عمری باشه جبران می‌کنم واسه کسایی که تاریکی‌های زندگی‌مو دیدن و تحمل کردن.

با خنده تعریف می کرد، از لحظاتی که هر ثانیه اش گریه کرده بود..

لحظه‌ای بُغض نشد حفظ کُنم چشمم را
در دلِ ابر نگهداری باران سخت است.

کاش میشد هرجای آسمون هستی به من فکر کنی، به من بخندی‌.

صورت تو شبیه یک تیکه اَبر بود که داشت غمش رو از گذشته با خودش جا‌به‌جا می‌کرد. وقتی نگاهت می‌کردم، صدای ریزِ بارون رو از پشت نگاهت می‌شنیدم.

خیآل آمدنت دیشبم به سر می‌زد، نیامدی..

و کاش وقتی اَبر غم به گلوی کوچک می‌رسد، از یاد نبری شانه ای در کار نیست.. و بهتر است بپذیری همیشه قرار است در آغوش باد گریه کنی. زیرا رنج تنهاست و رنجور تنهاتر...

که هر شب با دو چشم تر
تو را در خواب می‌بینم...

جریان میدی به زندگی.
_نجات دهنده