این از زبان یه مادره که مرگش نزدیکه و داره به دخترش می‌گه که لحظات آخر مرگش کنارش باشه، به دخترش می‌گه که قسمتی ازش رو برای خودش برداره و بذاره توی آغوشش آروم دراز بکشه تا بمیره، اما نترسه و اونو به دریا و موج هاش بسپره.

از این نقطه به بعد همه چیز دگرگون میشود.

از بیست واهمه دارم، از از دست دادن چیزی که به شدت به خود وابسته میدانم و تمام وجودم با همان چیز معنا میگیرد، یعنی وجودیتم واهمه دارم، تمام ترس من ترس از دست دادن خودم است.
من دیگر من پیشین نیستم، من یکسال پیش قطعا من را میدید به‌جا نمی‌آورد، اما اکنون چطور انقدر در پوست خود احساس خانه بودن میکنم؟
گویی اتفاقات زیادی باید اتفاق میفتاده تا من دارای تجربه های بیشتری برای پا گذاشتن به دهه‌ی سوم زندگی‌ام باشم، اما بالعکس هنوز احساس خامی دارم و برای همین ورود به دنیای بزرگسالی برایم قدری طاقت فرساست.
من کی انقدر بزرگ شده‌ام که خود خبر ندارم؟
این بزرگ شدن هم برایم مثل گرمای آغوش کسی که دوستش دارم، دلنشین است
و هم مثل سرمای سوزناکی که تا سر انگشتان پا را میلرزاند، خوفناک است.
ولی چه میشه کرد؟ بنی آدم بالغ شده و پیر میشوند و هر زادروزی که گذر میکند را فقط باید بپذیرند و به این دنیای خاکی آمدنشان را جشن بگیرند! به نقل قول از دوستی تولد چه فلسفه‌ی پوچی دارد، اما دروغ چرا این جشن و رسوماتش را دوست دارم حتی اگر به بالارفتن سنم ختم شود.

داشتم یه پلی لیست درست می‌کردم

داشتم یه پلی لیست درست می‌کردم

موسیقی عربی گوش بدید، اونم بانو فیروز.

بعدنا، هل تنزل النجوم، تلهو علی التلال، فی هدأة اللیالی؟
«بعد از ما، آیا ستاره ها فرود می‌آیند و بر روی تپه ها، در سکون شب بازی میکنند؟»