همیشه تو زندگیم تو موقعیت هایی که حس میکنم حق دارم بشدت نرمال سازی میکنم که نه چیز خاصی نیست و موقعیت عادیه و تو نباید زیاد سختش کنی!تو همه کارهاتو خودت به خوبی پیش میبری تو خیلی اکتیوی و خودت کارهاتو انجام میدی و نیاز نیست به کسی وابسته باشی!
در نهایت ته ذهنم به همین نتیجه عدم توقع از دیگران میرسم و کاملا برام پذیرفته شده است
اما همه چیز تو ذهن ما آدما ثبت میشه خواسته یا ناخواسته حضور یا عدم حضور اطرافیان تو زندگیمون تو موقعیت های حساس زندگی کاملا ثبت شده است
اینکه خیلی وقتا اولویت نیستی یاد آدما میمونه و من خیلی خوب یاد گرفتم که به دیگران اینو واضح بگم.
قطعا یادم میمونه که توی این دوماه تا یه تغییر بزرگ تو زندگیم چه کسایی فقط یه کارت گرفتن به عنوان میهمان اومدن نگاه کردن و رفتن!!
یا حتی یه سوال ساده برای دلگرمی پرسیدن که کار ها خوب پیش میره!؟
من خوب یاد گرفتم یادم بمونه تکرار این حرکت هارو خواسته یا ناخواسته که کجا اندکی انتظار صرفا دلگرمی داشتم و چقد فقط یه اسم بودن اطرافیان و فقط خودخواهانه به فکر خودشون:)
اگرچه قطعا من انسان حساس تری تو این موقعیت هستم.
اما:)…تهش دارم باز نرمال سازی میکنم.

بارها به این موضوع فکر کردم که چقدر زمان برای انجام خیلی از کار سریع میگذره و من اکثر مواقع جا میمونم خیلی وقتا دوست دارم به عقب برگردم و توی انتخاب هام دستکاری داشته باشم به جای روانشناسی، دامپزشکی بخونم به جای آخر ترم از اول ترم درس بخونم به جای گشتن توی فضای مجازی کتاب و یا فیلمی که دوست داشتم ببینم و‌ بخونم، به جای زیاد خوابیدن یا بیخود گشتن برنامه ریزی دقیق تری داشته باشم!و امان از بزرگسالی و کمال گرایی:)

