این چند وقته حتی از نوشتن هم فرار میکنم.
چرا؟
چون سر و تهِ همه‌ی نوشته هام برمیگرده به غم.
هر باری که از غم مینویسم با خودم میگم این آخرین باره
اما نمیدونم این آخرین بار دقیقا کی قراره اتفاق بیوفته.
کی قراره مغزم بیخیالِ کنار هم آوردن کلماتی شه
که به درد اختصاص دارن؟

‌
‌ولی باور کنید غم وزن داره!
وقتی غمگینی کندتر می‌شی،
وقتی دراز کشیده باشی نمی‌تونی بلند شی،
وقتی راه میری دوست داری پخش زمین شی.
انگار یه نیروی خیلی زیادی داره بهت فشار وارد می‌کنه.

غمِ من ریشه در خیلی سال پیش داره،
دقیقا روزی که به دنیا اومدم !

درحال حاضر فعالیتم که درواقع عکس از خودم و روزمرگیم و آهنگهام و.. توی چنل پرایوت هست.
اینجاهم فعلا فعالیتی نمیکنم تا روزش برسه
درواقع این‌ چنل 5.7k رسید به200 اما اهمیتی نداره من واقعا نیاز دارم به استراحت❤️

میرسه خونه ، غماشو از رو شونه هاش در میاره اویزون میکنه.
خودش به خودش خسته نباشید میگه و متوجه میشه که چقدر گشنه است،میره پشت میز میشینه..
بغص و حسرت میخوره،سیر میشه پامیشه میره سمت کنترل تلویزیون،برش میداره و خودشو پرت میکنه روی مبل
خاطراتشو پلی میکنه؛کانال به کانال ، دونه به دونه و ریز به ریز همه اون فیلما رو میبینه.
حالت تهوع میگیره؛ 
میره و خاطره هاشو بالا میاره
کار هر روزه
انگار این خاطره ها باهاش یکی
شده.
راه میره محکم
انگار میخاد بگه دیوارا میبینین؟
من مثل همیشه محکم راه میرم
دو قدم بعدش..
میوفته!
همونجا دراز میکشه و به سقف نگاه میکنه
نیشخند.
با خودش میگه:یعنی میرسه روزی که منم بمیرم؟ واقعیِ واقعی؟
کابوس میاد؛ میشینه کنارش
و سرشو میگیره میزاره رو پاهاش .
نگاهش میکنه ،
میفهمه درد داره و نوازش میخاد؛
اروم موهاشو نوازش میکنه .
و بالاخره همونجا خوابش میبره.

از صدای دخترم لذت ببرید.

ولی من سیوش کرده بودم بعد خوندم فرستادم برات

بعد نیم ساعت پاکش کردی

Ałł mə :