اتوبوس و زمستون یادآور این آهنگه برام. پس به سلامتی همین اتوبوس و برف و زمستون.

«حوِّل حالَنا بِظُهور الحُجَّة»

چه کج‌رفتاری ای چرخ...

این آهنگ مثل غروب می‌مونه برام؛ همون قدر غریب‌ و محزون. برای چندمین بار به اشتراک می‌ذارم‌ش، می‌دونم.

دردا و دریغا

هیچ‌وقت اتفاقات گذشته رو پای اشتباه‌کردن ننوشتم، حتی با این‌که دردناک بود، یا باعث شد از چیزایی که دوست‌داشتم دست بکشم. حس می‌کنم فقط شرایط باعث شد مسیرم عوض شه، چه بسا شاید دوباره هم‌مسیر شدیم. البته تردید دارم.

آبی؛

دوست‌داشتن
درختی‌ست که در یک لحظه پرنده‌ها خالی‌اش می‌کنند...

برای برف و زمستان و دورها...

یالوم:
یک روز [بعد از مرگم]، شاید چهل سال بعد، شاید کسی زنده نباشد که مرا بشناسد. آن وقت من حقیقتا می‌میرم‌. وقتی در حافظه‌ی هیچ‌کس وجود ندارم. اغلب به این فکر می‌کنم که چگونه یک فرد خیلی پیر، آخرين انسان زنده‌‌ای است که فرد یا دسته‌ای از آدم‌ها را به‌یاد می‌آورد. زمانی که او بمیرد کل آن دسته محو خواهد شد. آن شخص برای من چه کسی خواهد بود؟ با مرگ چه کسی من حقیقتا خواهم مرد؟
‌