عصر جمعه ۱۷ اسفند، خلاصه‌ای از پژوهش‌ام درباره ردپای غرایز مرگ و زندگی در عرفان ایرانی را ارائه خواهم داد

هرکجا مرز کشیدند شما پل بزنید
حرف تهران و سمرقند و سرِپل بزنید
مُشتی از خاک بخارا و گِل از نیشابور
باهم آرید و به مخروبه کابل بزنید

(نجیب بارور، شاعر اهل افغانستان)

از روانکاوی آموخته‌ایم که برای محافظت از جوانه‌های زندگی باید بتوانیم میان بخش‌های مختلف خودمان و نیز خودمان با دیگران پل بزنیم. در نشست آتی خواهیم شنید که چطور عنصر زنانگی در روان می‌تواند در خدمت غریزه زندگی درآید و در فضایی که غریزه مرگ حاکم است، می‌تواند زندگی خلق کند.

برای ثبت‌نام و شرکت رایگان در این نشست،از طریق لینک زیر وارد شوید:

https://formafzar.com/form/روانکاوی

همچنین می‌توانید از صفحه اینستاگرام زیر، نشست را به صورت زنده مشاهده فرمایید:

https://www.instagram.com/ravan_jahad?igsh=dHF4N3VwaHd4azVs

برای من مایه مباهات است که در برگزاری رویدادی که به منظور بزرگداشت پروفسور سودیر کاکار برگزار می‌شود، همکاری داشته باشم. او کسی بود که روانکاوی را در بافت فرهنگ مشرق زمین بازخوانی کرد. روح‌اش شاد باد.

بی­‌ارزش کردن روایت­‌های یک فرهنگ (یعنی توصیفی که آن فرهنگ از هستی، آدمی و نحوه بودن او در این جهان به دست می­‌دهد) آثار بسیار پررنگ و دیرپایی بر حیات درون­‌روانی افراد متعلق به آن فرهنگ دارد. این آثار خودش را به صورت نوعی بیگانگیِ روان‌شناختی از خویشتن و احساسات متناقض درباره خود نشان می­‌دهد. تصور این افراد از خودشان، اعتماد، امنیت، و تعلق داشتن دچار تحریف و دگرگونی می­‌شود.

ذهنیت سلطه­‌زده به صورت کاملا ناخودآگاه شکل می­‌گیرد و باعث شکل­‌گیری و رشد نوعی احساس حقارت فرهنگی در جوامع غیرسفیدپوست و غیر اروپایی/آمریکایی می­‌شود. نتیجه این احساس حقارت طرد هر آن چیزی است که متعلق به میراث فرهنگی آنها است و نیز اِعمال تبعیض توسط افراد متعلق به همان فرهنگ نسبت به خودشان یا دیگر اقلیت­‌ها. 

دیوید و همکاران (۲۰۱۷) به این نکته اشاره کردند که وقتی یک مهاجر یا فردی متعلق به یک اقلیت نژادی دچار ترومایی می­‌شود که منشاء آن در خانواده خودش یا همان جامعه اقلیتی است که به آن تعلق دارد، نوعی جدا ­شدگی فرهنگی (Dissociation) رخ می­‌دهد. در چنین موردی، فرد از فرهنگ، سنت­‌ها، و زبان موروثی خویش فاصله می­‌گیرد و از مردمان هم نژاد خودش دوری می­‌کند و احساس می­‌کند بیشتر با هنجارهای غالب متعلق به فرهنگ سفید (مردم اروپای/آمریکایی) ارتباط دارد. اما این جدا افتادگی فرهنگی در واقع توانایی او را برای ایستادن در فضایی میان بخش­های مختلف self خودش (بخش­های متعلق به فرهنگ موروثی و بخش­های اکتساب شده در جامعه جدید) از بین می­‌برد و به نوعی تجزیه self منجر می­‌شود.

تحولاتی که در روانکاوی و روانشناسی در رابطه با ذهنیت استعماری و جدایی فرهنگی رخ داده است، موضوع پیچیدگی تبعیض چندگانه‌ای را که بسیاری از اقلیت‌های نژادی تجربه می‌کنند، پیش روی ما می­‌آورد. همچنین، آنها نشان می­دهند که ترومای نژادی به عنوان یک عامل واقعی و کاملا پذیرفته شده در استرس ناشی از تروما و اختلال استرس پس از تروما نقش مهمی ایفا می­‌کند. در تاریخچه پژوهش­‌های روانکاوی شاهد هستیم که تاثیر ترومای نژادی بر روان، که به عنوان ملانکولیای نژادی مفهوم­‌بندی شده است، عمیقا مورد بررسی قرار گرفته است. با این وجود، سیستم­های تشخیص و طبقه­‌بندی فعلی، مثل DSM و ICD همچنان ترومای نژادی را به عنوان یکی از عوامل استرس پس از سانحه به رسمیت نمی­‌شناسند زیرا به غلط بر این باورند که شواهد علمی آزمایشی کافی برای اثبات آثار روانشناختی نژادپرستی وجود ندارد!

https://t.me/psychoanalysis_religion_culture