در مرزوبوم کهن شهر فومن به نام و نشان شماری از نامداران، مفاخر و شخصیت های برجسته ای برمیخوریم که از معاصرین آن یکی مرحومه حاجیه بنی را میتوان نام برد. مرحومه حاجیه بنی ادهم فومنی که بیشتر با نام خانوادگی همسرش "مقیمی "شناخته میشد زمانی که مظفرالدین شاه قاجار بر ایران سلطنت می کرد در رشت زاده شد و پس از آن در فومن رشد و نمو کرد. پدرش مرحوم استاد غلامحسین ادهم فومنی از مردان متدین و مورد اعتماد زمان خود بود و مرحومه حاجیه بنی در چنین خانواده ای به بالندگی رسید.وی پس از تحصیل و آموختن دروس آن زمان، به عقد ازدواج مرحوم سید حسن آقا مقیمی ( واقف گورستان چهارباغ)از ملاکین وقت درآمد ودر واقع همسر چهارم وی شمرده میشد.مرحومه حاجیه بنی ازملاکین زمان خود نیز بود.اواولین خانه آجری را در سال ۱۳۱۰ در پایین محله این شهربنیان نهاد که امروزه در خیابان امام - جنب بانک ملت با نام مجموعه پذیرایی ،تفریحی و فرهنگی عمارت حاجیه بنی تغییر کاربری داده است.این سازه در سال ۱۳۹۹توسط فرزند برادر زاده اش که فرزند خوانده اش نیز بود ،به نام حاجیه مریم پوریحیی زاده با کمک همسر و فرزند مرمت شد که در نهایت در اردیبهشت ماه ۱۴۰۰ مورد بهره برداری قرار گرفت.
مرحوم حاجیه بنی از نیکوکاران و خیرین زمانه خویش نیز بود ودرکارها ی خدا پسندانه وعام المنفعه همت داشت.وی نخستین دبیرستان پسرانه  منطقه فومنات را در محله شهر بیجار این شهر بنیان نهاد که سالها بانام امیرکبیر فعالیت می کرد.پس از آن ساختمان ژاندارمری و زمین فوتبال را پی ریخت و به مردم شهر اهدا نمود. علاوه بر این به دویست خانوار از اهالی شهر بیجار سکنی داد. از دیگر خدماتش می توان به راه اندازی کوره آجری پزی، ساخت مسجد در شبول کنار،آبرسانی بخشی از شهر،کمک به بازسازی تکیه آقای اریب و مسجد بالا محله و سقاخانه اشاره نمود. وی از آنجایی که از زنان مومنه و پرهیز گار بود جزو اولین کسانی بودکه کلاس آموزش قرآن را درمنزلش راه اندازی کرد که هفته ای یک روز توسط مرحوم آیت الله حاج محمد علی انشایی رشتی انجام میشد.حاجیه بنی از بانوان خوشنام و نادرزمان خود بود که تا بیست سوم فروردین ماه ۱۳۸۰ زیست ، تا اینکه در این تاریخ در سن نودو پنج سالگی وفات یافت و دروادی بهشت معصومه شهر قم آرام گزید. روحش شاد

@guilan_ghadim

هنرمند نقاش، نویسنده ومترجم مرحومه فریده لاشایی متولد لاشه لشت نشا است. داستان زندگی و هنر فریده لاشایی که او را از کودکی «نقاش باشی» صدا می‌کردند، از حدود ده یا یازده سالگی نزد جعفر پتگر و با طراحی و سیاه قلم شروع شد و شکل گرفت. او  پس از این دوره برای آموزش نقاشی، پیش استاد ارمنی رفت. در آن جا تحت تأثیر نقاشی‌های شاگرد او که رنگ و سبکی امپرسیونیست داشتند قرار گرفت و علاقه و عشق خود به «رنگ» را کشف کرد. 
او توانست در چهارده سالگی اولین تابلوی نقاشی خود را که کپی یکی از آثار مشهور بود به فروش برساند. در ابتدا، نقاشی کردن برایش نوعی بازی همراه با احراز هویت و جلب تشویق دیگران بود. همزمان با نقاشی کردن می‌نوشت و نوشتن برایش جدی‌تر از نقاشی بود.
این نقاش نوگرا پس از تحصیلات دبیرستانی به آلمان سفر کرد و پس از گذراندن مدرسه‌ مترجمی در مونیخ، به تحصیل در رشته هنرهای تزیینی در وین پرداخت. پس از اتمام این دوره، مدت دو سال در کارخانه Reidel در جنوب اتریش به طراحی کریستال پرداخت و برخی از طرح‌هایش در استودیو روزنتال روی گلدان‌های چینی پیاده شده است. این نقاش برجسته کشورمان عاقبت در اسفند ماه سال  ۱۳۹۱  در سن شصت وهشت سالگی بعلت بیماری سرطان درگذشت ودر دربند سر تهران مدفون شد. این هنرمند گیلانی از تاثیرگذارترین نقاشان دهه‌های اخیر در ایران است. نقاشی‌های او حوادثی رنگین‌اند که همواره پیوندی عمیق با طبیعت دارند. ناصر تقوایی قصد داشت فیلمی دربارهٔ زندگی و آثار او بسازد که با فوت فریده لاشایی این پروژه متوقف شد.  پدرش در سالهای پیش از انقلاب فرماندار فومن بود.

