تا حال منت خبر نباشد
در کار منت نظر نباشد

تا قوت صبر بود کردیم
دیگر چه کنیم اگر نباشد؟ :’)
— سعدی

به تب و لرز تلخِ تنهایی، به سکوتی که نیست عادت کن
درد وقتی رسید و فرمان داد، مثل سرباز خوب اطاعت کن

سعی کن وقتِ بی‌کسی­‌هایت، گاه لبخند کوچکی بزنی
فکر فردای پیری­‌ات هم باش، گریه هم می­کنی قناعت کن

زندگی می­رود به سمت جلو، تو ولی می­روی به سمتِ عقب
شده­ ای عضوِ «تیمِ تک نفره»، پس خودت از خودت حمایت کن

بین تن­‌های خالی از دلِ خوش، هی خودت را بگیر در بغلت
دزدکی با خودت برو بیرون، و به تنهایی­‌ات خیانت کن

گرچه خو کرده‌ای به تنهایی، گرچه این اختیار را داری
گاه و بی‌گاه لذتِ غم را, با رفیقانِ خویش قسمت کن

شعر، تنها دلیلِ تنهایی‌ست؛ هر زمان خسته شد دلت، برگرد
ماشه را سمتِ دفترت بچکان، شعر را تا همیشه راحت کن

— امید صباغ نو

زیر لب زمزمه می‌کرد که من عجیب هستم و بی‌شک به همین علت است که مرا دوست دارد، ولی شاید به همین دلیل روزی از من متنفر بشود.
— بیگانه

هر که با دشمنان صلح می‌کند، سرِ آزارِ دوستان دارد.
— گستان سعدی

یکی را از وزرا پسری کودن بود؛ پیش یکی از دانشمندان فرستاد که مراین را تربیتی می‌کن مگر عاقل شود. روزگاری تعلیم کردش و موثر نبود. پیشِ پدرش کس فرستاد که این عاقل نمی‌شود و مرا دیوانه کرد.

چون بوَد اصلِ گوهری قابل
تربیت را در او اثر باشد

هیچ صیقل نکو نداند کرد
آهنی را که بدگهر باشد

سگ به دریای هفتگانه بشوی
که چو‌ تر شد پلیدتر باشد

«خرِ عیسی گرش به مکه برند
چون بیاید هنوز خر باشد»
— گلستان سعدی

In this there is no measuring with time, a year doesn’t matter, and ten years are nothing. Being an artist means: not numbering and counting, but ripening like a tree, which doesn’t force its sap, and stands confidently in the storms of spring, not afraid that afterward summer may not come. It does come. But it comes only to those who are patient, who are there as if eternity lay before them, so unconcernedly silent and vast. I learn it every day of my life, learn it with pain I am grateful for: patience is everything!
— Letters to a Young Poet