حال ما حال مجرمیست که هنگام مرگ ز بی کسی در آغوش اعدام کننده اش زجه میزد.‌

امروز که محتاج توام، جای تو خالی است
فردا که می‌آیی به سراغم، نفسی نیست.

عمر کوتاه ؛ راه طولانی؛ و ما خسته.

‏یه لحظه منم دلم خواست یکی باشه برای خوشحال کردن من یه کاری کنه. چیزی که دوست دارمو برام بیاره، کاری که دوست دارمو انجام بده، یه کاری که برای هیچکس انجام نداده برای من انجام بده.

تو در
میان
همه‌ی
چیز‌های
تلخ،
یک ‌
حبه
قندی.

گاهی هم؛
دستانم می‌گریند،
پا‌هایم می‌گریند،
قلبم می‌گرید،
مغزم می‌گرید،
اما چشمانم دیگر توانی ندارند.

‏همه چیز از دستانم می‌گریزد؛ زندگی، امید و حتی خودم.

همه چیز، خاطره، گفتگوها، بوسه‌ها، هم‌آغوشی پیکرهای دلداده، همه چیز می‌گذرد؛
ولی تماس ارواحی که یکدیگر را لمس کرده و در میان انبوه اشکال زودگذر یکدیگر را شناخته‌اند ‌هرگز زدوده نمی‌شود.

اما به گمانم مظلوم ترین موجودات نویسنده ها هستند، چرا که مینویسند چون کسی به حرف های آن ها گوش نمی دهد.

آینه اتاقم را با آینه اتاقت عوض میکنی؟
این فقط مرا نشان میدهد
من می خواهم تو را ببینم…