در روز کریسمس، سربازان با صعود از سنگرها اجساد را از منطقه بی‌طرف بازگردانند و به یکدیگر توتون، شکلات و الکل هدیه دادند. سربازان آلمانی آواز «شب خاموش» و دیگر آهنگ‌های کریسمس را به زبان‌های آلمانی، فرانسوی و انگلیسی خواندند، سنگرها را با درختان کریسمس و شمع تزئین کردند و با بنرهای چند زبانه کریسمس را به ارتش های مخالف تبریک گفتند. پس از آن سربازان انگلیسی با فریاد سرود آنها را همراهی کردند. در برخی مناطق جبهه شرقی نیز بین نیروهای اتریش و روسیه آتش بس برقرار شد.

سرباز انگلیسی هنری ویلیامسون در نامه‌ای به مادرش نوشته بود: «در پیپ من توتون آلمانی است... از یک سرباز آلمانی. بله یک سرباز آلمانی زنده از سنگر خودش. دیروز سربازان انگلیسی و آلمانی بین سنگرها با یکدیگر دست دادند و سوغاتی رد و بدل کردند. تمام روز کریسمس و همین حالا که می‌نویسم. شگفت آور است، نه؟»
@TarTaKar

از رمان خرکش: «زندان هم بد جایی نیست، اگر آدم حال و حوصله‌اش رو داشته باشه! اقل کم غذایی هست، سقفی هست. بیرون که اومدم برای خودم آدمی شده بودم، زندان دیده بودم! کلی پُز داره واسه خودش! تو حرفت دو کلوم بپرونی که زندان بودی کلی روت حساب باز می‌کنن.»

احمد اعطا که او را بیشتر با نام ادبی احمد محمود می‌شناسند، پس از سپری کردن تحصیلات ابتدایی و متوسطه در اهواز به دانشکده افسری ارتش وارد شد و از جمله خیل دانشجویان این دانشکده بود که پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ بازداشت و غیر از ۱۳ نفر، باقی آنها در چند مرحله آزاد شدند.
او را نویسنده ای در مکتب رئالیسم اجتماعی می دادند که رمان هایی از جمله «همسایه ها»، «داستان یک شهر»، «زمین سوخته»، «خرکش» و چندین مجموعه داستان خلق کرده است.
@TarTaKar

با وجود اینکه سندیکا و اعتصاب از سمت مقامات غیرقانونی شناخته می‌شد اما با شدت گرفتن آن، اقدام به فرستادن نماینده میان کارگران برای مذاکره و پایان دادن به اعتصاب کردند. ساعت ۱۱ شب همان روز قالیباف در اجتماع عمومی چهارهزار کارگر شرکت واحد حضور یافت و اعلام کرد صاحب قلم مدیر شرکت واحد تهران برکنار شده است و شرکت واحد به زیر مسئولیت شهرداری در آمده است و او به عنوان شهردار مسئولیت شرکت واحد را عهده دار است و قول داد که خواسته اعتصابیون تا روز بعد از آن برآورده شود. به این صورت اعتصاب پایان یافت و بعد از تجمع خانواده های دستگیر شدگان در روز ۷ دی ماه، همه فعالین سندیکا به غیر از منصور اسانلو آزاد شدند.
@TarTaKar

در روزهایی که بحران بیکاری در اروپا فراگیر شده بود، گروه‌هایی از بابانوئل‌ها با اسکیت‌های چرخدار دور می‌زدند، برخی دیگر با چنگک به ساختمان‌های دولتی ضربه می‌زدند، برخی دیگر به دیدار سالمندان در خانه‌های سالمندان سر می‌زدند و یا به مدارس رفته و کتاب‌های تاریخ مردمی را بین کودکان پخش می‌کردند.

اوج این فعالیت‌ها در این روز وقتی بود که لشکر بابانوئل‌ها در ۱۸ دسامبر وارد فروشگاه بزرگ ماگاسین شدند و شروع به توزیع رایگان کادوها از قفسه‌های فروشگاه بین خریداران کردند، با گفتن «کریسمس مبارک! امروز، کسی نیازی به پرداخت پول ندارد». آنها استدلال می‌کردند که کادوها را به خود کارگرانی که آن‌ها را ساخته بودند، بازمی‌گردانند.