چرا زمان سریع تر می‌گذرد؟؟

“از اوایل دهه سوم زندگی شروع می شود و کم کم آنرا درک می کنید. بقیه شاید با چند سال تاخیر متوجه این موضوع شوند، اما از سی سال که می گذرید دیگر به صورت کامل وارد دور تند می شوید: سرعت گذر زمان!
تقریبا همه در دورانی از زندگی خود این احساس را داشته اند که چقدر تازگی ها زمان زودتر می گذرد. بعضی ها ممکن است بترسند، بعضی ها نگران می شوند. اما مسلما زمین و زمان دست به دست یکدیگر نمی دهند تا با بالاتر رفتن سن ما واقعا سرعت بیشتری بگیرند و این تنها یک خطای ادراکی است. بنابراین لازم است به درک درستی از این پدیده برسیم تا بتوانیم در مواجهه با آن تصمیم گیری کنیم یا راه حلی برای آن بیابیم.
تحقیقات روانشناسان رابطه مستقیم درک افراد از افزایش سرعت گذر زمان با افزایش سن را تایید کرده است، اما "فشار زمان" عاملی است که اثر بسیار قابل توجهی بر درک افراد از سرعت زمان در هر سنی دارد.
چرا؟ روانشناسان چند تئوری جالب را در رابطه با چرایی این خطای ادراکی ارائه نموده اند:
1- ما زمان را با خاطراتی که در ذهن داریم اندازه گیری می کنیم.
شاید درک ما از زمان به تعداد اتفاقات و خاطراتی که در یک بازه زمانی به یاد می آوریم بستگی دارد. زمانی که سه سال گذشته را با زندگی یکنواخت و پرفشار کار طولانی و وظایف ناتمام می گذرانیم و آنرا با سال های بی دغدغه دبیرستان و دانشگاه و تجربیاتی که برای اولین بار در آن دوران ها داشته ایم مقایسه می کنیم بیشتر به این موضوع پی می بریم.
2- تغییر نسبت بازه زمانی به سن افراد
برای یک کودک پنج ساله، یک سال بیست درصد از کل عمر فرد است، ولی همین یک سال تنها دو درصد از زندگی یک فرد پنجاه ساله را تشکیل می دهد. به همین میزان درک افراد از گذر زمان نیز برای آن ها متفاوت خواهد بود.
3- ساعت بیولوژیک ما با افزایش سن کند می شود.
همانطور که با افزایش سن، ضربان قلب آهسته تر می شود، شاید به نوعی عملکرد درونی ما نیز کندتر می شود، اما ساعت و تقویم با همان سرعت شتابان قبلی می گذرند.
4- با افزایش سن توجه ما به زمان کمتر می شود.
کودکی که برای سالگرد تولد خود و گرفتن کادو از والدینش روزشماری می کند و ساعت ها و دقایق را برای شروع کارتون مورد علاقه اش می شمارد، توجه زیادی به زمان دارد. اما میانسالی که حتی برای سال نو نیز اشتیاقی ندارد توجهی نه به دقایق و ساعت ها، که به گذر ماه ها و سال ها نیز ندارد.
5- از همه مهمتر: استرس
این عامل که می تواند تا حد زیادی ناشی از تغییر سبک زندگی ما باشد مهمترین عاملی است که شاید کوچکترین اثر منفی آن خطای ادراکی گذر زمان باشد، اما در عین حال می تواند  مهمترین عامل و شاید کنترل پذیرترین عامیل نیز باشد.نداشتن زمان کافی برای انجام دادن کارها می تواند اینگونه تفسیر شود که زمان دارد به سرعت می گذرد.
بیایید کمی سرعتمان را کاهش دهیم، لحظاتمان را شفافتر تجربه کنیم، از بودن با دوستان و خانواده مان بیشتر لذت ببریم، و مشتاقانه به آخر هفته آرام پیش رویمان فکر کنیم”
وحید یوسفیان

نتیجتا فکر میکنم من فقط تو ذهنم صبح تا شب درگیرم‌ و در حال تلاش کردنم که تهش هیچکسی درک نمی‌کنه:)

پاییز داره شروع میشه و تابستون برای من سراسر سردرگمی،استرس بود.واقعا تو بُعد هویتی بارها به فرش رسیدم و بارها مجبور شدم تصمیم بگیرم و امان از تصمیم گیری همیشه جزو سخت‌ترین کارهای دنیاست!!یه سری جاها مجبور شدم برای آرامش روانم موقعیت های بهتر رو رها کنم و‌سختی ماجرا رو به جون بخرم.فکر میکنم حداقل تا دو یا سه روز آینده وضعیت کامل یکسال آینده‌ام مشخص میشه…

روزهای عجیبیه،صبوری میکنم..

واقعا دیدن‌‌یه سری فیلم ها دیگه فقط درده و‌ بس…
دیدن فرندز بدون چندلر…
هری‌پاتر بدون اسنیپ…
وقتی میبینم این آدمی که تو فیلم میبینم دیگه نیست واقعا همه چی غم انگیز میشه

کلی این پا و اون پا کردم که هنوزم بمونم.
به قولی، انگار با خاک نشسته روی قفسه ها هم خاطره داشتم…
اما شاید باید از بعضی چیزهاگذشت نه برای رسیدن به موفقیت های بیشتر وبرداشتن گام های بلندتر نه!
گاهی فقط برای لذت بردن از زندگی
نگاه کردن برف از قاب دیگه ای…
شنیدن صدای بارون از دریچه‌‌ی دیگه ای…
داشتن سکوت در مکان دیگه ای…

در اگر بر تو ببندد مرو و صبر کن آن جا
ز پس صبر، تو را او به سر صدر نشاند

و اگر بر تو ببندد همه ره‌ها و گذرها
ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند