در زندگی من کلا یک رمز موفقیت وجود داره، که اون هم بیشتر وقت‌ها یادم میره!!
‌
نوشتن کارهای فردا از شب قبل
‌
هر روزی که این طوری شروع بشه، باکیفیت پیش می‌ره و با رضایت تموم می‌شه. هرچی غیر از این باشه، قطعا کل روز با اضطراب می‌گذره و با نارضایتی به پایان می‌رسه.
حالا چرا بعد از چهل سال هنوز‌ نتونستم اینو تبدیل به عادت ثابتِ بی‌بروبرگرد کنم؟!
آفرین: تنبلی و بی‌عرضگی
‌
#روزهای_مادرانه
#حوالی_چهل_سالگی
#شناخت_از_خود_?
#عمل_به_دانسته_ها_?

پ.ن. امروز از اون روزهای خوبه! پس همچنان وسط بمونین!???

این هفته رو، هفته‌ی سور و شور و سرور و شادمانی نامگذاری می‌نمایم! حالا کاری نداریم وضعیتم به نامگذاریم نمیاد، ولی هفته‌ای که اولش با تولد حضرت زهرا (سلام‌الله علیها) شروع می‌شه، و آخرش با تولد چهلللل سالگی من به پایان می‌رسه، حقش نیست این عناوین رو داشته باشه؟! هست دیگه!
پس هموطن! بیا وسط!!
#روزهای_مادرانه

نگیم "یلدا مبارک!"?
بگیم:

شب هجرانت، ای دلبر، شب یلداست پنداری
رُخَت نوروز و دیدار تو عید ماست پنداری
(اوحدی مراغه‌ای)

درست‌تر نیست،
ولی قشنگ‌تر که هست!?
‌
#روزهای_مادرانه

توی اینستاگرام گفته بودن جوابهای بقیه به سوال "معنای زندگی شما چیه؟" رو منتشر کن! دیگه خبر ندارن اینجا ما کلا دور هم زندگی می‌کنیم??
حالا خلاصه این چند تا از جواب‌های بقیه‌ست به انتخاب مادرلی:

معنای زندگی من (هرچند با کلی اشکال) این‌هاست. یک شعر و یک مدح:

باید که فقط یوسف زهرا بپسندد
ما را چه نیازی است که دنیا بپسندد

قنبرشدن این است که هر لحظه بگویی
من راضی‌ام آنگونه که مولا بپسندد

مجنون دمی از سرزنش خلق نرنجید
دیوانه شد آنقدر که لیلا بپسندد

از قافله دوریم ولی کاش از آن دور
یک ثانیه برگردد و ما را بپسندد

یک عمر نشستیم که در باز کند؟ نه
یک بار بیاید به تماشا... بپسندد

ما دغدغه داریم که ارباب ببیند
ما دغدغه داریم که سقا بپسندد

نه فکر حسابیم نه دنبال ثوابیم
ما آمده‌ایم اُمّ ابیها بپسندد

بگذار بخندند به این زارزدن‌ها
می‌ارزد اگر زینب کبری بپسندد
‌
-مجید تال-

خب... حالا که به معنای زندگی‌مون فکر کردیم، وقتشه به یه سوال دیگه جواب بدیم. اینو از خودت بپرس و به خودت بگو?
من واقعا دارم به خاطر معنای زندگیم (همون که جواب سوال قبلی بود) زندگی می‌کنم؟ واقعا شب‌ها بهش فکر می‌کنم؟ صبح‌ها به شوقش بلند می‌شم؟... اگر نه، این وسط چی اشکال داره؟ معنای زندگیمو اشتباهی فهمیدم، یا مسیر زندگی رو اشتباهی چیدم؟...

۹نفر از اعضای کانال، از بچه‌های باصفای تحریرالشام هستن گویا?
پ.ن. من مجبورم ادای باادب‌ها رو دربیارم، ولی حسین لامعی توی استوری‌هاش به‌خوبی (و بدون رعایت ادب) این بچه‌های باصفا رو شرح داده (و شرحه شرحه کرده!)