@guilan_ghadim

مرحومه دکتر آذر اندامی محقق و باکتری شناس شهیر گیلانی است که به خاطر خدمات انسانی وعلمیش ، یکی از حفریات سیاره ونوس (ناهید /زهره) به نامش نامگذاری شده است. این بانوی فرهیخته و خدمتگزار، در زمان شیوع بیماری وبا التور در ایران در اوایل دهه چهل خدمات زیادی انجام دادو در همان زمان واکسن وبا التور را برای نخستین بار برای ایرانیان کشف و تولید کرد.(باید توجه داشت که واکسن وبا پیشتر ساخته شده بود ،ولی واکسن شبه وبا توسط ایشان در ایران ساخته شد).

این بزرگوار که از دانش آموختگان دبیرستان فروغ( هفده شهریور) رشت و ازپژوهشگران انستیتو پاستور ایران و فارغ التحصیل دانشگاه فرانسه بود، متولد آذر سال  ۱۳۰۵  درمحله ساغریسازان رشت بود که سرانجام دربیست و هشت مرداد سال شصت وسه براثر آمبولی ریه که از عوارض بیماری تومور مغزی اش بود به دیار باقی شتافت ودر بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد. ثمره ازدواجش با دکتر منصور خلعتبری کارشناس پزشک قانونی دو دختر و یک پسر است.هم اینك بخش واكسن‌های باكتریال انستیتو پاستور ایران به نام اوست.شهرداری رشت هم برای بزرگداشت و به پاس خدماتش، بلواری را در شهرک گلسار به نامش نامگذاری نموده‌است. فرزندش دکتر آذرمیدخت خلعتبری که ساکن فرانسه بود در فروردین  ۱۴۰۱ بر اثر تومور مغزی از دنیا رفت. یادشان مانا

@guilan_ghadim

یک بارکاس در اسکله
قدیم بندر پهلوی .دوره اول پهلوی

بندر اَنزَلی از شهرهای ساحلی دریای کاسپین از روزگارقدیم تاکنون  سین سیلی، هنزرلی، فرزه انزلی، آبادی انزلی، شهر انزلی، بندرانزلی، انزلیج، اِنزل، پهلوی و انزلی نامیده  وخوانده شده است.در شهریور ماه سال ۱۳۱۴ خورشیدی بموجب تصویب نامه ٔ هیأت وزیران ، نام انزلی به "پهلوی" تبدیل شدودر سال ۱۳۵۸ دوباره به نام سابق خود" بندر انزلی " بازگشت.

باید توجه داشت که نام سابق بندر انزلی یعنی بندر پهلوی با نام خانوادگی  رضا شاه پهلوی هیچ ارتباطی ندارد وپیش از اینکه رضاخان به سلطنت برسد این بندر. به" پهلوی "که شاخه ای از زبان ایران باستان می باشد  موسوم بوده است.
البته گفته می شود که انزلی هیچ گاه در طول تاریخش به نام پهلوی نامیده نمیشد. در آخرین روز سال ۱۳۰۳ش محمدحسین آیرم فرمانده تیپ مستقل شمال، که عملا حاکم گیلان بود، از رضاخان پهلوی که در آن موقع سردار سپه و نخست وزیر بود درخواست کرد که نام بندر انزلی به نام «بندر پهلوی» تغییر نام دهد.
این کار هم برای چاپلوسی و هم برای زمینه سازی برای سلطنت رضاخان بود. رضاخان هم در اولین جلسه هیات دولت، در روز ۸ فروردین ۱۳۰۴ش این تغییر نام را به تصویب رساند‌. به هر روی بعضی بر این باورند که در گذشته های دور، انزلی محل روییدن «لی» و «سوف» بوده که هر دو از گیاهان کناره تالاب انزلی می باشند، از این رو این محل را «هنزرلی» خوانده اند و اندک اندک «انزلی» شده است.

مرحوم جهانگیر سرتیپ پور بر این باور است که «انزل»، «انزر»، «انجر» یا «انگر» به گفته ابومنصور جوالیقی به معنی لنگر است. این واژه صفتی برای پهنه آبی بود که راه رشت را از طریق آب بر همه زمین های کرانه ای تولم، صومعه سرا یا صوماسرا، نرگستان، ضیابریازریه بر، و گسکرات تا اندازه ای کپورچال و از سوی دیگر خمام تا محل پیوستنگاه دریا و خلیج، که در گذشته، یعنی پیش از ۸۶۲ ﻫ.ق، آباد نبوده است، پیوند می داد.  نام این پهنه آب، که امروز مرداب انزلی و تالاب انزلی خوانده می شود و در روزگار پیشین، یعنی پیش از به وجود آمدن آبادی های انزلی و غازیان «آب انزلی» خوانده می شد، این بوده است که آب انزلی یا تالاب انزلی، جز در بخش هایی که نزدیک دهنه و پیوستگاه دریا و خلیج، بسیار آرام و بیشتر نقاط آن، توانایی لنگراندازی داشته و دارای لنگرگاه های بسیار بوده است، که بستگی مردم کرانه نشین را با یکدیگر، آسان می کرده است.

@guilan_ghadim