اونم اینه در فاصله بین این اتفاقات سهم شخصی خودمو از زندگی بردارم، تجربه کنم، تجربه و تجربه.
کار به بقیه ماجرا هم ندارم.

تمام مرا بگیر و خودت را به من بده.