اَز آمدن و رفتنِ ما سودی کو
و اَز تارِ اُمیدِ عُمر ما پودی کو
چندین سَر و پاے نازنین های جهان
میسوزد و خاڪ میشَوَد دودی کو..

منو تو طَبیعَتمون مُخالف همِ
قَرارمون اونجا کـِہ طبیعتے نیستــ

غیرِ جنگِ ضدِ جنگ چی باشه حقیقت؟
ما قربانی های تمام قدِ زخمِ قدرتیم
بیا رها کنیم قرص نونمونو
امروز با من بجنگ
تا که فردا قلاده داران نلیسن استخونمونو

بیدارے اینروزا خوابِ تَلخیِہ
ع.سورنا

تـو پِیدا ترین راهِ گُمراهیامی
تـو اِعتیادِ ترڪِ مُعتادیامی
ع.سورنا

یکی از بهترین تعریف های عشق رو جبران خلیل جبران میگه :
و آن کسی را که دوست داری، نيم دیگر تو نیست! او تویی، اما در جایی دیگر...

نمیگم توقع داشتم چیزی فراتر از بقیه باشی
ولی خب اینکه حتی کم تر از حرفای خودت بودی، اذیت کننده بود.

فکر کرد و بعد جواب داد: آدم‌ها دور خود را دیوار می‌کشند اما آجر‌های یک سمت را کم‌تر می‌چینند. همان سمتی که دلشان می‌خواهد آدم پشت آن دیوار، آجر‌ها را یکی یکی بردارد و راهی به جایی باز کند، راهی به آغوشی مثلا.

هر روز به خودمان میگوئیم: امروز کمی مهربان تر میشوم، کمی بیشتر میخندم، کمی بیشتر محبت و عشق میورزم. هر روز میگوئیم و هرگز نمیشود، غرور، تعصب، خجالت و ترس قویترند. جهان پر است از آغوش هایِ امنِ به تعویق افتاده!'
-محمدیغمائی

‌سرم پر از صدا بود منی که بی سر و صدا بودم