عصر بود. سایه ها بلند بودند. داشت از میان بلندای درختانِ پارک عبور می‌کرد. ناگهان از سمت چپش صدا شنید:
«تق تق»
سرش را بطرف درختان آن سمت چرخاند. چیزی نبود. به راهش ادامه داد:
«تق تق تق»
اینبار سریعتر سرش را چرخاند. مثل دیوانه ها سرش را این‌ور و آن‌ور می‌کرد. اما باز هم نتوانست منبع صدا را پیدا کند. ایستاد:
«تق تق»
اینبار با دقت بیشتری نگاه کرد. ناگهان معما حل شد. دارکوب بود. تاحالا صدای تق تق دارکوب را نشنیده بود!

#روزها
[۲۳ بهمن ۱۴۰۳]

در صبح برفی، هندزفری را از گوش هایش در اورد و با خود گفت: «بیخیال بابا، مگه چند بار توی عمرت پیش میاد که خیابون برفی رو از پنجره اتوبوس ببینی؟!»

و در نهایت باری تعالی نعمت برفش را بر مردمان شهرِ پایین نیز ارزانی دانست.

توانایی این اپیزود برای درآوردن اشک >>>

بزرگترین توهین به یک انسان، انکارِ رنجِ اوست.

• وی

از بیمارستان برگشته ام. همانطور با لباسِ بیرون دراز می‌کشم. چشم هایم را روی هم می‌گذارم:
شب است. نمی‌دانم در کدام شهر یا کشور هستم. بالای پشت بام مجاور یک استادیوم ورزشی هستم. از بالا به داخل استادیوم دید داریم. درحال تشویق یک مسابقه که در استادیوم در جریان است، هستیم. تمام پشت بام های مجاور، پر از آدمند؛ تا چشم کار می‌کند آمهایند و نورها. نمی‌دانم چه ورزشی، چه تورنومنتی و یا حتی اینکه در چه سالی هستیم؛ فقط پرچم ایران و کشور های دیگری را در میان تماشاچیان می‌بینم. از میان جمعیتی که روی پشت بام کنارمند، مامان را تشخیص می‌دهم؛ بقیه را نمی‌شناسم، اما آنها انگار مرا می‌شناسند. همه درحال تشویق و جیغ و داد هستند. ناگهان حس می‌کنم آسمان قرمز می‌شود. چند ثانیه بعد، در یک فاصله دور، نوری با زمین اصابت می‌کند، بوم ...! موج انفجار موشک را می‌بینم که دارم بسمتمان می‌آید. سر راهش همه چیز را ویران می‌کند. وقتی به ما می‌رسد، برای چند ثانیه همه چیز سیاه می‌شود. چشمانم را که باز می‌کنم، می‌بینم ساختمان خراب شده و من روی سطح زمینم. همه جا ویران است، تاریک است، آسمان قرمز است، تک و توک صدای ناله و شیون است. دنبالِ مامان می‌گردم. آسمان دوباره نورانی می‌شود. این بار فاصله اش کمتر از قبلی است. دوباره بوم، سیاهی، آسمان قرمز.
ترکیبِ خرابه ها و خاک و خل ها عوض می‌شود. از نو دنبال مامان می‌گردم. صدایش را می‌شنوم. بسمت صدا می‌روم. یهو نور، بوم، سیاهی، آسمان قرمز.
دوباره دنبال مامان می‌گردم. فریاد میزنم:
«لاقل بزار کنار خانوادم بمیرم!»
مامان را پیدا می‌کنم. کنارش زانو می‌زنم. منتظر می‌مانم تا تکرار شود. نور، بوم، سیاهی، آسمان قرمز.

#روزها
[۴ آذر ۱۴۰۳]

ما پادشاه را کشتیم، سعی کردیم دنیا را تغییر بدهیم، ‏حالا تنها چیزی که گیرمان آمده، یک پادشاه جدید است که از قبلی بهتر نیست. ‏اینجا سرزمینی‌ست که برای آزادی جنگیدیم ولی حالا برای نان می‌جنگیم! ‏نکته‌ی عدالت این است که همه وقتی برابر می‌شوند که مرده‌اند!

بینوایان | ویکتور هوگو
‌

وسط مدیتیشن یک چشمش را باز کرد و گفت: «می‌دونی منکن راجع به بدن انسان چی گفته؟ گفته خطاها و ناتوانی‌ها در انسان به اوج رسیده‌ن. به عنوان یک مکانیسم بین موجودات بدترینه. در قیاس با انسان، ماهی آزاد یا حتی یه استافیلوکوک مکانیسم بهینه و درست تری دارن. انسان در جانورشناسی تطبیقی بدترین کلیه‌ها رو داره، بدترین ریه‌ها و بدترین قلب. چشمش، با توجه به کاری که مثلا باید انجام بده، از چشم کرم خاکی ناکارامد تره.»
گفتم: «درست گفته.»
«خب، پس چی باعث شد فکر کنی مدیتیشن می‌تونه بی‌مایگی ذاتی بدن من رو از بین ببره؟»

جزء از کل | استیو تولتز