یک مقاله قدیمی، بازنشر به مناسبت ۸۰مین سالروز پایان آدم‌کشی در آشویتس
https://www.nilgoon.org/articles/Nikfar_Holocaust.html
پریمو لِوی: «پیش آمده است، پس باز هم ممكن است پیش آید. ممكن است در هر جایی پیش آید. این سخن جانمایه‌ی آن چیزی است كه باید گفت.»
و در غزه پیش آمد

بخشی از مقاله بالا
درس‌ها
حق‌ داشتن به اعتبار عوامل زمینه‌ای، خود به خود کسی یا گروهی را بحق و درستکار نمی‌کند. چنانکه در نمونه‌ی حماس دیدیم، حتا ممکن است تبهکار کند. اقدام از سر بیچارگی، ممکن است انسان را بیچاره‌تر سازد.
بایسته است همبستگی با همه‌ی ستمدیدگان برای مقابله‌ی بنیادی با ستمی که بر خود ما می‌رود یا می‌تواند برود. اما ماهیت آن عوض می‌شود اگر از موضع بسط ید قدرت‌طلبانه باشد. رژیم ولایی، دوست دروغین فلسطینان است. این رژیم فقط خودش را دوست دارد.
مردم به درستی به رژیم از این زاویه انتقاد می‌کنند که منابع کشور را خرج آنچه خود دوست دارد، می‌کند. اگر حس همبستگی نسبت به فلسطینیان ضعیف شده یا در میان بخش‌هایی از مردم از دست رفته باشد، این به سبب سیاست رژیم است که در قاموس آن همبستگی با ستمدیدگان در اصل معنایی ندارد و اصالت برای آن در قدرت و انگیزه‌های ایدئولوژیک است. درس‌آموز، این نکته است که هرگاه یک حس به خودی خود انسانی از متن عدالت‌جویانه و نوع‌دوستانه‌ی آن برکنده شود و به پیرایه‌ای در صحنه‌ی سیاست قدرت تبدیل شود، مسخ می‌گردد.
تاریخ جهان معاصر گواه آن است که یک حادثه‌ی جنگی به راحتی ممکن است به جنگی تمام‌عیار تبدیل شود. کسانی که آرزو می‌کنند آمریکا و اسرائیل دست به عمل نظامی برای ضربه زدن به رژیم ایران زنند، بیهوده تلاش می‌کنند تا ایران و مردمش را مصون از گزند جلوه دهند. هیچ تضمینی وجود ندارد که ضربه‌ی اول هزاران ضربه‌ی دیگر را در پی نیاورد. و جنگ که درگرفت هیچ امیدی نمی‌رود که کشورهای دیگر و سازمان‌های بین المللی بتوانند آن را مهار کنند.
نسل‌کشی در غزه به روشنی نمایاند که قدرت‌ها در حمایت‌شان از حقوق بشر و آزادی ملل صادق نیستند. ما برای رسیدن به آزادی تنها می‌توانیم به خودمان اتکا داشته باشیم و همبستگی کسانی که از سر محاسبات استراتژیک با ما اظهار همدلی نمی‌کنند.

فایل PDF

آینده، وجهِ اصلی زمانِشِِ زمان انسانی است. مستقبل است که ماضی را می‌سازد. در تاریخ، بر مبنای اینکه به کجا و به استقبال چه چیزی می‌رویم، خود سهم داریم در تعیین اینکه از کجا می‌آییم. زمانیدنی که شاخص حالت تعلیق است، بلاتکلیفی و ناتوانی از طرح افکندن است. اما برای به دست آوردن چیزی در موقعیت فقدان با هدف غلبه بر آن، باید طرح ریخت، یعنی خود را به جلو افکند.
https://www.radiozamaneh.com/839415

