امروز هلیا دستبند درست کرده بود آورده بود مدرسه بفروشه یکی رو بهم داد ولی بعد پس گرفت گفت می‌خوام روز تولدت کادو کنم‌ بهت بدم.😭

حالا هم ذوق دارم که بچه‌ها قراره کارهای بامزه کنن و هم می‌ترسم چون مدیر خیلی عصبانیه کلا.

مدیر گفته نباید به بچه‌ها بگید که تولدتون چه زمانیه ولی من همون روز اول که ازم پرسیدن گفتم، یعنی اول گفتم نگم ولی دلم خواست بگم دلم خوشحالی با بچه‌ها برای تولدم رو می‌خواست انگار.

من نسترنم، بیست و سه سالمه. بچه‌تر که بودم دوست داشتم وقتی بزرگ شدم یه آدم غیرمعمولی باشم اون موقع‌ها فکر می‌کردم غیرمعمولی بودن یعنی کلی عدد خوب توی کارنامه داشتن، کلی بیست، کلی رتبه‌ی اول، بزرگ شدم اما چیزها این‌طور پیش نرفت عدد توی کارنامه‌ی کنکورم معمولی‌ترین چیزی بود که تا حالا دیده بودم گریه کردم کلی چون من می‌ترسیدم از معمولی بودن کلی غصه خوردم و یکم چرخیدم و بعدش دور از چشم‌های بقیه تونستم انتخاب کنم یه سری انتخاب‌های غیرمعمولی پر از رنگ.

یه روزهایی می‌خواستم بنویسم برای بچه‌ها قصه می‌نوشتم و می‌خوندم یه روزهایی می‌خواستم زندگی کنم فقط، صبح ها راه برم و راه برم و راه برم و عصرها بستنی شکلاتی بخورم و با آدما دوست بشم و برقصم و بچرخم و بگردم و برقصونم ، یه پاییزهایی بود دنبال قصه‌ی عاشقانه می‌گشتم می‌خواستم معشوقه باشم فقط، یه زمستونی بود می‌خواستم تو یه کافه‌ی قدیمی کار کنم و چای و کوکی و لبخند ببرم برای آدم‌ها، یه بهاری بود دائم به دست‌هام نگاه می‌کردم و می‌خواستم خلق کنم انگار، خواستم نقاش بشم؛ خواستم نجار بشم؛ خواستم ساز بزنم تو همه‌ی این روزها اما، می خواستم آزاد باشم و شاد.

این روزها مربی بچه‌هام. دوست دارم با بچه‌ها نقاشی بکشم، کاردستی درست کنم، آواز بخونیم باهم.

اینجا می‌خوام برای شما کتاب کودک بخونم درباره‌ی کارگاه‌های آموزشی که می‌رم بنویسم و کلا باهم صحبت کنیم از بچه‌ها از بچگی از بچگی‌هامون حتی.

قلب و شکلات و شکوفه‌های گیلاس.