سمینار دو روزه:
عنوان: جایگاهِ زن در مفهوم ایمان در اندیشه‌ی کیرکگارد
نگاهی به موقعیت "زن، حقیقت و عشق" در تاریخ مفهوم ایمان در مسیحیت
تعداد جلسات: شش جلسه
ارائه علی‌نجات غلامی
ساعات برگزاری: 14 الی 16، 17 الی 19، 20 الی 22
زمان: پنج‌شنبه و جمعه هجدهم و نوزدهم بهمن ماه
هزینه: یک میلیون تومان
به صورت انلاین
فایل‌ها به صورت آفلاین هم در دسترس خواهند بود برای کسانی که نمی‌توانند حضور داشته باشند.
پلت‌فورم: گوگل‌میت

برای نام‌نویسی به گروه زیر بپیوندید:
لینک گروه نام‌نویسی:
https://t.me/+vrMI_yQuRnUyYzY0

فلسفه چیست؟
فلسفه، حرکت از دوکسا [=گمان‌های عادت‌واره‌ی بسیاران] به سمت اپیستمه [=دانش علمی] و یا به عبارت دیگر بیدارشدن از جهان‌های خصوصیِ خوابزده و حرکت به سمت جهانِ مشترک بیدار برای همه است. فلسفه هدف‌اش به پرسش کشیدنِ باورهای از پیش پذیرفته در جست‌وجوی تعریفی عقلانی و با دلیل یعنی مستدل بر بدیهی‌ترین و شک‌ناپذیرترین اصول عقلانی است، یعنی تعریفی از هرآنچه هست بدواً از آن حیث که آیا هست و در معنای بودن‌اش که در سه موضوع خود، خدا و جهان دسته‌بندی می‌شود و چهار رکن این تعریف یعنی هستی‌شناسی، شناخت‌شناسی، منطق و ارزش‌شناسی به نحو هماهنگ و منسجم و نظام‌مند مفصل‌بندی می‌گردد. این آرمان باستانی فلسفه است که در طول تاریخِ تفکر، موافقان و مخالفان بسیاری داشته است. خاصه در این زمانه و در این جامعه امیالِ ایدئولوژی‌ها، باورهای سنتی و دینی، جهان‌بینی‌ها و امثالهم برای بازگشت به جهان‌های خصوصی مانع از شنیده شدن و تفهیم این تعریف اساسی‌اند.
هدف من، از هرآنچه نوشته‌ام و گفته‌ام و خواهم نوشت و خواهم گفت احیاء همین تعریف بوده است، در جامعه‌ای که شبه‌فیلسوفان با سفسطه و مغلطه ذیلِ عناوین دلفریبی همچون تاریخمندی و رنگ‌آمیزیِ کلماتِ برخی فیلسوفانِ بریده از بسترِ فکری‌شان، سعی دارند مانع از استفاده افراد از عقل خویش شده و آنها را تابع بی‌چرایِ قدرت‌ها سازند.
در هیچ زمانه‌ای جست‌وجویِ دانش علمی، آنگونه علم متقنی که اساس همه‌ی زندگی ما را بر عقل خودبنیاد متکی کند، تا این حد دشمن نداشته است.
این درست است که تلاش‌های فیلسوفان برای تحققِ این آرمان بزرگ در رسیدن به این تعریف، در طول تاریخِ فلسفه انحرافاتِ بزرگی داشته است و کژی‌ها و کاستی‌های فراوانی در کار بوده است، و در نتیجه همواره نیچه‌هایی بوده‌اند که از در نافلسفه درآمد‌ه‌اند که دربرابر این کاستی‌ها بیاستند اما اینها فقط بخشی سلبی از خود مسیر فلسفه در خوداصلاحی‌اش هستند و اصل این آرمان هرگز رها شدنی نبوده و نیست. اما در این ایام مغلمه‌ای از همین نافلسفه‌ها ابزار دست ایدئولوگ‌هایی شده است تا در مقابل هر حقیقتی ایستاده تا هر دروغ و خرافه‌ای را موجه کنند و سر زیر برف کرده و از سنت‌های پوسیده‌ی‌شان دست نکشند و چشم‌ها را بر پرتو بی‌دریغ خورشیدِ حقیقت به ضرب و روز ببندند. نتیجه‌ی عملیِ این نگاه‌ها چه بوده اکنون جز فرسودن سرزمینی توسط همین رویابافان سنت‌گرا و نوستالوژی‌زده در پی علم بومی برای جهان منزوی خواب‌زده‌ی‌شان که شیره‌ی جانش را کشیدند و اکنون جز سایه‌ی یاس بر سر این ملک نیست.

علی‌نجات غلامی