اونجا که🖤 محمدعلی بهمنی 🖤میگه:

چگونه شرح دهم عمق خستگی‌ها را؟
اشاره‌ای کنم، انگار‌ کوه کن بودم!

@Sher_Taraneh_Pars ♥️

دارم به دوری از تو عادت میکُنم کم کم

هر کس به دردی خو کُند، در فکرِ درمان نیست...

#اصغر_عظیمی_مهر
@Sher_Taraneh_Pars ❤

خاطرم نگذاشت یکساعت که بدمهری کنم
گرچه دانستم که پاک از خاطرم بگذاشتی...

#سعدی
@Sher_Taraneh_Pars ❤

خوشا مرغی که در کنج قفس با یاد صیادش

چنان خرسند بنشیند که پندارند آزادش...

#عاشق_اصفهانی
@Sher_Taraneh_Pars ❤

به چشم من که اگر زنده‌ام بخاطر توست

تمام اهل جهان مرده‌اند الا تو...
#هوشنگ_ابتهاج
@Sher_Taraneh_Pars ❤️

خاطری چند اگر از تو بُوَد شاد بس است
زندگی را به مرادِ همه کس نتوان کرد...

#صائب_تبریزی

@Sher_Taraneh_Pars ❤️

هزار صحبت ناگفته در نگاهِ من است
ولی دریغ که این شوق در نگاهِ تو نیست...

#علیرضا_بدیع

@Sher_Taraneh_Pars ♥️

شعر دنياى كوچكى كه در آن
تو براى هميشه مالِ منى
من جوابِ سکوتِ مبهمِ تو
و تو زیبا ترین سوالِ منی

بنشین شعرِ تازه دم کردم
باز هم تشنه ی شنیدن باش
روی یک قلّه رو به آغوشم
باش و آماده ی پریدن باش

گريه ميكرد و شعر ميخواندم
شعر ميخواند و گريه ميكردم
شعر میشد هر آنچه میگفتم
اشک می شد هر آنچه میکردم

ساز برداشتم سخن گفتم
عود آلوده کرد بویش را
کاش می شد دو تارِ مویش را
بنوازم کمی گلویش را

روی دوشم فرشته ها با هم
به لبانش اشاره میکردند
دخترک های توی نقّاشی
همه ما را نظاره میکردند

روی لب هاش طعم‌ وسوسه و
توی چشمش پر از تمنّا بود
من که یوسف نبودم از اول
او ولی کاملا زلیخا بود

دست بردم به لمسِ لب هایش
مردمک ها عمیق تر میشد
هر چه حسم دقیق تر میشد
رنگ لب ها رقیق تر میشد

دست بردم به هیچ انگاری
پنجه‌ام در فضای خالی رفت
توی ذهنم زنی خیالی بود
توی ذهنم زنی خیالی رفت

رفت با کوله‌باری از حسرت
ماند از او خاطراتِ لعنتی اش
من به دنیای سرد خود رفتم
او به دنیای جیغ و صورتی اش

بگذريم از گذشته ها ديگر
هر چه كه بوده دوستش دارم
دوستش دارم و نميداند
و چه بيهوده دوستش دارم...

#سید_تقی_سیدی
#چند_لحظه_شاعرانه_تر
@Sher_Taraneh_Pars ❤

من بی گمان کنارِ تو خوشبخت میشدم
اما نشد؛
نشد که من و تو...
خدا نخواست

#پانته_آ_صفایی

@Sher_Taraneh_Pars ❤

رها کنید مرا با غمِ نهانِ خودم
اگرچه خسته ام از دردِ بی کرانِ خودم

به دشمنانِ قسم خورده احتیاجی نیست
که دشنه می خورم از دستِ دوستانِ خودم

چو رنج بوده فقط سهمم از جهانِ شما
خوشا به کنجِ اتاقم، خوشا جهانِ خودم

که کیمیای سعادت، سکوت بود، سکوت
چه زخم ها که نخوردم من از زبانِ خودم!

شراب نیز به دردم نمی دهد تسکین
مگر که زهر بریزم به استکانِ خودم

اگر که مرگ فقط چاره ی من است، چه باک؟
به مرگِ خویش کنون راضی ام، به جانِ خودم...

#سجاد_رشیدی_پور

@Sher_Taraneh_Pars ❤