وقتی پلیس رسید، شروع به دستگیری بابانوئل‌ها کرد، که آنها نیز شعار می‌دادند: «این عدالت بورژوازی است!» کودکانی که نظاره‌گر بودند شروع به گریه کردند، احتمالاً نتیجه‌ی مطلوب فعالان، برای آموزش کودکان در مورد نقش پلیس در جامعه سرمایه‌داری.
@TarTaKar

بعد از این اقدام انجمن جمهوری سوسیالیستی هندوستان*که این دو از اعضای آن بودند پوسترهایی منتشر کرد که اعلام می کرد: «امروز جهان دیده است که مردم هند فاقد حیات نیستند و خونشان سرد نشده است. آنها می توانند جانشان را برای شرافت کشور فدا کنند... ما متاسفیم که یک انسان کشته شده است اما او بخشی از یک سیستم ستمگر، پست و ناعادلانه بود و کشتن او هم یک ضرورت... این دولت سرکوبگرترین دولت جهان است.»

سینگ، راجگورو و همدست دیگر آنها ساخدیو تاپر چند وقت بعد دستگیر، محاکمه و اعدام شدند.

• Hindustan Socialist Republican Association
  @TarTaKar

پس از اعتصاب کارگران شرکت نفتی دولتی اوژنمونگس در ماه مه، کارخانه حدود هزار تن از کارگران اعتصابی را اخراج کرده بود. کارگران اخراجی سپس در میدان مرکزی شهر اردوگاه اعتراضی برپا کردند وتا ماه‌ها در آنجا ماندند. مقامات دولتی برای برگزاری جشن روز استقلال در میدان تصمیم گرفتند که اردوگاه اعتراضی کارگران را سرکوب کنند.

نیروهای امنیتی به روی کارگران آتش گشودند. به نقل از وبلاگ‌های روسی زبان، شاهدان عینی گزارش داده اند که در حدود ۷۰ کارگر کشته و ۵۰۰ تن زخمی شدند در حالی که منابع رسمی حدود ۱۰ تا ۱۶ کشته و حدود ۱۰۰ زخمی را گزارش دادند.

در پاسخ به این کشتار کارگران شورش کردند. دفاتر رسمی اوژنمونگس را به آتش کشیدند و هتل آرونا را که ساختمان شرکت بود را سوزاندند. بسیاری از کارگران در این درگیری‌ها دستگیر و برخی شکنجه شدند وقیام پایان یافت. اما کارگران شهر دوباره در سال ۲۰۲۲ با تعدادی بیشتر به پا خواستند.
@TarTaKar

در مرام نامه کنگره حزب دموکرات که به دست عظیم خان، برادر ستارخان آغاز شد، اهداف نهضت «آزادی داخلی و مختاریت مدنی برای مردم آذربایجان، البته با حفظ استقلال و تمامیت ایران و تشکیل انجمن‌های ایالتی و ولایتی» بیان شده است و همچنین آزادی فردی و حق انتخاب کردن و انتخاب شدن کلیه زنان و مردان بالغ برای اداره حکومت و تعیین ۸ ساعت کار روزانه به همراه بیمه تضمین شده است. نشریه «بیداری ما» در مورد زنان در خرداد ۱۳۲۵ نوشته است:«زن آذربایجانی مسلح شد دوش بدوش مردان خود قیام کرد، بحق خویش رسیدوشش ماه نگهبانی نمود، تااین حق شامل تمام زنان ایران گردد»

جعفر پیشه‌وری رهبر حزب که در گذشته، همزمان با «۵۳ نفر» بازداشت شده بود (جزو ۵۳ نفر نبود) نوشته است:«ما به‌طور جدی به ایران و تمامیت ارضی آن علاقمند‌ایم. اگر از طرفی خدشه‌ای به آن وارد شود شاید جدّی‌تر و فداکارانه‌تر از ساکنان ایالت‌های دیگر ایران برای جلوگیری از آن‌ اقدام خواهیم کرد. با این حال هرگز حاضر نیستیم از دفاع از ملت، زبان و آداب و رسوم و خصوصیت‌مان به شرط آن‌که کشورمان را خدشه‌دار نکند صرف‌نظر کنیم. این‌جا چیزی که مغایر با قانون و حق حاکمیت خلق‌های ایران باشد وجود ندارد. برعکس اگر ما خود را با دست خودمان اداره کنیم، چه بسا این امر بتواند به تکامل و تعالی ایران رشد بیش‌تری دهد. نهضت ملی ما دیگر از چارچوب ملی خارج شده و مقام پیشاهنگی جنبش دموکراتیک ایران را احراز کرده ‌است.»

