خودمو گم کردم یه‌جای دور، شاید توی آغوش کسی، شاید یه‌جایی وقتی بارون میومد و زیر درخت پناه گرفته بودم، توی خیابون وقتی رنگین‌کمون دیدم، وسط دشت شقایق، یا شایدم کنار درخت بلوط توی کوهستان، من خودمو یه‌جایی اون دور دورا موقع دوست دارم گفتن به کسی جا گذاشتم شاید؛
من خودمو توی یه خداحافظی جا گذاشتم...

جدیدا خیلی دارم به مهاجرت فکر میکنم.
نه به خاطر مشکلات اینجا، به خاطر از نو آغاز کردن؛ شبیه از نو متولد شدن.

Reminder:
تعلل سرآغاز شکسته‌.

I've run so far
To find my way

برای ۳۰ سالگی.

عنوان موضوعم رو دادم به استادم که تایید کنه، یه ایراد کوچولو ازش گرفت همین که خواستم توضیح بدم واسش گفت بذار الان میام(رفت دستشویی)، وقتی برگشت گفت خیلی بهش فکر کردم همینی که میگی اوکیه رو همین کار می‌کنیم، آخه مرد درمورد آینده‌ی من توی دستشویی تصمیم میگیری???
اینم شانس مایه??‍♀

حوصله‌ی اضافی ندارم
قبلا اصرار زیادی داشتم. اصرار داشتم با همه بحث کنم. همه رو قانع کنم. اشتباه همه رو بهشون گوشزد کنم. مطالب رو کش بدم. آدم‌هارو شیرفهم کنم. الان؟ الان دیگه حوصله‌ی اضافی ندارم. فقط در صورت لزوم اینکارارو می‌کنم. چون من اصلا مسئول کسی نیستم. چون اصلا همه بحث‌ها ارزشش رو ندارن. چون اصلا اغلب مردم برای فهمیدن بحث نمی‌کنن. من هم از فروتنی سمی خودم خسته شدم. از فضولی خیرخواهانه‌ام هم همینطور. آدم‌‌ها گاهی فکر می‌کنن چون چهارمکتب بیشتر دیدن، حق دارن فضولی خیرخواهانه کنن و دیگران اون رو باید به دیده منت بپذیرن. درش رو گذاشتم. من دیگه کسی که بودم نیستم.

« یه روزی می‌رسه که متوجه می‌شی با اینکه مسیرت خیلی سخت بود، تو چقدر خوب از پسش براومدی.»

گاهی ادامه دادن، فقط ادامه دادن، دستاوردی فوق بشری است.
آلبر کامو

بعد از اون شبی که با تمام وجودت اشک ریختی، دیگه اون آدم سابق نمیشی.