ممکن است شما امروز به طور اتفاقی از کنار همان کسی که صورت نیکا را خورد کرد، سارینا را کشت و به سر غزاله شلیک کرد رد شده باشید. کسانی که بعد از انجام چنین جنایت‌هایی راحت به تخت‌خواب رفته‌اند و فردا بدون عذاب وجدان از خواب بیدار شده‌اند زیرا برای آن‌ها ما هیچ چیز نیستیم جز

بردگانی که به وقت سرکشی می‌توان کشت بی‌آنکه نگران عواقبش بود. یادم نمی‌رود که غزل رنجکش آن دخترکی که در بندرعباس کور کردند نوشت: «آخرین تصویری که چشم راستم ثبت کرد، لبخند آن کسی بود که به چشمم شلیک کرد». جهنم خالی است، همه‌ی دیوها همین‌جا هستند، در همین خیابان‌ها. کسی دادخواه خون

ما نیست، ما تنهاییم و جز خودمان هیچ‌کسی را برای یاری دادن در کنار نداریم. بیرون از این خاک امروز برایتان موهایشان را قیچی می‌کنند، فردا از شجاعتتان حماسه می‌سرایند، جنایت علیه شما را محکوم می‌کنند و پس فردا پای میز صحبت و کاهش تنش با قاتلین شما می‌نشینند و این ابدا جای گله نیست

زیرا که آن‌ها جز در برابر مردمی که بر آن‌ها حکومت می‌کنند مسئول نیستند. امروز ناامیدید؟ شما را نمی‌دانم اما من در بدترین روزهایم به شجاعتی می‌نگرم که مردمم کف خیابان در مقابل وحشی‌ترین حکومت تاریخ این کشور به نمایش گذاشتند؛ حتی اگر زندگی چون دو سر کمان مرا خم می‌کند، نمی‌شکنم

برای امید، آزادی و زندگی ما جان‌های عزیز بی‌شماری از دست رفت و جان‌های عزیز دیگری در بند و اسارت‌اند. می‌دانم که اگر کوچکترین و ترسوترین و بزدل‌ترین عضو این مردم آزادی‌خواه هستم همچنان سرم را بالا می‌گیرم زیرا که ما اگر از همه‌جا دستمان بریده است، یکدیگر را داریم.

برخلاف چپ و راست که بر سرمان آوار می‌شود، برخلاف سختی زمانه‌ای که در آن محکوم به زندگی شده‌ایم، برخلاف گفته‌های چرت کسانی که از هر سوراخی چیزی برای تحقیر ایران و مردمش بیرون می‌کشند؛ دوستتان دارم. امید دارم زنده باشم آن روزی که در آزادی لیوان‌های آبجویمان را به هم می‌زنیم...

شاوشَنک

دیروز نازیلا معروفیان در خیابون مورد ضرب و شتم شدیدی توسط یگان ویژه قرار گرفت.
از وضعیتش تا الان خبری نیست،صداش باشیم.

فقط دوبار اصفهان رو دیدم ولی نمی‌تونم از این اثر چشم بردارم. دلم خواست دوباره برم?
‌

محله جلفا در اصفهان، اثر نسیم بهاری.

وقتی خبرش رو شنیدم اولین فکری که به ذهنم رسید این بود، اگه کسی بتونه از پسش بربیاد خودشه. اما با وجود قدرتی که داره حقش نیست گرفتار باشه. آدم‌های قوی، حتی با اینکه بهتر از بقیه‌مون مبارزه می‌کنن، حق دارن آزاد باشن. بیشتر از همه‌مون حق دارن آزاد باشن.

امیدوارم به‌زودی آزاد بشی?
‌

سرباز وظیفه در ذات (به دور از موقعیت استثنایی و شخصیت سرباز) مظلوم است. شاید کسانی را بشناسیم که راننده‌ی فلان درجه‌دار شده‌ باشند، شاید کسانی را بشناسیم که توی سربازی‌شان کنسول داشته‌اند و زیر کولر بازی می‌کرده‌اند، اما همان‌ها هم، دو سال از زندگی‌شان را از دست داده‌اند. دو سال تمام.
رنج سربازی اجباری در جمهوری اسلامی کم رنجی نیست، حتی اگر مرز نیفتی. هیچ «مرد»ی از سربازی اجباری ساخته نمی‌شود. آدم‌ها آنجا خرد می‌شوند، با‌ انعکاس‌شان در آینه بیگانه می‌شوند، با بسیاری چیزها، و بعد برمی‌گردند. برمی‌گردند اما به چیزی کمتر، درحالی که خود هم، گاه کمترند.
بعد کسانی پیدا می‌شوند که از «بی‌بتگی» و «مردشدن» حرف می‌زنند. کسانی که نمی‌دانند این‌که دم به دقیقه خانواده‌ات بگویند «کنکور رو خراب کنی باید بری سربازی» چه فشاری دارد، چقدر کابوسناک است. این‌که تو ارباب زندگی خودت نباشی و برای هرکاری آن دو سال کذایی را پیش از هرچیز دیگری در نظر بگیری.
سربازی اجباری یکی از سازه‌های بی‌شمار مردسالاری است. و به‌اندازه‌ی هرکدام‌شان کثافت و کریه.
‌‌