این همون احساسی هست که یک جلسه‌ی تراپی خوب به آدم می‌ده؟ احساس پاک شدن از یه هاله‌ی غبارآلود؟

و در چشم‌های من همه چیز و همه کس بود
اِلا خود من

نمی‌دونم کدوم از این‌ها قدرتمندتره
احساس مسئولیت یا علاقه
به گمونم، احساس مسئولیت.

میزان پریشان احوالی دانشجوی روان‌شناسی بعد از مطالعه‌ی این درس‌ها واقعا جالبه؛ به شکل فجیعی با لایه‌های خفقان گرفته‌ی وجودت رو به رو می‌شی.

و تمام شاعران، زخمی و قربانی گلوله‌های اون‌ها.

راز این هست که ما کلمات رو پیدا نمی‌کنیم؛ این کلمات هستن که ما رو پیدا می‌کنن. کلمه‌ای که با زور به کاغذ نشانده بشه، به چشم و جان خواننده هم نمی‌شینه. گرچه کلمات رو با ظاهر تابع‌شون می‌شناسیم، اما نه؛ اون‌ها در باطن بسیار هم سرکش و یاغی هستن.
با تفنگ شکاری‌ای که به کمر بستن!

اما گول این عاشقانه‌بافی‌ها رو نخور
درونم ناسزاهای بسیاری هست
که راستش، گمون می‌کنم سزای جهان باشند

تمام این خلاء‌ها دلبندم
تمام این‌ها فرصتی هستن برای رسوخ شعر، به جلد من و تو. کام ما که به قدر کافی تلخ شده، بیا شعری بنویسیم که دهان‌مون رو از اوهامِ غیر، شیرین کنه؛ بیا تا در وهم همدیگه پیچ و تاب بخوریم و هرگز به واقعیات برنگردیم.

ما هم که غرق صوفیگری و این داستان‌ها.