نشانه باش چو پرچم، ز بادها مگریز...

صبح تا عصر، پهپاد شیطان در اینجا پرسه می‌زد و با صدایش، غم و تاریکی می‌پراکند و حالا، تیر هوایی حزب خدا آسمان شب را می‌شکافد و شادی مردم غزه را مژده می‌دهد.
شیعیان لبنان، چقدر خوب فهمیده‌اند در دنيايى كه شب و روز و بهار و پاييز و زمستان و تابستان با هم است، نمى‌توان از شب رنجيد، كه روز در راه است. و نمى‌توان به روز دل‌خوش بود، كه گرفتار شب است. نمى‌توان در بهار غزل‌خوان شد، كه پاييز در راه است. و نمى‌توان در پاييز غصّه‌دار ماند، كه بهار مى‌آيد. پس در اين دنياى بى‌آرام، نمى‌توان نشست. نمى‌توان مغرور و مأيوس بود!

باران زیبایی می‌آید. نزدیک طلوع فجر است؛ دقایقی پس از پایان شب، که نوری سفید در افق پراکنده می‌شود...

#لبیك_یا_نصرالله

حالا من این حرف‌ها را می‌زنم، ولی کمتر خودتان‌ را مسخره کنید و دست بردارید از این فعل‌های ماضی و لفظ شهید. حاج قاسم همیشه حاج قاسم است، أبومهدی همیشه أبومهدی است و سید حسن همیشه سید حسن است. آدم زنده، زنده است دیگر. خدا که با ما شوخی ندارد؛ تمام کنید این لوس‌بازی ها را!

می‌گوید: «دلم برای سید حسن تنگ شده است. کاش باز هم برای ما صحبت کند.» می‌گویم: «من هم دلتنگم. اما صحبت‌های زیادی از او هست، که نشنیده‌ایم و نفهمیده‌ایم. بیا برای آرامش قلبمان هم که شده، شروع کنیم به شنیدن سخنانش. وقتی که دنیایمان با دنیای او هم افق شد، وقتی که جغرافیای فکر و قلبمان مقاومت شد، وقتی که او را در نگاه و سخن و رفتار خود یافتیم، وقتی که یاد گرفتیم به همان زیبایی که سید به فارسی سخن می‌گفت، عربی حرف بزنیم، او برمی‌گردد. تنها به بال سرخ زخمی‌ات مشغول نباش. بال سبز ظهور را هم ببین. شیعه به امید رجعت زنده‌ است. امید داشته باش به دوباره دیدن سید. امید داشته باش!»

«فَصَبۡرࣱ جَمِيلٌ عَسَى ٱللَّهُ أَن يَأۡتِيَنِي بِهِمۡ جَمِيعًا»
پس من باز هم، راه صبـری زیبـا پيش گيرم كه امّيــد است خداوند، ايشان را به من بازگرداند.

سوره مبارکه یوسف، آیه ۸۳

اذان گوشی‌ام را به اذان انتظار تغییر داده‌ام؛ همان صدای محزون و زیبایی که اولین بار، در غروب طلائیه شنیدمش.
دلم می‌رود تا دشت‌های جنوب. پیش گل‌ها و نیزارها و هور. پیش آن دریای سبز بی‌انتها و باران‌هایی که تمام نمی‌شوند. مه صبحگاهی و بوی بخاری نفتی پادگان حمید یادم می‌آید و آن نمازشب خنده‌داری که باید روزی داستانش را بنویسم.
راستی، چند سال است که طلوع فجر گردان تخریب را ندیده‌ام و شبنم روی برگها را لمس نکرده‌ام؟ چند سال است خنکای شب دوکوهه را نفس نکشیده‌ام و روی رمل‌های داغ فکه، قدم نگذاشته‌ام؟ چند سال است روی خاک شلمچه ننشسته‌ام و با گنجشک‌های هویزه تا بهشت پرواز نکرده‌ام؟
یحیی غفاره چقدر درست می‌خواند که «معراج العاشقین جبهة الجنوب»؛ ایران یا لبنان، فرقی نمی‌کند. جبهه جنوب، معنا، جهت و دلیل زندگی‌ست. همان جایی که امانت‌دار بهترین خاطرات ماست. امانت‌دار خون عزیزانمان هم!

#مع_المقاومة

این روزها، آیینه‌ی تجلّی همه‌ تاریخ است. چه می‌جویی؟ عشق؟ همین‌جاست. چه می‌جویی؟ انسان؟ اینجاست. همه‌ تاریخ اینجا حاضر است. بدر و حنین و عاشورا اینجاست و شاید آن یار، او هم اینجا باشد. این شاید که گفتم، از دل شکّاک من است که برآمد؛ اهل یقین پیامی دیگر دارند. بشنو...

از روایت فتح