? بیانیه پایان کار شورای صنفی کل دانشگاه تهران

اکنون به پایان این دوره از شوراهای صنفی رسیده‌ایم. دوره‌ای که شیوه‌های مختلفی از سرکوب و مانع‌تراشی، نظیر بازداشت دانشجویان و اعضای شورای صنفی در حین جنبش «زن زندگی آزادی»، تهدید‌های گاه‌ و بی‌گاه و برخوردهای فراقانونی و در نهایت تغییر آیین‌نامه‌ی فعالیت صنفی و شیوه‌نامهٔ انضباطی بر سر راهمان بود. در بیانیه‌‌ای که اکنون از نظر می‌گذرانید، قصد نداریم تنها روایتی از آنچه که گذشت بیان کنیم؛ بلکه آنچه که ضرورتش را احساس می‌کنیم تلاش برای پاسخ به مسئله‌ی چگونگی ادامه‌ی فعالیت صنفی در شرایط کنونی است. چرا که آشکارا مختصات فعلی را متفاوت با زمانی که خود آغاز به کار کردیم می‌یابیم. برای پاسخ به این پرسش، باید نخست دو موضوع حیاتی را بررسی کنیم:
۱- تغییر شیوه‌نامه‌ی انضباطی
۲- تغییر آیین‌نامه‌ی شوراهای صنفی 
حین جنبش «زن زندگی آزادی»، وزارت علوم با تغییر شیوه‌نامه‌ی انضباطی و تدوین قوانینی آشکارا ضددانشجویی، راه سرکوب را بر هر شکل از فعالیت و زیست دانشجویی در دانشگاه هموار کرد.

با تغییر آیین‌نامه و تبدیل شوراها به چیزی که حتی عنوان جعلی «شوراهای صنفی–رفاهی» دارد، توان شوراها از این دو جهت محوری کم شده است:
۱-با از بین بردن اختیارات شوراها در سطوح تصمیم‌گیری، یکی از اساسی‌ترین کارکرد‌های آن، یعنی مداخله‌ی مستقیم  دانشجویان در تصمیم‌هایی که زیست آن‌ها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند از دانشجو سلب شده است. به گونه‌ای که اکنون شوراها با این آیین‌نامه بدل به نهادی برای انجام کارهای خرد دانشگاه شده‌اند!
۲-با منع شدن شوراهای صنفی از هر شکل فعالیتی که وزارت علوم و کمیته‌های دانشگاه بتوانند «سیاسی» تفسیرش کنند، امکان اینکه هروقت خواستند با زدن برچسب تخلف به اعضای شورای صنفی -که با استفاده از آیین‌نامه و شیوه‌نامه‌ی انضباطی جدید توجیه می‌شود- مانع تلاش‌های اعضای شورای صنفی برای تعمیق کنش‌هایشان ‌شوند، دیگر حالا فراهم‌تر از همیشه است. اما گویا حتی وضع چنین محدودیت‌هایی برای شوراها کافی نبوده است. چرا که در انتخابات اولین دوره از «شوراهای صنفی–رفاهی»، ما شاهد رد‌صلاحیت گسترده‌ی کاندیداها هستیم. این رد‌صلاحیت‌ها که کاملاً مبهم و ناروشن بودند، نمایان‌گر آنند که تا چه حد رؤسای دانشگاه از وجود هر شکلی از فعالیت صنفی هراس دارند.

در چنین شرایطی که شرح رفت از اختناق و سرکوب، باید از خود بپرسیم که ضرورت فعالیت صنفی چیست؟ و همچنین دورنمای آن در این وضعیت چگونه است؟
موضوع مهم در ضرورت فعالیت صنفی اهمیت دخالت مستقیم دانشجویان در امور و تصمیم‌هاییست که زندگی آن‌ها را به عنوان «دانشجو» تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. فعالیت صنفی، در معنای کلی آن، کنشی‌ست که تأکید آن بر به دست گرفتن زیست دانشجویان توسط خود دانشجویان است. بدین‌معنا که دانشجویان به کمک فعالیت صنفی می‌توانند به مثابه‌ی «جمع» برای زیستن این خود جمعی تصمیم بگیرند. شاید ضرورت فعالیت صنفی در چشم‌انداز پیش‌رویمان نیز در همین باشد.
برای فهم چگونگی ادامه‌ی فعالیت صنفی، باید بر ویژگی‌هایی دست بگذاریم که از شورا‌ها سلب شده‌‌اند؛ اما در کنار هرکدام از این ویژگی‌ها (نظیر مفهوم مداخله‌ی مستقیم دانشجویان، جمع و شورا)، باید بر سیال بودن فعالیت صنفی تأکید کرد. گاهی شاید فعالیت در قالب شوراهای صنفی ناممکن و بنابر بن‌بست‌های موجود نشدنی باشد. در این شرایط گام نهادن به سوی ساختارهای جدید و خلاقانه -که ویژگی‌های اساسی فعالیت صنفی را حفظ می‌کنند- ضرورت می‌یابد. گاه نیز ممکن است به شوراهای «صنفی-رفاهی» همچون بازویی -ولو نحیف- از این فعالیت نگاه کرد. آنچه که در هر شرایطی و ساختاری اهمیت دارد تأکید بر فشار برای مداخله‌ی مستقیم دانشجویان در امور مربوط به خود و شکل دادن شورایی صنفی از دانشجویان است.

