منعم و درویش هر یک را ز محنت شکوه‌هاست!
حیرتی دارم که در دنیا که را آسایش است؟
#امیری_فیروزکوهی
@Amiri_Firuzkuhi

به پای خود نفسی از کنار هم‌نفسان
مرو که فاصلهٔ هست و نیست یک نفس است.
#امیری_فیروزکوهی
@Amiri_Firuzkuhi

مرا به‌جای غنا کیمیای استغناست
همین که نیست مرا حرص ملک و مال بس است.
#امیری_فیروزکوهی
@Amiri_Firuzkuhi

خیزد سخن پاک امیر از دهن پاک
آیینه به مقدار جلا عکس‌پذیر است.
#امیری_فیروزکوهی
@Amiri_Firuzkuhi

جز دود امیرا دلم الفت به چه گیرد
چیزی که برآید ز دل سوخته دود است.
#امیری_فیروزکوهی
@Amiri_Firuzkuhi

قدر تو به اندازهٔ دعوی‌ست که مردم
آن را نستایند که خود را نستوده‌ست.
#امیری_فیروزکوهی
@Amiri_Firuzkuhi

غم مهربان‌تر از دل ما همدمی نیافت
عشرت‌سرای غم دل اندوهگین ماست.
#امیری_فیروزکوهی
@Amiri_Firuzkuhi

چون غمی پیش آیدم شعرم به غم‌خواری رسد
طبع موزون عذرخواه بخت ناموزون ماست.
#امیری_فیروزکوهی
@Amiri_Firuzkuhi

مرگ گر در زندگی افزون‌تر از یک بار نیست
زندگی خود از مشقّت مرگ روزافزون ماست.
#امیری_فیروزکوهی
@Amiri_Firuzkuhi

من آن خزان‌زده مرغم که تا مرا نفس است
گلم ز خار و خس و آشیانم از قفس است

پسند عشق نظرباز حسن و زیبایی‌ست
مگیر خرده به عاشق که عشق بلهوس است

مرا به‌جای غنا کیمیای استغناست
همینکه نیست مرا حرص ملک و مال بس است

به پای خود نفسی از کنار هم‌نفسان
مرو که فاصلهٔ هست و نیست یک نفس است

به هرکه می‌نگری شکوه دارد از مردم
به حیرتم که چنین مردمی کدام کس است

ز کامیابی خویش از جهان همین دانم
که خود هنوز ندانم مرا چه ملتمس است

در این چمن که به هر گام دام حادثه‌ای‌ست
مقام امنی اگر هست گوشهٔ قفس است

شباب عمر به دانش گذشت و شیب به جهل
کتاب عمر مرا فصل و باب پیش و پس است

ز رنج حفظ خس و خار آشیان فریاد
که دام عمر همین چند پاره خار و خس است

هنوز در دلم از عشق کودکی اثری‌ست
اگرچه دیر نپاید گلی که زودرس است

ز جمع اهل سخن هم‌نشین بزم امیر
حمیدی و رهی و اردلان و شعله بس است.

تابستان ۳۴
#امیری_فیروزکوهی

@Amiri_Firuzkuhi