تا یه سنی فک میکنیم موجود خصی هستیم، به روزی میرسه میفهمیم نه بابا برا همه همین بوده. مثلا اون شخصی که جور خاصی باهات رفتار میکرده، میفهمی نه بابا، با ده نفر دیگه‌م همینه. اون آدمایی که مدام بهت میگفتن وای تو خفنی از فلان لحاظ، این مدل رفتاریشون بوده، اون جایی فک میکردی استعداد داری، میفهمی خیلیای دیگه‌م مث توان، حتی بهتر‌. ولی اونجا هایی که فک میکردی زندگی تخمیه، هر چی میری جلوتر مطمئن‌تر میشی، تازه بگایی جدیدم اضافه میشه. مثلا کبد یا دندون که هیچ وقت صداش درنمیومد و داشت کارشو میکرد، یهو میگه آهای باید به منم مدام توجه کنی، پول رفت و آمد و غذا که فک میکردی این که دیگه اوکیه، یهو نصف حقوقتو میبره و کیفیتشم مدام کم میشه.

این زندگی نرمال نیست، این اصلا زندگی نیست، این جمهوری اسلامیه، این حکومت تخمی حماقته، این تباهیه، پوچیه، بیهودگیه، گاهی حس میکنم حق با همون دوستم بود که خودکشی کرد، ببخشید عزیزم که سر قبرت بهت گفتم کسکش، این عبارت لااقل ماهاییه که موندیم.

گه تو اون عبارت به نامِ نامیِ یزدان و طرفدارای تخمیش و گه تو این مملکت که محتوایی که به گوش آدم وارد میشه باید اینا باشه. بسه کس پدرتون، بسه.

خیلی خالی، خسته، بیهوده و پوچم، جفت پوچ. نمیدونم برا چی زنده‌م. خودمو نمیفهمم. از خودم خسته شدم. کسیم منو نمیشناسه و دیگه نه من حوصله زندگی دارم، نه آدماش حوصله‌ی کسشرای منو. ولی به قول شاهین باید ادامه داد، مثل چریک پیر‌.
و خب؛ کیر به این ادامه‌ دادنای زورکی‌.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
سلام من عاشق حامد شدم کمک

تو گروه خانوادگی ادد شدم، اومدم سلام کنم و بعدش گیفی فرستادم که نباید، اومدم سریع برا همه پاکش کنم، برا خودم پاکش کنم. ??

به سلامتی باباش کیه؟
باباش: