همیشه بهانه‌ هست، همیشه توجیه هست؛ ذات آدمه دیگه.

خودمون رو توی رویاهایی می‌دیدیم که حیف فرض!

ویتگنشتاین یک روز داشت توی خیابون راه می‌رفت که دید یه‌جا تصادف شده، پلیس هم اومده به محل، کروکی رو هم روی کاغذ کشیده و به همراه دوتا راننده‌ی دیگه سرشون‌رو کردن توی کاغذ و دارن سر کروکی جروبحث می‌کنن. ویتگنشتاین با خودش میگه خب اگه این کروکی یه‌ذره هم اشتباه باشه که همه‌ی این بحث و دعواها بی‌فایده می‌شه؛ از اونجا بود که دیگه بحث منطق زبانی براش مهم می‌شه.
بعدها هشدار میده که آدمیزاد عادت داره به سادگی بگه «وضعیت فلان‌طوره» و بعد هم بی‌شمار مرتبه این گزاره رو پیش خودش تکرار کنه به هوای اینکه داره از یک واقعیتی حرف می‌زنه، گزاره‌‌ای که به خیال خودش قطعیه و دقیقه و از بازبینی شرایط هم، معافش می‌کنه.
این فیلسوف عجیب به نوعی آدم‌ها رو دعوت به سکوت می‌کنه اما اینبار نه سکوتی از سر صبر و بزرگواری، بلکه از روی احتیاطی عاقلانه و جدی، با لحاظ‌کردن این خطر که ارزیابی غیردقیق از اوضاع ممکنه تمام هم‌ و غم‌های بعدی و طولانی آدم رو تبدیل به امری بی‌معنا و بی‌فایده کنه، گریه کردن بر سر قبر اشتباهی، برای همین هم بود که سالیان سال بعد در بند ۱۱۵ تحقیقات فلسفی خودش نوشت: «اسیر یک تصویر بودیم، و نمی‌توانستیم از آن رها شویم زیرا در زبان ما جای داشت، و زبان ظاهرا آن را فقط سرسختانه برایمان تکرار می‌کرد.»

مگر ز دیدن تو سیر می‌شود دل من؟

به یک کرشمه، نمک گیر می‌شود دل من.

باشد که اشک بعدی‌مان، اشک شوق شود.

دختری که منتظر مادرش بود که شب برایش جشن بگیرد، همسری که منتظر شوهرش بود که از او کادویش را بگیرد و تداوم این انتظار‌‌های خونینِ بی وصال؛ از جنس همان انتظار‌های قبلی و قبلی و قبلی….

جدی جدی همون ″یقیناً کله‌ خیرِ″ حاج قاسم.

اومده بهم می‌گه وقتی می‌بینمت یاد بدبختی‌ها و بدهی‌هام می‌افتم‌.