مرا «شما» خطاب کردی. خودت «شما» هستی!

پیش از آن که واپسین نفس را برآرم
پیش از آن که پرده فرو افتد
پیش از پژمردن آخرین گل
برآنم که زندگی کنم
برآنم که عشق بورزم
برآنم که باشم.

در این جهان ظلمانی
در این روزگار سرشار از فجایع
در این دنیای پر از کینه
نزد کسانی که نیازمند منند
کسانی که نیازمند ایشانم
کسانی که ستایش انگیزند،

تا دریابم
شگفتی کنم
بازشناسم
که‌ام؟
که می‌توانم باشم؟
که می‌خواهم باشم؟،
تا روزها بی‌ثمر نماند
ساعت ها جان یابد
و لحظه ها گرانبار شود.

هنگامی که می‌خندم
هنگامی که می‌گریم
هنگامی که لب فرو می‌بندم

در سفرم به سوی تو
به سوی خود
به سوی خدا
که راهی‌ست ناشناخته
پُر خار،
ناهموار،
راهی که، باری
در آن گام می‌گذارم
که در آن گام نهاده‌ام
و سر بازگشت ندارم

بی‌آن که دیده باشم شکوفایی ِگل‌ها را
بی‌آن که شنیده باشم خروش رودها را
بی‌آن که به شگفت درآیم از زیباییِ حیات.
اکنون مرگ می‌تواند
فراز آید
اکنون می توانم به راه افتم
اکنون می توانم بگویم
که زندگی کرده‌ام.

— مارگوت بیکل

تا حال منت خبر نباشد
در کار منت نظر نباشد

تا قوت صبر بود کردیم
دیگر چه کنیم اگر نباشد؟ :’)
— سعدی

به تب و لرز تلخِ تنهایی، به سکوتی که نیست عادت کن
درد وقتی رسید و فرمان داد، مثل سرباز خوب اطاعت کن

سعی کن وقتِ بی‌کسی­‌هایت، گاه لبخند کوچکی بزنی
فکر فردای پیری­‌ات هم باش، گریه هم می­کنی قناعت کن

زندگی می­رود به سمت جلو، تو ولی می­روی به سمتِ عقب
شده­ ای عضوِ «تیمِ تک نفره»، پس خودت از خودت حمایت کن

بین تن­‌های خالی از دلِ خوش، هی خودت را بگیر در بغلت
دزدکی با خودت برو بیرون، و به تنهایی­‌ات خیانت کن

گرچه خو کرده‌ای به تنهایی، گرچه این اختیار را داری
گاه و بی‌گاه لذتِ غم را, با رفیقانِ خویش قسمت کن

شعر، تنها دلیلِ تنهایی‌ست؛ هر زمان خسته شد دلت، برگرد
ماشه را سمتِ دفترت بچکان، شعر را تا همیشه راحت کن

— امید صباغ نو

زیر لب زمزمه می‌کرد که من عجیب هستم و بی‌شک به همین علت است که مرا دوست دارد، ولی شاید به همین دلیل روزی از من متنفر بشود.
— بیگانه

هر که با دشمنان صلح می‌کند، سرِ آزارِ دوستان دارد.
— گستان سعدی