آدم کی متوجه میشه که نمیتونه والدینش و کلا آدم‌های مهم زندگیشو تغییر بده؟ منظورم اینه که تا کجا آدم باید تلاش کنه تا بالاخره متوجه بشه این کار احتمالا شدنی نیست؟ درواقع چقدر طول میکشه تا از فرسوده کردن خودش دست بکشه و واقعیت رو بپذیره؟

احساس می‌کنم از همه‌چیز و همه‌کس عقب افتادم. انگار اطرافم همه دارن به یه سمتی می‌دوان اما من وسط یه گردآب گیر کردم و فقط تلاش می‌کنم نفس بکشم و پایین‌تر نرم.

ورودی‌های جدید رو که می‌بینم برای ثبت‌نام اومدن، یاد خودم میفتم و باورم نمیشه کارشناسی اینقدر زود تموم شد.

سلام خانه‌ی امن من.

کاش میشد انگشت کنم توی مغزم و تمام افکارمو بالا بیارم

منطق کائنات: دیشب بهت خوش گذشت پس امروز حالتو می‌گیرم.

خشم

عوضش چندتا آهنگ شاد تو پلی لیستم دارم.

همونقدری که چیزهای کوچیک خوشحالم می‌کنن، متاسفانه می‌تونن آزرده‌خاطرم هم بکنن.

پلن برای 3/3/3 فقط سفر به دیار باقی.