چقدر این زن زیبا و ناز و خوش سخن و خوش مشرب بود...
چقدر با احساس و لطیف بود.

سلام به تمام کسانی که شب سختی را گذراندند.

۲۲ بهمن سال ۱۳۹۳ برای اولین بار پریود شدم و متاسفانه خونه خودمون نبودم و خیلی برام سخت بود چون نمیدونستم باید چیکار کنم. به مامانم زنگ زدم و بهش گفتم که چی شده، یعالمه قربون صدقم رفت و گفت اصلا نگران نباشم. خب اونجا و اونروز من هیچ وسیله‌ای نداشتم و این برام سخت‌تر بود، خونه مادربزرگم بودم و پدرم هم اونجا بودم. خب قطعا مادربزرگم نواربهداشتی نداشت و منم با اون سن روم نمیشد به پدرم بگم. همینجوری خیلی معذب نشسته بودم که پدرم رفت بیرون و وقتی برگشت دیدم برام دستمال کاغذی و نوار خریده بود:)
خیلی خجالت کشیدم چون همیشه توی مدرسه میگفتن نباید کسی بفهمه و... این شرم مونده بود باهام...
دیگه بعدش رفتم محل کار مامانم و اومد بغلم کرد یعالمه و بوسیدم، بعد ها شنیدم یسریا وقتی دختر برای اولین بار پریود میشه میزنن تو گوشش:)
واقعا از مامانم ممنونم بخاطر واکنشش که نذاشت خاطره بدی از اون روز بمونه برام...
اونروز همکارهای مادرم هم هی اومدن و بهم تبریک گفتن و من هی سرخ‌تر میشدم:)
امروز بعد از ۱٠ سال دقیقا ۲۲ بهمن روز اول پریودیم بود، نمیدونم چند بار تو این ده سال درد کشیدم، اذیت شدم، اعصابم خورد بود، نسبت به اطرافیانم تندی کردم، دچار شک شدم توی روابطم با دوستام و و و و
اما الان خوشحالم که اکثر ما دخترا دیگه نسبت به این چیزا خجالت نمیکشیم، دیگه نوار بهداشتی رو توی کیسه مشکی نمیذاریم، خوشحالم برنامه‌هایی اومده که ما رو با بدن خودمون آشناتر میکنه.
بنظرم هممون باید با این شرمی که از بچگی باهامون همراه بوده بجنگیم و از بین ببریمش و بخاطر این قضیه خجالت نکشیم.

ازونجایی که همه دارن روزهای سختی رو سپری می‌کنن، میخوام بدونی اگر یه لحظاتی کم آوردی، خسته شدی و خواستی بزنی زیر همه چی؛ تنها نیستی و تو تا اینجای قصه نیومدی که در نهایت متوقف بشی و رها کنی. نه! قراره به خوبی ازش
عبور کنی و سر جای درست خودت قرار بگیری!
من که می‌دونم انتهای صبرت، سبزه؛ توم اینو
بدون که شرایطت برای بهتر شدن تغییر می‌کنه،
فقط به خودت باور داشته باش و جا نزن.

واقعا نیاز دارم دانشجو نباشم...
من واقعا جویای دانش نیستم، بلکه ازش گریزانم

مجید خراطها کنسرت داره:))))

در کل اینکه تونستم خودمو از زیر آوار بکشم بیرون و با جسم و روح خسته ادامه بدم و کم نیارم، باعث میشه هیچموقع فراموش نکنم که چیزی نیست که نتونم از پسش بر بیام و بابتش به خودم افتخار میکنم:).

من واقعا صدای خاص یا زیبایی ندارم، و با علم به خاص نبودن صدام (که البته قاعدتا با تمرین قابلیت خاص بودن رو داره) اعتماد به نفس بالایی دارم و خودم از شنیدن صدام لذت می‌برم و گاهی بهم آرامش میده:)
شما هم توی خودتون دنبال بهترین و خاص ترین ویژگی نباشید، فقط سعی کنید اون چه که هست رو دوست داشته باشید،حالا اگه برای بهتر شدنش تلاش کردین هم عالی میشه،اما یادت نره که هیچموقع به خودت حس ناکافی بودن نده :)

الان دلم پیاده روی توی چارباغ و بعدش سی و سه پل و میخواد و اینکه بعدش توی سرما بشینم آش رشتهٔ داغ یا لبو بخورم.