بیست و چهار سال پیش، زمانی که کوی دانشگاه به خاک و خون کشیده شد، نیکا، سارینا، مهرشاد، کیان و صدها نفر دیگر که امروز نام‌هایشان مثل زخمی تازه بر جان‌مان مانده، هنوز چشم به این جهان نگشوده بودند.
این واقعیت تلخ را چندین بار مرور کنید و در دلتان فریاد بزنید: «آیا من مى‌توانستم نقشی در جلوگیری از این فجایع داشته‌ باشم؟»

زمان آن است که با خودمان روراست باشیم، حتی اگر این صداقت به معنای مواجهه با درد و پشیمانی باشد.
به عکس‌های آدمهایی که با زمانی به آنها رأی داده‌اید نگاه کنید و از خود بپرسيد: «چرا به این ملعون رأی دادم؟ چه جنایت‌هایی باید می‌دیدم که تا آن‌روز ندیده بودم؟ اگر مردم همان زمان، مثل امروز، از بازی‌های فرمایشی دست کشیده بودند، آیا تاریخ به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد؟ آیا همچنان شاهد کشتار آبان ماه بودیم؟ آیا مسافران پرواز ٧٥٢ به مقصد رسیده بودند؟ آیا ندا و نوید و ستار و پویا و بهنام و پژمان و برهان و هزاران نام دیگر هنوز نفس می‌کشیدند؟ نقش ما در این میان چه بود که این رژیم به خود اجازه داد هر روز گستاخ‌تر و افسارگسیخته تر از دیروز به درنده‌خویی خود ادامه دهد؟

از خود بپرسید: «اگر من در تغییر تاریخ نقشی ندارم، پس چرا هر بار در این نمایش‌های مضحک حکومتی شرکت کرده‌ام؟»
جوانانی که اکنون در آغوش خاک آرمیده‌اند، قربانیان سکوت، انفعال و رأی‌های بی‌معنی‌مان به جانیان و خائنان هستند!
قانون اساسی جمهوری اسلامی و تمام قوانینی که تحت این رژیم وضع شده، طراحی شده‌اند تا به شعور و شأن ما ایرانیان توهین کنند و زندگی مردم ایران را به فقر و فلاکت بکشند و این خون‌های ریخته شده و این قلب‌های شکسته نتیجه‌ی این است که هر رأیی، هر عملی، هر سکوتی معنا دارد و پیامدهایی به دنبال دارد که ممکن است قیمت آن بیش از آنچه تصور می‌کنیم، سنگین باشد.

نگاه کردن به عکس‌های کسانی که به خاک سپرده‌ایم، تنها یادآوری درد نيست، یادآوری مسئوليت اجتماعی روى شانه‌های تک تک ماست.
“مردمی که سیاستمداران فاسد را انتخاب می‌کنند، قربانی نیستند، شریک جرمند.”
- جرج اورول

این هفت‌سین، فراتر از نمادی برای بهار و نوزایی، کنشی است قاطعانه در برابر فراموشی؛ و تلنگری است به حال، به لحظه‌ای که در آنیم، که در میان روزمرگی‌هایمان، فراموش نکنیم فریاد دادخواهی هزاران قلب به سوگ نشسته در میهنمان، در انتظار همراهی‌ ماست.

نوروزمان پیروز

برای سالیان متمادى، تقویم مذهبی در ایران به ابزاری برایِ رواج انديشه‌های سودجویانه زمامداران تبدیل شده است و‌ نام و نشان و فرهنگ و ارزش‌های باستانی ایران در سایه این تقویم بیگانه، رو به فراموشی است. مناسبت‌های تحمیلی موجود در این تقویم نه تنها بازتاب‌دهنده تاریخ، تمدن و فرهنگ اصیل کشور ما نیستند، بلکه به ابزاری برای نهادینه کردن سوگواری و نومیدی به جای جشن‌ها، آیین‌ها و گاهشماری‌هایِ باستانی و زیبایی تبدیل شده‌اند که روزگاری نمادی از نام و نشان میهن ما بودند.

نخستین گام در راستایِ نوزایی این نام و نشان میهنی، احیای هویت ملی در گاه‌شمار ایرانی است.

از امسال ششم دی ماه، زادروز گوهر عشقی را به نامِ روز مادر جشن می‌گیریم که نمادی از ایستادگی و شکوه زن ایرانی است. این روز ارزشمند در گاهشماری ایران، نمادی از قدردانی از نقش بی‌همتایِ زنان در تاریخ و فرهنگ ایران است.

لطفا به اشتراك بگذاريد.
#gohareshghi
#گاهشمار_ایرانی
#روزمادر

253

252