مرگ ایوان ایلیچ.
لیو تالستوی، ترجمه‌ی سروش حبیبی.
شروع:
١۴٠٢/٠٩/١۴

پایان کتاب پنجم و دوره‌ی دوّم.

سکوت، گاه، بدترین جانشین است: رذل‌ترین. من می‌دانم.
٢٣٠

کاش می‌گفتم، کاش می‌گفتی، کاش با زهر متلاشی کننده‌ب سکوت، این ظرف نیازمند حرف‌های خوب را پر نمی‌کردیم و درددل‌های آرامی‌بخش را به درد گلویی سوزنده تغییر نمی‌دادیم.

و چه مقدار بغض در گلومانده، گریه‌ی پنهان بی‌صدا، و ناله‌های در خلوت، جانشین سخن‌هایی شده که اگر به هنگام گفته می‌شد، نقش هزارپنجره‌ی گشوده به جانب بهار را برعهده می‌گرفت.

آه که چه انبوهی از حرف‌های ناگفته، مانده است.
درد دل‌های آرام‌کننده‌ی در گلومانده‌ی به درد گلوی مزمن تبدیل شده.
آه که چه بسیار ترانه‌های ناب ناسروده، پوزش‌های خالصانه‌ی بر زبان نیامده، «مرا ببخش»های صادقانه‌ی بیان‌ نشده، ارواح دردمند ما را در کندی ابدی گذاشته است.

آلنی، بدون مارال یک نیمه‌آلنی غم‌انگیز است.
۶۵

زیبایی، همیشه رؤیا می‌سازد. گناه از رؤیاساز نیست از زیبایی‌ست.
گناه از زیبا هم نیست. کفران نعمت که نباید کرد.
۴٩

یک نگاه، فقط یک نگاه. خدا شاهد است که فقط یک نگاه.
ماه تمام را دید با هاله‌ی پهناور غبارآلودش_ خبر از باران و شرّه‌ی اندوه.
چشمه را دید، با آن زلال آخرین قطره‌های جاری مغموم.
۴٨

غم، فرزند غربت تنها نیست؛ در وصل نیز غمی هست؛ در رسیدن و بوییدن و بازديدن‌؛ و در بازگشتن به آغوش مادری که سالها از او جدا بوده‌یی_ غمی به شیرینی عسل خالص.
١٠٧