غلامحسین ساعدی در مورد آن یکسال می‌نویسد: «پیشه‌وری اصلاً بین مردم می‌رفت و می‌آمد. آن کاویانی که با اسب می‌آمد و دکان‌ها را سر می‌زد. در عرض یک سال کارهایی که کردند یک‌دفعه توی تبریز در آن موقع فقط ۱۲۰ متر آسفالت بود آن موقع از میدان شهرداری تا خیابان تربیت، یک دفعه همه را را پروژکتور گذاشتند و تبریز یک‌دفعه آسفالت شد، دانشگاه را پایه‌اش را اینها ریختند و رادیو را آنها گذاشتند و بعد نمی‌دانم پارک… «حومه‌هایی» در هر محل بود و افراد آنجا می‌رفتند و مشق می‌کردند ما بچه بودیم و می‌رفتیم برای تماشا. توی حومه‌ها مثلاً رفتارشان آنطوری بود که اصلاً درست تبدیل شده بود به جای زوار مثلاً هرکس شب می‌شد می‌رفت توی آن حومه می‌نشستند و حرف می‌زدند، جو خیلی دوستانه بود و یک عده می‌ترسیدند و این ارباب‌ها و اینها زده بودند به چاک.»

در آذر سال ۱۳۲۵ حکومت مرکزی پهلوی هزار نفر در تبریز و ۲۵ هزار نفر در کل آذربایجان را کشت، با اینکه اکثر این تعداد عضو فرقه نبودند. همچنین گزارش‌هایی مبنی بر تجاوز به زنان باقی است. بستن کارخانجات، اماکن اقتصادی و چاپخانه‌های ترک و سوزاندن کتاب‌ها و بعضی از معلمان مانند #سولماز_سونالی در ۲۶ آذر نیز از جمله تخریب‌ها و هزینه‌هایی بود که رژیم پهلوی به ملت و توسعه آن تحمیل کرد تا دیکتاتوری خود را امتداد بخشد.
@TarTaKar

این انفجار منجر به کشته شدن ۱۶ نفر و زخمی شدن ۸۸ نفر گشت. در ابتدا جناح چپ خارج از پارلمان مقصر شناخته شد. بهانه‌ای که به موجب آن حکومت توانست بسیاری را دستگیر کند. به علاوه جوزپه پینلی کارگر آنارشیست راه آهن به دست پلیس کشته شد.

اما بعداً مشخص شد که این انفجار توسط نیروهای راست افراطی در هماهنگی با دولت انجام گرفته است به عنوان بخشی از آنچه به عنوان «استراتژی تنش‌زایی» معروف شد. در نهایت ۳۲ سال بعد، ۳ فاشیست در سال ۲۰۰۱ مقصر شناخته شده و به زندان افتادند.
@TarTaKar

قتل عام باتانگ کالی بخشی از اقدامات بریتانیا علیه شورش کمونیستی در منطقه تحت مستعمره امپراتوری خود بود. در آن زمان مالایا یا همان مالزی امروزی یکی بزرگترین صادرکننده لاستیک و قلع در جهان بود که بریتانیا برای پرداخت بدهی به ایالات متحده باید از آنها مالیات می‌گرفت. قاتلان از اعضای گارد اسکاتز*، یکی از هنگ های پیاده نظام ارتش بریتانیا بودند. هیچ یک از آنها به هیچ جرمی محاکمه نشدند.

تصویر رومن بوز تام*** یکی از بازماندگان این قتل عام را نشان می‌دهد.

Batang Kali
Scots Guards
Romen Bose Tham*

@TarTaKar

اهمیت و مهارت اریکو مالاتستا در سازماندهی مبارزات را می توان از گزارش پلیس در مورد او دریافت:« بازگشت مالاتستا از لندن سیگنالی برای بیداری دوباره جنبش آنارشیسم در آنکونا* بود… مالاتستا فوراً دست به سازماندهی دوباره جنبش زد… در مدت کوتاهی که او در آنکونا بوده است، تعداد آنارشیست ها و هوادارنشان به چیزی نزدیک به ۶۰۰ نفر رسیدند که عمدتاً شامل کارگران، کارکنان بندر و سابقه داران شهر بود … ویژگی های او در مقام یک سخنران هوشمند و و مبارز که همیشه با خونسردی و بدون تندی، به دنبال اقناع است، در جهت بازیابی توان از دست رفته حزب و همدل کردن مایوسان و هواداران استفاده می شود. او هیچگاه چشم انداز اهداف اصولی اش را از دست نمی دهد: جمع کردن تمامی نیرو های حزب و سست کردن زیربنای دولت با ایجاد مانع برای کارکرد آن، فلج کردن خدماتش و راه انداختن پروپاگاندای ضد نظامی تا فرا رسیدن زمان مناسب برای براندازی و نابودی دولت موجود.»
مالاتستا ۳ بار محکوم به مرگ شد و زمان بسیاری از عمرش را در زندان و تبعید گذاراند و در سن ۷۸ سالگی درگذشت.

Errico Malatesta
*Ancona
@TarTaKar