‌
تازه یک ماه بود ازدواج کرده بودم که همراه دانشگاه راهی سفر سوریه شدم. یک روز قرار شد برویم جامع دمشق. عرب‌ها به مسجد بزرگ شهر، می‌گویند جامع. جامع دمشق یکی از تاریخی‌ترین مسجدهای دنیاست. دو سه هزار سال پیش بتخانه بوده. بعد مسیحیت آمده و کلیسا شده. بعد از قرن‌ها هم اسلام به شام رسیده و مسجد اصلی شهر را همان‌جا ساخته‌اند. در حیاط مسجد که بایستی، هنوز برج کلیسا آن سوی حیاط و منار مسجد این سو برپاست. پشت همین مسجد، کاخ خضرای معاویه بوده. کاخ سبز معروفی که الان چیزی ازش نمانده. با این حال وقتی سرت را بالا بگیری و تزئینات سقف مسجد را نگاه کنی، هنوز رد سبز و طلایی تاریخ را می‌توانی ببینی. من آن موقع دانشجوی شهرسازی بودم و از دیدن چنین بنای شهری‌ای با چنین قدمت و کارکردی ذوق کرده بودم. در شبستان بزرگ مسجد، اولین چیزی که توجه را جلب می‌کرد، زیارتگاه کوچکی در میانه‌ی شبستان بود. پرسیدیم، گفتند مقام راس یحیی پسر زکریاست. سر یحیای پیامبر آن‌جا دفن شده بود! هنوز داشتم سعی می‌کردم چنین حجم عظیمی از تاریخ زنده را با نفس‌هایم فرو بدهم، که راهنمای گروه شروع کرد به توصیف فضا:
کاروان اسرا و شهدای کربلا از همان مسیری که ما آمدیم، از درب ساعت، وارد دمشق قدیم شدند. اینجا، همین‌جا وسط شبستان آن‌ها را نشاندند و دور تا دورشان را مهمانان یزید گرفتند. یزید خودش اینجا نشست؛ روبروی محراب نماز. سر اباعبدالله را اینجا...
‌
بغض‌ها یکی یکی شکسته می‌شد و صدای راهنما با گریه همراه می‌شد:
آنجا جایی‌ست که حضرت زینب سلام‌الله‌علیها و امام سجاد علیه‌السلام ایستادند و خطبه خواندند. بعد کاروان از همان درِ انتهای شبستان بیرون رفتند.
‌
از همان در انتهای شبستان بیرون رفتیم. من هنوز در ناباوری به تاریخ زنده‌ی دور و برم نگاه می‌کردم. دست و پایم یخ کرده بود. انگار دری را باز کرده بودند و من از ۱۴۰۰سال پیش سر درآورده بودم. اینجا چرا هیچ فرقی نکرده بود؟! چرا حتی کوچه‌ها هم همان‌طور که در مقاتل خوانده بودیم، تنگ و تاریک بود؟ می‌ترسیدم سرم را بالا بیاورم و هنوز مردم شام از آن بالا از روزنه‌هایشان سنگ بیندازند روی سر کاروان اسرا. در کوچه‌ها کمی جلو رفتیم و راهنما اشاره کرد به دری کوچک که وارد شویم. اینجا کجاست؟ وسط این بازار تنگ این در کوچک به کجا می‌رسد؟ حیاط کوچکی بود و دیوارهای کوتاهی و... ناگهان تاریخ بر سرم خراب شد. اینجا خرابه‌ی شام بود؛ حرم رقیه جانم... یا حسین! اینجا چرا تاریخ متوقف شده؟! چرا همه‌چیز مثل همان هزار سال پیش است؟! چرا هنوز صدای وامحمّداه و واعلیّاه از دیوارها می‌آید؟! چرا هنوز صدای قهقهه مستانه‌ی ظلم به گوش می‌رسد؟...
شام انگار هرگز از تاریخ عبور نکرده است.
‌
#روزهای_مادرانه

?درباب دلایل و نتایج سقوط سوریه (صفحهٔ ۱/۲) داعشِ ری‌برندشده در سوریه به قدرت رسید. دمشق و دولت سوریه سقوط کرده، هرچند جنگ هنوز به‌طور کامل تمام نشده، کشور به‌طور کامل تصرف نشده و معلوم نیست فردا چه پیش آید، اما چه شد که اینگونه شد؟ در یک‌سال اخیر بیشترین…

من هر روز صبح موقع جمع و جور کردن صبحونه بچه‌ها و آشپزخونه، سوره فتح رو می‌ذارم و همراهش می‌خونم. دعای چهاردهم رو هم چند روز از روی صحیفه خوندم (چون متن سختی داشت) و بعدش دیگه توی ماشین می‌ذارم و باهاش می‌خونم.
کلا نیم ساعت می‌شه.
ولی نور و توان و فتح می‌شه برای جبهه مقاومت... ما که کار دیگه‌ای از دستمون برنمیاد؛ همین‌ها که می‌تونیم رو از دست ندیم.❤️