آنچه در غروب روز ۲۳ آبان ۱۴۰۳ در "چارسو" (تقاطع خیابان‌های حافظ و جمهوری‌ در تهران) به زندگی کیانوش سنجری پایان داد، حادثه‌ای نیست که به آن زمان و مکان ختم شده باشد. عامل‌های زمینه‌ساز این حادثه‌ی مصیبت‌زا در مناسبات سیاسی و فضای عمومی به تأثیرگذاری خود ادامه می‌دهند.
زندانیان سیاسی‌ای که کیانوش سنجری خواهان آزادی‌شان شده بود، همچنان در زندان‌اند، رژیم همچنان دستگیر می‌کند و اعدام می‌کند، و در دنیای مجازی ایرانی زدن یکدیگر به قصد کُشت، بی‌قفه و شتابناک پیش‌ می‌رود. باید منتظر ماند و دید قربانی بعدی کیست.
تمامیت‌خواهی
گویا در این باره اتفاق نظر وجود دارد که کیانوش سنجری شاید به زندگی خود پایان نمی‌داد، اگر پشت و پناه مطمئنی داشت، مشخصاً اگر اطرافش را چند تن دوست دلسوز و خردمند گرفته بودند.
ارجاع به آزارگری رژیم مستبد ولایی برای توضیح سرنوشت او کافی نیست. اتفاقاً همه چیز را سیاسی دیدن و کردن، چیزی که به آن می‌توان سیاسی کردن گزاف (over-politicization) یا سیاست‌زدگی گفت، یکی از رانه‌های کیانوش سنجری به سوی مرگ بوده است.
سیاسی کردن افراطی تمام چیزها، مشخصه‌ی تمامیت‌خواهی سیاسی است. این بلا ممکن است دامنگیر هر کسی در موقعیت "تام" (total) شود و هر یک از ما را به مفتش و شکنجه‌گر دیگران و خود بدل سازد.
تمامیت‌خواهی، یادگیری از همدیگر، گفت‌وگو و احترام را ناممکن می‌کند. در شبکه‌ی اجتماعی فارسی‌زبان، به ویژه در شبکه‌ی X (توئیتر سابق) می‌بینیم کسانی در هیئت مورخ، زبان‌شناس، روان‌شناس، دین‌شناس، جامعه‌شناس، سیاست‌شناس، ادیب و ... ظاهر می‌شوند، بی آنکه تخصصی داشته باشند. هر نظری را که نپسندند تخطئه می‌کنند، آن هم با پرخاش‌گری و فحاشی. همه‌ی مرزهای دانش را به هم می‌ریزند و پیشتر از هر چیز مرز حرمت شخصی را. به فردی که از دسته‌ی خودشان نیست، هر ناشایستی را نسبت می‌دهند. برای نظردهی در مورد افراد، انواع و اقسام "عقده" اختراع می‌کنند و هر کسی را که نمی‌پسندند، اسیر یکی از آنها می‌دانند.
دسته‌بندی‌ها ثابت نیستند. افراد از این دسته به آن دسته می‌روند، و آنگاه که خط عوض کنند، به یکباره با اتهام‌های سنگینی روبرو می‌شوند...
https://www.radiozamaneh.com/839614

جنگ و صلح – در دفاع از یک بیانیه‌ی جمعی
محمدرضا نیکفر – حکمت پایه‌ای جنبش صلح می‌گوید: جنگ خود به خود اتفاق می‌افتد، اما برای صلح است که باید کاری کرد. پاسخ به برخی واکنش‌ها به یک بیانیه‌ی جمعی در مورد خطر جنگ.
https://www.radiozamaneh.com/835474/
این جنگ هیچ پیروزی جز خود جنگ ندارد. هم ادعای بنیادگرایان اسرائیلی که می‌گویند بر آن‌اند نظم نوینی در خاورمیانه برقرار کنند جنگ‌طلبی محض است و هم ادعای بنیادگرایان حاکم بر ایران و گروه‌های پشتیبان‌ِشان در این باره که می‌خواهند اسرائیل را نابود کنند و فلسطینیان را آزاد، دعوت به ستیز و کشتار دایم در منطقه است.
هر دو طرف مُنادی بدبختی و فلاکت‌اند. بر انبوه مشکلات مردم ایران، حتا اگر کشور عرصه‌ی شکل محدودی از جنگ شود، افزوده خواهد شد. عده‌ای کشته خواهند شد، ویرانی به بار خواهد آمد، گرانی و فقر و فلاکت تشدید خواهد شد. افزون بر همه‌ی اینها دامنه‌ی سرکوب و اختناق گسترش خواهد یافت. نظامیان و نیروهای امنیتی قدرت‌مندتر خواهند شد. بسیاری از دستاوردهای مبارزات آزادی‌خواهانه جامعه از دست خواهد رفت..

♦وقتی گذشته به درستی بررسی و نقد نشود، در ادراک و احساس سیاسی، ارج کشتن و خوشحالی از آن، جای ثابت خود را حفظ می‌کنند.
هنوز معلوم نیست که ادعای مبارزه با شکنجه و اعدام و قتل دولتی تا چه حد جدی باشد.
"دلم خنک شد" همچنان راهبر احساسات است.