حقیقیه یا حقوقی

ایشون تحت حمایت منه

زورو خودتو معرفی کن

دلم رمیده‌ی لولی‌وَشیست شورانگیز
دروغ‌وَعده و قَتّال‌وَضع و رنگ‌آمیز!

فدایِ پیرهنِ چاکِ ماهرویان باد
هزار جامه‌ی تَقوی و خرقه‌ی پرهیز

خیالِ خالِ تو با خود به خاک خواهم برد
که تا ز خالِ تو خاکم شود عَبیرآمیز

فرشته عشق نداند که چیست، ای ساقی!
بِخواه جام و گلابی به خاکِ آدم ریز

پیاله بر کفنم بند، تا سحرگهِ حَشْر
به مِی ز دل بِبَرَم هُولِ روزِ رستاخیز

فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی!
که جز وِلایِ تواَم نیستْ هیچْ دست‌آویز

بیا که هاتفِ میخانه دوش با من گفت
که در مَقامِ رضا باش و از قَضا مَگریز

میانِ عاشق و معشوق هیچ حائل نیست
تو خود حجابِ خودی حافظ از میان برخیز!

#حافظ؛ غزل ۲۶۶ام

ممبرا همه ساکت عشقم میخواد به دل ادبیات سفر کنه

داشتم دَلقی و صَد عِیبِ مرا می‌پوشید
خرقه رَهنِ مِی و مُطرب شُد و زُنّار بِمانْد

اگر زِ کویِ تو بویی به من رسانَد باد 
به مُژده جانِ جهان را به باد خواهم داد

اگر چه گَرد بَراَنگیختی ز هستیِ من 
غُباری از مَنِ خاکی به دامَنَت مَرِساد

تو تا به رویِ من،ای نورِ دیده،دَر بَستی 
دِگَر جهان دَرِ شادی به رویِ من نَگُشاد

خیالِ رویِ تواَم دیده می­کُنَد پُر خون
هوایِ زُلفِ تواَم عُمر می­دهد بر باد

نه در برابرِ چشمی، نه غایب از نظری 
نه یاد می­کُنی از من، نه میروی از یاد

به جایِ طعنه اگر تیغ می­زَنَد دشمن 
زِ دوست دَست نداریم، هر چه بادا باد

زِ دستِ عشقِ تو جان را نمی­بَرَد #حافظ
که جان زِ مِحنَتِ شیرین نمی­بَرَد فرهاد ...

"آسوده بر کنار چو پرگار می شدم
دوران چو نقطه عاقبتم در میان گرفت"

مساله ی عرفانی ندارد، حالت سرگشتگی کاملا تصویر روشنی است از سرگشتگی یک آدم. حافظ این حالت سرگشتگی را به صورت "در دایره بودن" نشان می دهد.

زین دایره ی مینا خونین جگرم می دِه
تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

یا:

ساقیا جامِ می ام ده که نگارنده ی غیب
نیست معلوم که در پرده ی اسرار چه کرد
آن که پُر نقش زد این دایره ی مینایی
کس ندانست که در گردشِ ایام چه کرد

این جهان را به صورت دایره دیدن بینش جاهلی عرب است.برای عربِ جاهلی، ازخیمه اش که بیرون می آمده یک خط دایره وار می دیده است، واین مطلب در جامعه شناسیِ فرهنگ عرب به قدری قابل مطالعه است که حد و اندازه ندارد.ولی، به هرحال، جهان شکل دایره است نه خط ممتد. "آسوده برکنار چو پرگار می شدم" یعنی از حوادث روزگار برکنار بودم وسعی می کردم خود را دور نگه دارم، مثل آن خط پرگار که بر کنار می رود، ولی حوادث روزگار مرا در مرکز این دایره ی زندگی قرار داد.

دکتر شفیعی کدکنی
این کیمیای هستی
"درباره ی #حافظ"

این شِکسته چَنگِ بی قانون رامِ چَنگِ چَنگیِ شوریده رَنگِ پیر گاه گویی خواب می بینَد خویش را در بارگاهِ پُر فُروغِ مِهر طُرفه چَشم اَندازِ شاد و شاهدِ زرتُشت یا پَریزادی چَمان سَرمَست در چمنزارانِ پاک و روشنِ مَهتاب می بینَد روشنیهایِ دروغینی کاروانِ شعله هایِ…

از کُشتنِ مَنصور، غَرَض، دَفعِ خُمار است
این ساغرِ مِی، چاره‌یِ خَمیازه‌یِ دار است