ولی من به شماهایی که پدرتون الان تو خونتون خوابه و یا پیشتونه خیلی حسودیم میشه

من معمولا چیزی نمیگم

حالم از اسنپ بهم میخوره آشغال داره با سرعت ۱۵۰ میره

من فکر میکردم هروقت بخوام تو هر لحظه میتونم بابامو ببینم، میتونم بغلش کنم، میتونه سرمو بوس کنه و تو خونه مدام صدام بزنه.
ولی نه. دیگه نمیتونم، و فقط عکساتو دارم بابا

با این رانندگی بابام صدرصد جام کف قبرستونه

توهم دلت برام تنگ شده بابا؟

"تجربه‌ی سوگ، یک لایه‌ی نامریی اما محسوس و واقعی به روی همه‌چیزِ دنیای آدم می‌کشد. مثل لاک بی‌رنگ. مثل ورنیِ روی جلد. مثل شیشه‌ی شفاف تمام‌قدی که در فرودگاه، بین ما و مسافرمان کشیده شده است. مثل چیزی که انگار نیست، اما هست. ما می‌دانیم که هست؛ و این، ما را همیشه اندکی غمگین می‌کند. «اندکی»، اما «همیشه».
و ما می‌دانیم که هرگز، هیچ‌وقت، «به تمامی» شاد نخواهیم بود. که هرگاه دست‌مان را پیش آوریم تا شادی را لمس کنیم حتی از نزدیک، حتی در آغوشش هم که باشیم انگشتان‌مان لایه‌ای نامریی از غم را لمس خواهد کرد. همیشه."
(حسین وحدانی)