در پایان باید گفت که اگرچه اکنون دست‌هایمان را می‌خواهند کوتاه کنند (و چه‌بسا در مواردی توانسته‌اند)، ضرورت فعالیت صنفی باقی است و نیز آگاهی از این ضرورت. فعالیت صنفی روح جنبش دانشجویی است و حرکت در راستای محدود یا معیوب کردن آن تلاشی مذبوح و نزاع با مدنی‌ترین شکل تشکل‌یابی و ابراز وجود برای به چنگ آوردن حقوق اولیه‌ی زیست دانشجویی می‌باشد.

نوید می‌دهیم که فعالیت صنفی محدود به ساختارهای بی‌پایه‌واساس‌تان نخواهد ماند تا هر وقت که میل همایونی‌تان هراس و لرزه بر تنش افتاد، آن را سرکوب کنید. اکنون دیگر نه فقط دانشجویان، بلکه مردم در تمامی لایه‌های جامعه، بی‌باکی در عرصه‌ی زندگی روزمره و دفاع از حقوق خود را آموخته‌اند.

مسیری که در آن قدم گذاشته‌اید نه‌تنها ما را دلسرد نکرده، بلکه دلیلی شده است که بر قدم‌‌های خود به سمت آرمان‌هایمان حتی استوارتر‌ باشیم.

? شورای صنفی دانشجویان دانشگاه تهران، دوره ۱۴۰۱-۱۴۰۲ ?

? @senfiadabiatUT

فعالیت ما در پاییز ۱۴۰۱ چنان‌که انتظار می‌رفت معطوف به پی‌گیری وضعیت دانشجویان بازداشتی دانشکده بود. در این زمینه هم جز از برخی اساتید، حمایتی ندیدیم. اولیای دانشکده در روزی که خبر بیماری دانشجوی بازداشت‌شده‌ی دانشکده همه‌ی ما را نگران کرده بود ادعا می‌کردند آن دانشجو آزاد شده است. 
در همان پاییز، دانشجویان جلسه‌ای با رییس دانشکده، معاون امور دانشجویی و معاون آموزشی پیرامون وقایع دانشگاه داشتند. دانشجویان از ضبط کارت‌های دانشجویی، حضور نیروهای امنیتی در دانشگاه، شکایت‌های ریاست دانشکده به کمیته‌ی انضباطی و امثالهم گلایه کردند. واکنش رییس دانشکده در این موارد توجیه و اظهار بی‌اطلاعی بود. بنا شد دبیر وقت شورا اسامی دانشجویانی که کارتشان ضبط شده بود را طی نامه‌ای به اطلاع ریاست برساند تا مشکل مرتفع شود. نامه به دست رییس رسید اما درنهایت دانشجویان مجبور شدند شخصا کارت‌شان را از دانشگاه پس‌بگیرند.
جز آنچه ذکر شد، شورای صنفی در نامه‌ی مذکور درخواسته بود تا اتاق تکثیر راه‌اندازی شود، نیمکت‌ها و میزهایی که در راهروها هستند جمع‌آوری شوند، سایت رایانه‌ای فعال شود، بر نظافت سرویس‌های بهداشتی نظارت مستمر صورت گیرد، درهای اصلی دانشکده باز شوند، اتاق‌ها و بردهای بدون پلاک، پلاک‌دار شوند و امثال این‌ها که به‌رغم پی‌گیری‌ها و نامه‌نگاری‌ها هنوز تمهیدی برای هیچ‌یک اندیشیده نشده است. مسئولین مشغول امور دیگری بودند: معرفی فله‌ای و بی‌مدرک دانشجویان به کمیته‌ی انضباطی، برهم‌زدن آرامش کلاس‌های درس و جلسات امتحان و ایجاد مشکلات متعدد برای امضاکنندگان نامه‌ی اعتراض به عملکرد دکتر سیف. مورد اخیر منجر به عدم تایید تمدید قانونی سنوات آموزشی، رد درخواست مرخصی تحصیلی و عدم تعیین زمان دفاع برای بعضی از دانشجویان تحصیلات تکمیلی شد. اخیرا هم که لیست دانشجویان استعداد درخشان کارشناسی به همین دلیل دستکاری شد و دانشجویانی که نامه را امضا کرده بودند به آموزش کل معرفی نشدند.
جهت پی‌گیری مورد اخیر نماینده‌ی شورای صنفی و تعدادی از دانشجویان به دفتر معاون فرهنگی دانشکده رجوع کردند. در نهایت معاون فرهنگی نماینده‌ی شورا را از دفترش بیرون کردند و کوشید از دانشجویان ندامت‌نامه اخذ کند. نهایتاً مسأله توسط شورای صنفی از طریق معاونت آموزشی دانشگاه پیگیری شد و امیدواریم به زودی حل شود.
آخرین تلاش ما برای رفع مشکلات دانشکده نامه‌ای بود که خطاب به ریاست دانشگاه ارسال کردیمو در آن مهم‌ترین مشکلات دانشکده را برای ایشان شرح دادیم. امید داشتیم دوره‌ی بعدی شورای صنفی تشکیل شود و نامه را پیگیری کند. به نظر می‌رسد امیدمان محقق نشده، اما می‌دانیم دانشجویان دانشکده‌ی ادبیات مشکلات عدیده‌ی خود را رها نخواهند کرد و از هر طریق ممکن برای رفعشان خواهند کوشید.
آنچه گفته شد، مجملی بود از سالی که گذشت. از دانشجویان محترمی که اردیبهشت ۱۴۰۱ به ما اعتماد کردند و ما را نماینده‌ی خود دانستند، ممنونیم و شرمنده از این‌که توان ما برای رفع مشکلات دانشکده در مقابل سنگ‌اندازی‌های مسئولین دانشکده ناچیز بود. به امید روزی که فعالیت صنفی-دانشجویی در دانشکده‌ای که از آن ماست و خانه‌ی خود می‌شماریمش، شدنی باشد.

