از این منجمد شدن وقتی باید یه چیزی بگم که می‌تونه یه اتفاق مهم رو پیش ببره، متنفرم...

یه سری چیزا دارم تایپ می‌کنم که خوندنش به همگان توصیه نمیشه. بخوام پستش کنم حتماً روش هشدار می‌ذارم پس لطفاً پیشاپیش حواستون باشه اگر اذیت می‌شید نخونید شون، نمی‌دونم کی تموم بشه نوشتنش البته ✨

اینطوری شدم که هر کار کوچیکی هم می‌کنم باید یه چیزی موقع انجامش ببینم. خیلی وقتا حواسمم از محتوا پرت میشه ولی تا زمانی که یه صدایی اون پشت میاد، اوضاع حس بهتری داره تا در سکوت کار کردن...

شاید برگردم به اون دوران که دو ماه یبار موهامو کوتاه می‌کردم... داره یکسال میشه از وقتی دکلره کامل کردم. خیلی حال داد ولی دیگه هم خیلی داره می‌ریزه هم موقع خواب بلندیش کلافه ام می‌کنه... ولی حیفم میاد، دیگه بخش های رنگیش کامل می‌ره اگه کوتاه کنم... الانم قصد…

دلیل اینکه صبح ها یه عکس می‌ذارم اینه که قفل پست گذاشتن رو بشکنم و در طول روز اگر حرفی داشتم، با خودم نگم این تنها پست امروز چنل میشه... پس باید حتما یه چیز خوبی باشه :»

مثلاً در مورد این صحبت میشه که وقتی مغز هشدار خطر رو ارسال می‌کنه، هرچند به غلط، سیستم fight or flight فعال میشه (در کتاب the body keeps the score یه حالت freeze هم داریم که حالا الان بهش کاری ندارم) در فعال شدن این حالت، نفس تند میشه، عرق می‌کنید و آماده‌ی…

فقط می‌تونم امیدوار باشم افراد اطرافم تو مترو انگلیسی بلد نباشن یا حداقل تو گوشیم نگاه نکنن، چون فیکشن‌هایی که دارم میخونم گاهی واقعاً... :»

امروز خیلی سخت تلاش کردم صبح رود بیدار نشم. خیلی... زلزله بیدارم کرد :»

می‌دونید مثلا وقتی اضطراب دارم، دلم نمی‌خواد هیچ‌جایی جز خونه باشم ولی وقتی خونه هستم هم حالم خوب نیست لزوماً... یه زمانی منتظر بودم پدر مادرم نباشن تا زندگیم تازه شروع بشه ولی وقتایی که مضطرب می‌شم و حس می‌کنم تنها از پس کارها برنمیام، خب بالاخره یه حس امنیتی…