شهریارا چه به جا زد فلکت سنگ محک
تا تو باشی که طلا خرج مطلا نکنی

- شهریار

هرچه می آید امانتی ست و هرچه میرود رهایی...

هعی روزگار...

با آنکه همه باخته در بازی عشقند
بازنده ترین است در این جمع نشانم

‹ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي تَحَبَّبَ إلَيَّ وَ هُوَ غَنِيٌّ عَنِّي ›

و ستایش خدایی را که با من دوستی کند ؛
درحالیکه از من بی‌نیاز است!

گفت:
تمام احتیاج من در دو کلمه خلاصه می‌شود:
آدمِ امن.

گفتم که نیاویزم با مار سر زلفت...
بیچاره فروماندم پیش لب ضحاکت

آقای سعدی میفرماید

?