با احترام،
شورای صنفی دانشکده‌ی ادبیات و علوم انسانی،
۳۰/۳/۱۴۰۲

بیانیه‌ی پایان دوره‌ی شورای صنفی دانشکده‌ی ادبیات و علوم انسانی (۱۴۰۱-۱۴۰۲)

شورای صنفی دانشکده‌ی ادبیات و علوم انسانی، در پایان دوره‌ی فعالیت خود، بر دوش خود می‌بیند که تجربیات سال گذشته را با دانشجویان در میان بگذارد.
شورای صنفی پس از تشکیل شدن در سال گذشته، مشکلات دانشکده را بررسی کرد و در مرداد ۱۴۰۱ نامه‌ای پیرامون پاره‌ای مشکلات صنفی به دکتر عبدالرضا سیف، رییس محترم دانشکده، ارسال کرد و در جلساتی با ایشان و دکتر موسی دیباج، معاون وقت اجرایی‌شان، پی‌گیر موارد مطروحه شد. در این جلسات تمرکز اصلی مسئولین بر بازخواست اعضای شورای صنفی درباره‌ی نامه‌ی اعلام خطر، تحذیر اعضا از انتقال مشکلات دانشکده به دانشگاه و برنامه‌های «خواستنی» و «دوست‌داشتنی»ای برای دانشکده مثل تاسیس انتشارات دانشکده‌ی ادبیات بود. آن طور که گفته شد انگیزه‌ی تاسیس انتشارات دانشکده هم مشکلات یکی از مسئولین در چاپ کتابش در انتشارات دانشگاه بود؛ انتشارات دانشگاه تهران برای چاپ کتب از دیگر اساتید نظر می‌خواهد و روال زمان‌بری دارد و اینْ مطلوبِ مسئول مذکور نبود. مشکلات رفاهی دانشجویان بدیهی تلقی می‌شد و از ما انتظار ایده‌های نویی چون چاپ آرم دانشکده (!) روی لیوان و پیراهن می‌رفت.
گفتند که برای ساعت کار دانشکده به دانشگاه نامه فرستاده‌اند و قرار شده دانشگاه ۷ نگهبان در اختیار دانشکده بگذارد. شماره‌ی نامه را خواستیم تا مستقیما با دانشگاه مکاتبه کنیم، گفتند نیازی نیست و تاکیدهای موکد کردند که لحنمان در نامه‌ی پیگیری شکوه‌آلود نباشد و مایه‌ی برخی تصورات در ذهن مسئولین دانشگاه نشود؛ تصوراتی که حالا می‌بینیم غلط هم نبوده‌اند. فرمودند با مراجعه به دانشگاه به روال امور لطمه می‌زنیم و اصلا مراجعه‌ی ما فایده‌ای ندارد و دانشگاه به نامه‌ی اولیای دانشکده حساس‌تر است تا به نامه‌ی دانشجویان. باری به‌رغم پی‌گیری‌ها و نامه‌نگاری‌ها، زنگ دانشکده هنوز در ساعت ۱۷ به صدا درمی‌آید و ساعت ۱۷:۳۰ در دانشکده بسته است در حالی که تمام دانشکده‌های پردیس مرکزی تا ساعت ۲۱ فعال‌اند. چنان‌که می‌دانید این مساله تشکل‌های دانشکده را با مشکلات عدیده‌ای برای برنامه‌ریزی و برگزاری برنامه‌ مواجه کرده است. البته مشکلات تشکل‌ها از این نیز فراتر است: هر چند ماه انتقال دادن دفاتر تشکل‌ها، خالی کردن بردشان، مجوز ندادن به برنامه‌هایشان و الخ.
در این مقال به مقاوم‌سازی نمی‌پردازیم چرا که «ظاهر و جسم دانشکده است». این جنس فلسفه‌ورزی‌ها درباره‌ی جسم و روح و شناخت انسان ایرانی و غیره و غیره کم نبود و مسئولین در جلسات به‌جای پاسخ‌گویی درباره‌ی عملکرد خودشان به بدگویی از مسئولین سابق می‌پرداختند. یکی از معاونان در جلسه‌ای خواست جمع کردن زباله‌های حیاط‌ها را به یکی از اعضای شورا محول کند! گویا حضور رییس جمهور در تالار فردوسی، جمع کردن زباله‌ها را تسهیل کرد و بهانه‌های قبلی رفع شدند؛ نه ستاد نماز جمعه از انتقالشان به فضای بین دانشکده‌های هنر و ادبیات جلوگیری کرد و نه خریدار لوازم اسقاطی دانشکده در بردن‌شان کوتاهی کرد. حیاط‌های پشتی دانشکده مرتب شدند اما گویا نیمکت‌های سه‌گوش چندین‌ساله‌ی دانشکده هم به چشم مسئولین زباله بودند و کنده شدند.
در همان جلسه‌ی ۱۹ مرداد، وعده دادند که در غیاب تالار ترکاشوند، تالارهای باستانی و اقبال در برخی ساعات کارکرد قزائت‌خانه خواهند داشت. جسم علیل دانشکده هم بهبود یافت و ترکاشوند به‌رغم تکمیل بازسازی‌اش به صاحبان حقیقی‌اش، دانشجویان، پس داده نشد. حالا فقط یک تالار زرین‌کوب مانده که تا ۱۷:۳۰ فعال است. البته پیش‌تر ریاست دانشکده در اقدامی خودسرانه و بی‌دلیل، ساعت کاری این تالار را هم به ۱۶:۳۰ کاهش داد و لامپ‌های تالار را بر دانشجویان حاضر در آن‌جا خاموش کرد؛ دانشجویانی که بدیهی‌ترین توقعشان از یک «دانش»کده، امکان تحصیل و علم‌آموزی است.
پی‌گیر بازگشایی بوفه شدیم، گفتند ناظر بهداشت بوفه را تایید نکرده است. بنا شد بر مزایده‌ی بعدی بوفه ناظر باشیم. پیشنهادی مطرح کردند که در ضلع جنوبی دانشکده میز و صندلی بگذارند.  نه‌تنها مزایده‌ای برگزار نشد، بلکه بوفه باز به فرد سابق سپرده سپرده شد و این بار، نه در فضای همیشگی بلکه در کانکسی روی زمین خاکی، همان‌جا که می‌خواستند موقتا زباله‌های حیاط‌های پشتی دانشکده را بگذارند.
این پیگیری‌ها در شرایطی بود که خلاف ادعای مسئولین که «در دفتر من به روی دانشجویان باز است»، به نمایندگان شورای صنفی وقت جلسه داده نمی‌شد. جز آن، شورای صنفی نه دفتری داشت و نه به شورای فرهنگی دانشکده دعوت می‌شد. بماند که دیگر در دانشکده ادبیات شورای فرهنگی به روال سابق تشکیل نمی‌شود.
ادامه دارد... .

? اطلاعیه شماره ۹ کمیته اجرایی برگزاری انتخابات شورای صنفی- رفاهی دانشگاه تهران - انتخابات دور دوم ۲۷ خردادماه ۱۴۰ ? به اطلاع می‌رساند، به استناد تبصره یک ماده 18 آیین نامه شوراهای صنفی – رفاهی دانشجویان دانشگاه‌های کشور، انتخابات مرحله دوم شورای صنفی-رفاهی…

با توجه به عدم تحقق مشارکت انتخابات در دانشکده ادبیات و علوم انسانی؛ دور دوم انتخابات مطابق ماده 18 آیین نامه شوراهای صنفی – رفاهی دانشجویی متعاقبا اعلام خواهد شد.

? @senfiadabiatUT